Eyes of Laura Mars (1978)

De poster is iig al mooi.

Script van Carpenter.

T is gewoon ook een goede film!

Op zich een goed basisidee, maar zeer matig uitgewerkt en verfilmd. Ik vond het een teleurstellende film uiteindelijk.

Geweldige film die tot het eind toe spannend blijft. In de tijdgeest van de jaren 70, maar met een actueel verhaal. Een van de betere thrillers ooit. Las ooit een recentie die de film tot op het bot afkraakte dat het allemaal te voorspelbaar was. Niet mee eens!

Langdradige thriller over de de newyorkse jetset dat debiele kunst maakt, aangevoed door Faye. Iemand vind dat ook en moord dat tuig uit . Gelukkig maar. 2 Niet zien!

Deze film heeft veel indruk op mij gemaakt destijds. Ik ben een groot fan van Barbara Streisand en mede door de titelsong (Prisoner) waarmee de film begint vind ik dit een mooie film. Het is spannend, mysterieus en Tommy Lee is nog een broekie van een man. De poster vind ik ook echt scary. Faye Dunaway draagt de film en het is begrijpelijk dat zij in de jaren '70 een gevierd actrice was. Zij heeft een mooie staat van dienst. Ook vind ik haar heel schitterend als Bonnie Parker in Bonnie & Clyde dit even terzijde.....

Veel modellen, veel disco deuntjes, veel mode. Een leuk tijdsbeeld wordt gegeven van de disco jaren 70.

Eyes of Laura Mars vind ik goed voor 4 sterren maar dat komt ook door de herinnering die ik aan deze film heb.

Redelijk goede film niet altijd overtuigend maar toch waard om een te zien, al is het maar voor de jonge Tommy Lee.

lekkere film voor de 50 plussers. echt zeventiger jaren.

mooie vrouw die Faye.

verder vond ik de film niet echt geweldig.

Waar slaat dat nou weer op? Iedere film uit de jaren 70 is voor 50-plussers

Gewoon lekkere thriller, toen, en nu ook!

Ja inderdaad! Jaren 70-film voor 50+ de logica ontgaat mij. Ik snapte dat stukje ook niet echt.

Tijdje geleden deze film gezien. Ik vind het een aardig spannend verhaal. Faye is een knappe dame met een hele interessante oogopslag. Goed gecast! Tommy Lee Jones is dus altijd al pokdalig geweest. Charismatische uitstraling heeft hij in deze film. Goede film. Punt.

****-sterren

Een degelijke thriller/horrorfilm. Het gegeven van het hoofdpersonage dat de moorden te zien krijgt zonder fysiek aanwezig te zijn is origineel, maar het kwam mij vaag bekend voor (allicht heeft iemand anders het gekopieërd voor een latere film?). Helaas doet de film niet veel moeite om te verbergen wie de moordenaar zou kunnen zijn, je hebt het dan ook erg vlug door en da's natuurlijk wel jammer voor dit genre.
Maar dankzij het originele uitgangspunt en degelijke aanpak is Eyes of Laura Mars toch nog zeker en vast een behoorlijke film geworden met een eigen uitstraling.

3,5*

Aardige thriller, die eigenlijk een amerikaanse giallo is. De ontknoping is niet echt een hele grote verrassing, maar dat mag de pret niet drukken.

Niet heel bijzonder. Kershner is geen Bava of Argento.

goed basisidee maar inderdaad heel slecht uitgewerkt. slecht geacteerd en ongeloofwaardig , ook al is het jaren 70. alleen muziek was hier en daar wel spannend. 2*

Ik zou het eerder andersom zeggen: matig basisidee, maar lekker flashy uitgewerkt en goed geacteerd door een mooie cast. Film geeft een erg lekker tijdsbeeld van foute New Yorkse "kunstenaars"

De ontknoping vind ik dan als enige een verrassing en ook goed gevonden, ook al waren er nauwelijks andere kandidaten voorhanden... Verder een leuk gegeven, maar het werd nogal lang uitgesmeerd over de honderd minuten. Een krappe negentig waren genoeg geweest en dan had er ook best nog een andere redelijke verdachte in gestopt kunnen worden. Tommy Lee Jones was vermakelijk om eens een vroege rol van te zien, maar Faye maakte helaas weinig indruk. Als ze van dit soort films nu eens een goede remake maakten en niet van klassiekers waar zo weinig aan te verbeteren valt...

