Medium Cool (1969)

Corrupte politici, aggresieve agenten, armoede, racisme, diefstal onder kinderen, prostituerende varkens, rellen, politieke moorden, onbetrouwbare media, Vietnamoorlog...

Sociale onrust, dus.

Als dat je ding is dat zit je helemaal goed in deze film, want al deze elementen zijn terug te vinden in de film en ik ben er wellicht nog wat vergeten. Noem een maatschappelijk probleem en je hebt grote kans dat het in de film zit. Medium Cool zit vol goede bedoelingen, maar verbaast het iemand dat het geen coherente film oplevert?

Een voorbeeld van een scène uit de film: aan tafel verteld een klein jochie aan Robert Forsters personage dat de kinderen bij hem in de buurt allemaal met stenen naar elkaar gooien en elkaar met stokken slaan. Meteen slaat het gesprek over op een onterechte beschuldiging van Forster dat het jochie iets uit zijn auto gestolen zou hebben. Beledigt verlaat de jongen de tafel en gaat televisie kijken waar toevallig net een vast programma gecanceld is voor een special over de moorden op John F. Kennedy, Marthin Luther King en Robert F. Kennedy. Forster gaat intussen verder met het praten met de moeder van de jongen over hoe de media voor slechte doeleinden gebruikt worden, terwijl we een speech van King op de achtergrond horen over de gelijke berechting van zwarte mensen. Dit allemaal in 5 minuten.

De film verzuipt dan ook in zijn thematiek en weet bijna nergens de diepte in te duiken of echt te raken. Dit komt ook omdat de personages zelf niet echt interessant zijn gemaakt en bijna alleen maar over sociale onrust mogen praten. Daarnaast kabbelt de film maar een beetje voort en wordt het bij vlagen nogal saai.

De filmstijl is opmerkelijk en werd in zijn tijd als revolutionair gezien. Naast duidelijk fictieve momenten is er ook op documantaire wijze gefilmd tijdens belangrijke poltieke gebeurtenissen, met name een democratische conventie in Chicago. Er werd verwacht dat er tijdens deze demonstratie een rel zou uitbreken en dat zwarte mensen in opstand kwamen en Wexler wilde dit vastleggen. De zwarten kwamen echter niet in opstand, maar de blanken wel. En dat terwijl Wexler net een hele lading scènes en een heel subplot aan de slechte behandeling van zwarten besteed had... Gevolg: dit materiaal zit nog wel in de film, maar loopt dood, omdat de demonstratie niet zo ging als Wexler stiekem hoopte.

Ik vind het gebruik van documantair materiaal hierin wel interessant, maar niet geslaagd. De film probeert immers ook fictie te zijn en daarom moeten de hoofdpersonages tussen de demonstraties inlopen. Echter kan er natuurlijk geen verhaal verteld worden, dus we krijgen een lading beelden over ons heen waarin Verna Bloom verdwaasd om haar heen kijkt naar alle vreselijke gebeurtenissen tijdens de conventie, terwijl het plot haar ook nog verplicht naar haar zoontje te zoeken. Ik denk dat het zonder plot en met alleen documentair materiaal een stuk boeiender geweest zou zijn.

Daarnaast wordt het documentair materiaal nogal twijfelachtig gebruikt. Van sommige scènes wist ik niet zeker of het in scène gezet was of dat het nou echt gebeurde. Één ding is zeker, de geluidsband is zeker aangepast. Hoe kunnen we anders zo goed een lelijk scheldende politieagent verstaan terwijl een net zo hard schreeuwende maar dichter bij de camera staande demonstrant veel minder goed verstaanbaar is. Het holle geluid van de agent klonk zo nep dat ik wist dat dit er achter geplakt is. Waarom? Om de politieagent slechter over te laten komen natuurlijk, maar ik vind het juist een averechts effect hebben.

Nog een gevolg van de onverwachte wending tijdens de conventie is dat de redenen voor het blanke protest niet helemaal duidelijk zijn, ook al kan ik ze wel raden. Helaas kijkn we nu naar een anonieme massa die niet veel anders weet te schreeuwen dan "Pigs eat shit!" en 'Pigs are whores!". Arme varkens. Dit hebben ze dacht ik niet verdient.

Intussen worsteld Wexler zichtbaar met het plot. Een klein romantisch verhaaltje erdoorheen plus een korte vermelding dat Johns filmmateriaal voor corrupte praktijken gebruikt worden, maar het leidt tot niets en de fragmenten die het gewone leven van onze hoofdfiguren laten zien zijn over het algemeen suf. Verna Bloom komt nog wel goed over, maar Robert Forster acteerd als een houten plank.

En dat einde...? Wie verzint zoiets? Scriptschrijven op zijn slechtst!

