Svinalängorna (2010)

Een jaar of tien terug ging ik naar de Britse ska-band Madness kijken.

Een uur lang nummers die ik niet kende, en die zelfs niet onder de noemer 'ska' vielen. Tegenvaller..

Daarna speelden ze hun 9 of 10 hits op een rij: geweldig feest.

Jammer van dat eerste uur, maar héél erg van het concert genoten.

Ook hier zie ik in verschillende commentaren dat er weinig enthousiasme is over het eerste half uur. Maar dat het uiteindelijk een prima film wordt.

Niemand vraagt om verder te kijken na die eerste 30 minuten. Maar het is wel héél jammer om punten te geven op iets waarvan je nog geen derde gezien hebt.

Het eerste uur van Madness kreeg van mij 1,5*. Dat neemt niet weg dat ik élke zaterdagavond naar dat concert zou willen gaan.

Al sneller herzien dan ik van tevoren had gedacht, maar dat was helemaal niet erg. Ik vond het toen al een goede film, maar ik vind hem nu nog veel beter. Er wordt zo ontzettend mooi geacteerd in een in en in triest en emotioneel verhaal. Vooral het jonge meisje speelt super mooi. Alleen haar blik al zegt genoeg. Dan hoeft ze verder niets meer te zeggen. En dan zaten er meer hele mooie elementen in de film. Bijvoorbeeld als ze Zweedse woorden leert. Waarbij ze alles wat er bij haar speelt van zich afschrijft. Deed me ook denken aan Mitt liv som hund. Waar het jongetje alles wat hij erg vindt relativeert naar het hondje Leika in de Spoetnik. Mooie maar ook ook erg treurige film. Alleen jammer dat ik die titel waarschijnlijk niet kan onthouden voor als ik hem t.z.t. weer terug wil zien.

Wat een prachtige, zware, donkere film. En wat een goede actrice is het meisje dat de (deprimerende) jeugd portretteert van de hoofdpersoon. Een familiedrama pur sang.

Zware kost dit. Wel heel overtuigend gebracht. Het belang van een "goede" jeugd is zo belangrijk. Je kunt het ook niet meer overdoen. Het is belangrijk om op later moment waar mogelijk traumatische zaken te verwerken zodat je verder kunt in je leven. Trouwens een geweldige rol van zowel de jonge als oude Leena.

Echt mijn best gedaan en plichtmatig helemaal uitgekeken. Prima acteurs daar niet van, maar voor de rest: wat een deprimerende ellende. Nergens humor, amper tot geen lichtpuntjes, weerzinwekkende handtastelijkheden, in één woord vreselijk. Nee, ik ga hier niet nog een keer naar kijken, maar pak Under Solen er maar weer eens bij. Kan ik geen genoeg van krijgen. Zo mooi.

Dit heet dan ook een 'drama'.

Ben je ontgoocheld als je naar een komedie kijkt, en er nergens drama in kan vinden ?

Tragikomedie - Wikipedia - nl.wikipedia.org

Want komedie = tragikomedie ?

Joh, wat wordt dit vermoeiend. Wat ik alleen maar duidelijk wilde maken (het is maar een mening, hoor) was, dat er voor mij in een drama wat lucht ( lees: humor, relativering, filosofische bespiegelingen, weet ik veel wat) moet zitten, wil ik het kunnen waarderen. Een film heeft die mogelijkheden. Bij registratie van ellende zonder meer kom ik terecht bij een documentaire. De documentaire over die toeristen die tijdens de vulkaanuitbarsting vastzaten op White Island bijvoorbeeld. Bij deze Zweedse film kon ik dus ook geen kant uit; het was alleen maar rottigheid en daarom vond ik het geen prettige kijkervaring.

Maar neem nu eens een film als 'Manchester by the Sea', ik noem maar wat. Ken je die? Eveneens een groot drama. En toch zitten er zo veel hilarische momenten in dat dat drama te behappen blijft. Geldt dat trouwens ook niet voor één van jouw favorieten: 'One flew over the Cuckoo's nest'?

Idem verhaal bij een komedie. Een komedie-zonder-meer betekent voor mij een avondje eendimensionaal lachen, amusement, platvloerse lol of iets dergelijks. Hou ik niet van, maar smaken verschillen. Bij veel komedies echter is er sprake van meer diepgang, ligt er iets tragisch (Shakespeare), iets moralistisch (Molière) aan ten grondslag.

Maar nogmaals: dit is allemaal puur subjetief en ik pretendeer dan ook niet de waarheid te verkondigen.

Dat je zelf van dat relativeren houdt, dat kan ik uiteraard wel begrijpen. En in flink wat drama's, zoals bij voorbeeld

gebeurt dat ook.

Een tegenvoorbeeld bij m'n favorieten is 'Lilja 4-ever': over een meisje dat wordt geprostitueerd, en waar de film begint met de eindscene: haar zelfmoord. Zelfs al zou er ergens een grap in komen, je zou geen zin hebben om te lachen.

Ik bedoel maar, het heet een drama; je begint daar toch niet aan met de verwachting van 'er zal wel een portie humor inzitten om het allemaal wat te relativeren' ? Een western is een western; soms zit daar humor in; maar daar ga je toch niet automatisch van uit; én geen humor betekent evenmin dat het een documentaire over de VS in 1850 zou zijn ?

Te zwaarmoedig om hier echt door geraakt te worden en daarmee verveelde de film mij wat. Ook weinig nieuws onder de zon: ouder gaat dood, kind gaat nog op bezoek en dan komt de jeugd terug in flashbacks. Dat is vaker gedaan. Elke film heeft zijn eigen conclusies en nuances en uitgangspunten, ook deze Zweedse prent, maar toch had ik het idee te kijken naar iets dat ik al veel vaker had gezien. Mooie warme fotografie (vooral in de flashbacks, ook met een wat korrelig filter) en prima spel, maar voor mij wel in een saaie film. Leuk detail vind ik dat de jonge actrice die de jonge versie van Rapace speelt ook in de Zweedse versie van de Millennium-trilogie de jongere versie van Rapace speelde. 2,0*.