Een krappe 2,5*.

Goede thriller, beetje in de stijl van Someone is Watching Me, maar goed ook bij Laura Mars was John Carpenter betrokken. Ontknoping verrassend en misschien wat vergezocht maar er zaten voldoende kandidaten bij hoor, zonder een hint weg te geven.

Zonder spanning.

Behalve Streisand, een aardige disco-score en een knuistje vermakelijke bijrollen valt er hier bar weinig te halen. In elk geval geen spanning. Dat heeft te maken met het flauwe formulewerk waarbij er maar één de dader kan zijn en de lelijk in beeld gebrachte 'visions' van de weinig overtuigende Dunaway.

Doorsnee.

Thriller met een bovennatuurlijk element en een vleugje romantiek. De spanning wordt langzaam opgebouwd. De lowkeybelichting en de verdorde herfstbladeren creëren een donkere sfeer. Als we geweld te zien krijgen, is dat meestal in scène gezet voor een foto.

Laura Mars (Faye Dunaway) is een succesvolle, gescheiden carrièrevrouw. Ze werkt in een enigszins decadent mileu: de New Yorkse modefotografie, die een portie sex and violence niet schuwt. De grootstad maakt een onverschillige indruk; niemand reageert wanneer ze in paniek over straat rent.

Als whodunit is het wat doorzichtig. Verdachten zijn haar aan lagerwal geraakte ex-echtgenoot, haar homoseksuele manager en haar ex-gedetineerde chauffeur. Deze laatste had de woorden red herring in grote letters op het voorhoofd staan. Aangezien bijna alle verdachten sterven, is het tegen het einde niet moeilijk om te raden dat Lt. Neville (Tommy Lee Jones) de echte dader is. Hij blijkt een meervoudige persoonlijkheid te bezitten: een misdadiger en een misdaadbestrijder gevangen in één lichaam.

Drie verschillende muziekstijlen wisselen elkaar af. De dissonanten van Artie Kane zorgen voor suspens. Discobeats roepen de tijdgeest van New York in de late jaren '70 op. Barbra Streisand, die oorspronkelijk voorzien was voor de hoofdrol, zingt een van haar beste liedjes met een wat ruigere sound dan we bij haar gewend zijn. De tekst is passend: I'm like a prisoner, captured by your eyes.

Ogen zijn een motief: de blik van de fotografe, de blik van de dader. De groene ogen van Faye Dunaway hebben iets hypnotiserends. Op de begrafenis zien we de ogen van verschillende personages in close-up. De moordenaar krast een oog uit op de boekomslag en de ogen van zijn eigen spiegelbeeld.

De titel van het fotoalbum The Eyes of Mars is een parafrase van the Ides of March, uit Julius Caesar van Shakespeare.

Dankzij het acteerwerk en de sfeerschepping is deze thriller over een helderziende vrouw die in gevaar komt, best wel het herontdekken waard.

Niet echt geslaagde film die maar niet spannend wil worden en uiteindelijk strandt in een belachelijke climax. De film wordt wel vergeleken met een Italiaanse Giallo, waarbij er doorgaans inhoudelijk ook veel aan te merken is op plot, personages en twists. Echter hier ontbreekt de sfeer, leuke kills, spanning en (visuele) creativiteit.

Matige film over een fotografe die een aantal moorden ziet door de ogen van de moordenaar. Een prima gegeven voor een film als deze, echter weet het plot zelf niet echt te boeien en wordt de film nogal snel eentonig. De fotoshoots zijn mooi en stijlvol aangekleed. De uiteindelijke ontknoping is nou ook niet bepaald een verrassing.