Toegegeven, ik heb wel enig respect voor de durf van Wexler voor de aanpak en aan goede bedoelingen twijfel ik niet. Theoretisch gezien is het gewoon een razend interessante film, maar helaas alleen niet om ook naar te kijken. Daarvoor schiet het teveel alle kanten in en is het te saai.

2*

Oh, ik heb wat anders zitten kijken. Heb me er erg goed mee vermaakt. Het is een asociatieve film, dat wel, je mag zelf puzzelen. Ik begrijp goed dat zon film irritatie op kan wekken. Ik vondt juist de montage erg aangenaam. En er zit een aantal zeer fraaie beelden in.

Natuurlijk is het een zwaar gekleurd politiek verslag, maar het drukt je niet gelijk helemaal buiten adem van gelijkhebberigheid.

Tja dat had je nu eenmaal in 1968 en later. Niet zo heel mal om er een film over te maken. Parijs stond in deze tijd ook in de fik. Er waren net enorme rassenrellen geweest in de USA... ga zo maar door, het lijkt me een geschikt onderwerp zo voor die tijd.

De zomer van 1968 na de moord op Martin Luther King (april) en Robert F. Kennedy (juni) cameraman doet het voor het succes, maar komt zelf in conflict met z'n bazen en dan eindigen we live tussen de Democratic Convention in Chicago zowel bij het congres als bij de anti-oorlogs-demonstratie buiten.

Broeierig, goed gefilmd, maar zonder duidelijk plot. Niet het meesterwerk dat sommige critici erin zien, meer een tijdsdocument met veel aandacht voor de rol van de media.

"Wat is de maatschappelijke en morele verantwoordelijkheid van de media?" Vooral een kenmerkend product van die tijd, dit unieke, interessante, memorabele, invloedrijke, maar ook onevenwichtige documentaire drama over de tragisch verlopen Conventie van de Democraten in 1968, met een te lange speelduur.

Aan de achterkant van de trail van de Chicago Seven.

Ik had de titel al een paar keer voorbij zien komen. Ben altijd wel een fan van Robert Forster geweest, maar toen ik er laatst door de documentaire Zappa achter kwam dat er ook een portie van zijn muziek gebruikt werd, heb ik toch de blu ray maar eens aangeschaft.

Sfeervolle fragmentarische documentaire achtige film over een journalist (cameraman), de media, het politieke landschap in 1968 in Amerika. In de film volgen we een cameraman die voor een locale nieuwszender werk, zijn flirts met vrouwen, en de politieke onrust in aanloop naar de befaamde Democratische Convention in Chicago. Zo komt alles uiteindelijk samen in een prachtige en turbulente eindscene die uiteindelijk zou uitmondden in de populaire Netflix film.

3,5

The New Hollywood : take 5

In vergelijking met de vorige 4 films is dit de film die veruit het dichtst bij 'new hollywood' film staat. Een fragmentarisch losse vertelstructuur, handcamera, locaties en een docu aanpak in het filmen. Volledig breken met het studio systeem jaren '40 en '50 van sterren die stijlvol in beeld gebracht worden en onder een bombastische orkest score naar een happy end geleid worden. Medium cool brengt een maatschappelijke urgentie. Een analyse van geweld in USA in 1968 met de bijkomende vraag : is media objectief of subjectief ? De beginscene is reeds een straf statement nl ongeval filmen en dan pas ambulance bellen. Net als de dialoog waarin een documentaire (Mondo Cane) toont hoe schildpadden door nucleaire testen de andere richting lopen en het personage vraagt zich af : hebben de cameramannen dan de schildpadden geholpen ? Nog meer : een gewelddadig sportfestijn (roller blades) met op de soundtrack een luchtig komisch deuntje en daardoor entertainend maar eens de soundtrack wegvalt en feitelijk geluid te horen valt, is de agressie sterker en intenser.

Medium cool is een knap tijdsbeeld, een cinema verité over politieke, raciale en maatschappelijke spanningen (Vietnam natuurlijk) die de samenleving verdelen en waardoor huisvrouwen plots massaal lid worden van een schietclub. Helaas is het inhoudelijk minder sterk. De bewustwording van Forster over de politieke implicaties van wat hij filmt, dat door zijn relatie met Bloom die in een ghetto woont een nieuwe sociale realiteit voor Forst binnen komt, komt niet uit de verf. De film moet dan af en toe zich volledig baseren op dialoog (bv het feestje/receptie waarin men over de gevaren en verantwoordelijkheden van de cameraman discussieert). Veel dode momenten (de speelse bedscene bv, bijna alle scenes met Bloom en haar zoontje, het einde als een verslag van de democratische conventie).

Medium cool is bijna een privé project van Haskell Wexler (regie, script, camera, producent) en het is duidelijk dat het sociaal engagement serieus wordt genomen doch kan dit vertaald worden in een beklijvende film. Het einde is tekenend vind ik waarin men besluiten met een schok en een waarschuwing (camera registreert alles, beeld is de nieuwe God) maar erg verwarrend opgebouwd.