Vreemde film met veel talent voor en achter de camera. Een script van Carpenter, regie van de man die twee jaar later de beste Star Wars film ooit zou afleveren en Fay Dunnaway en Tommy Kee Jones voor de camera. Het idee is origineel en geeft een leuke twist aan het giallo genre. Ook de vormgeving is erg strak. De film oogt zelf als een reportage uit Voque. Genoen mooie dames voor de lens. En waar ik gister klaagde over het gebrek aan sex / naakt in een moderne horrorfilm (Ready or not), is naakt eind jaren 70 zo gewoon als het zou moeten zijn.

Film heeft wel een beetje last met pacing, het meandert een beetje en ook de kills zijn helaas weinig spectaculair, maar toch kijkt het prima weg. Krappe 4

Sfeervol maar saai.

Deze film heeft inderdaad een hoop potentie om echt een eng thrillertje te worden, maar helaas worden er te weinig middelen uit de kast gehaald om dit resultaat te bereiken. In de eerste minuten wordt je wel iets groots beloofd, maar dit komt jammer genoeg nooit echt uit de verf.

Dunaway is een redelijk groot actrice geworden, maar speelt hier helaas een erg makke rol. Ze doet vooral in de momenten dat ze bang is wat te "nep". Het is allemaal iets te sterk aangezet en overdreven om echt geloofwaardig te zijn helaas.

Wel lollig om een wat jongere Lee Jones te zien, maar heel veel indruk maakt hij uiteindelijk ook weer niet. Het is geen slechte rol die hij speelt, maar helaas ook niet al te best. Dourif is best leuk in zijn rol, wat mij betreft het hoogtepunt van de film qua acteren.

De film begint wel redelijk stijlvol, met een paar uitstekende regiekeuzes. Het begint lekker mysterieus en sfeervol, als kijker weet je absoluut niet waar het heen gaat. Het niveau wat hier is, zakt helaas snel wel weer een beetje in.

De film begint eigenlijk steeds iets saaier te worden. Er gebeurd niet zo heel veel meer, en dan wacht je vooral op de sfeervolle momenten die de film een beetje maken. Zodra de thriller begint te komen, is de film zeer sfeervol, maar doet dit iets te weinig.

De film weet rondom het middenstuk ook eigenlijk niet meer te boeien, en dat is jammer, want er zit genoeg potentie en apartheid in. Het idee zelf is ook best origineel. Carpenter is ook zeker niet de eerste waarvan ik had verwacht dat hij er iets mee te maken zou hebben. Des te meer verrassender.

Zeker richting het einde is het een beetje een afknapper. Het is wel intrigerend, maar spannend zoals de sfeervolle tussendoor momentjes is het allang niet meer. Zodra de "ogen" eventjes het werk doen, is de film goed, maar voor de rest iets te weinig opvallend helaas.

Whodunnit met een aangename sfeer, toffe cast (Dourif!), maar ook wel gebrek aan spanningsboog. Vond Laura's kunst zelf juist wél vet: foto's van Helmut Newton, een paar jaar geleden nog een uitgebreid retrospectief van gezien. Sequenties op modeshoots met een dikke italo-disco-saus zijn smullen.

Op zich best een stijlvolle film met een wat naargeestige sfeer die uiteindelijk toch niet helemaal overtuigd.

Heeft wel wat raakpunten met de Italiaanse horrorfilms uit de jaren 70 en 80 en ook de cast ziet er niet slecht uit met tal van bekende namen of die daar op weg naar waren.

Faye Dunaway komt in de hoofdrol niet al te sterk over maar Brad Dourif en Tommy Lee Jones,die toen aan het begin van zijn loopbaan stond,doen het wel goed.

Het verhaal is redelijk onderhoudend en het einde vond ik zeker niet verkeerd,met daarbij ondersteund door de sombere,wat donkere maar best mooie beelden komt Eyes of Laura Mars wel aan een dikke voldoende.

Echt op het puntje van je stoel zit je hier vrijwel niet maar het blijft allemaal best boeiend.Wat dat betreft geen slechte beurt van regisseur Irvin Kershner,iets wat George Lucas ook vond en de man vervolgens inhuurde voor het tweede Star wars deel the Empire strikes back.

Ruim voldoende.

Tommy Lee Jones.

Een van mijn favoriete acteurs, en ik kwam een tijdje geleden op het idee dat het leuk zou zijn om een aantal van zijn films te zien en/of te herzien. Ik dacht te beginnen met een ouwetje en dat werd dus deze - die ik indertijd misschien wel gezien heb, maar dat is me dan niet bijgebleven.

Als tijdsbeeld van de jaren-70 is het sowieso al een geniaal geslaagde film - de muziek, de glitter en het zoeken naar de grens van zo ongeveer alles, maar tegelijkertijd ook wel de ongemerkte bekrompenheid. En daarin dan een mysterie in twee dimensies - niet alleen wie de killer nou is, maar ook waarom Laura daar de visioenen van krijgt. Met een hoop aandacht voor details van Kershner, soms heel subtiel maar het geeft wel extra impact aan de film.

Dank aan Dievegge overigens voor de uitleg waarom de titel al zo bekend klonk - en fraai bedacht, al is de link wellicht wat veelbelovender dan de film uiteindelijk waarmaakt, want ietwat teleurstellend is de ontknoping toch eigenlijk wel. En al is Tommy Lee Jones zeker goed in zijn rol, het is vooral Faye Dunaway die de ster van deze film is - verrassend, want meestal was ik toch niet zo van haar onder de indruk.

Vrij spannende thriller naar een script van John Carpenter over een beroepsfotografe die visioenen heeft van moorden die in haar nabijheid gebeuren op personen die ze kent. De politie behandelt haar verhaal met argwaan maar de visioenen blijven komen en de moordenaar komt dichter. Met Dunaway, Jones en Brad Dourif in de cast zat het allemaal goed, en de film verliest geen tijd met zware dialoog en bewandelt niet teveel zijwegen. De film is hiermee erg to-the-point, en dat vanaf de eerste minuten. Eigenlijk heb ik helemaal geen punten van kritiek. Het is een klassieke whodunnit met enkele romantische noten, tastbare spanning, een killer die ik niet aan zag komen , en dat werkte allemaal voortreffelijk. Het verwondert me best dat deze film hier zo weinig stemmen heeft.

Naar een scenario van Carpenter. De regie was niet in zijn handen al leek dat bij momenten wel zo bij de moordscènes. Een echte Carpentersfeer heb ik niet meteen kunnen ontdekken. Nuja maakt niet uit want ik ben geen fan van zijn stijl. Ik had eerder verwacht dat het een style over substance filmpje ging zijn en dat zou me niet storen want het scenario was sowieso al mager. Helaas gaat na een veelbelovend begin met de flitsende beelden van het excentrieke mannequinwereldje dit oninteressante verhaal snel doorwegen. De film flakkert af en toe nog wel eens op met een moord, maar dooft langzaam uit als een kaars. Uiteindelijk wist ik dan wel wie de dader was voor de uiteindelijke onthulling, al kon me dat niet echt meer schelen. Men had veel meer met het moordconcept kunnen doen, deze scènes waren kort en slordig en zouden het uithangbord moeten zijn van de film.

Dunaway heeft een zekere uitstraling, een bijzondere look; maar haar acteerwerk is ondermaats. 'Angst uitbeelden' is iets wat haar hier níet lukt zonder aan overacting te doen.

Jones zou uitgroeien tot een van m'n favoriete acteurs, maar staat hier nog in z'n kinderschoenen. Degelijk maar ook niet meer dan dat; het is zeker niet zo dat hij deze film kan 'dragen': zelfs niet met z'n seventies disco-kapsel.

En het verhaal... Spanning weet de regisseur er zelden in te krijgen; terwijl het nochtans een thriller moet zijn. En dat mystery-gedoe is iets waar ik me vooral aan erger - want onzin.

Hoopvol begin, zoals Shadowed hierboven al schrijft; maar daar wordt weinig mee gedaan, en je zit al helemaal niet aan je stoel gekluisterd.

Het einde vond ik goed, had ik niet zien aankomen. Maar ik kijk dan eigenlijk ook bijna nooit verder dan m'n neus lang is...

Doet mij een beetje denken aan Sette note in nero (1977) van Fulci met enig verschil dat Laura Mars niet in de toekomst kan zien , maar een telepathische band heeft met de moordenaar ' in real time ' . Helderziend , maar op een andere manier ...