Sunday in New York (1963)

In dit blijspelletje van Norman Krasna maakte Robert Redford zijn Broadwaydebuut. Hij was toen 25. Mike Nichols en Neil Simon zagen hem spelen en vroegen hem voor de hoofdrol in Barefoot in the Park (theater). Dat was een nog groter succes.

Begin was matig maar wordt later steeds beter.

Een vermakelijke romantische 'verwisselings'-komedie met een geweldig goed op dreef zijnde en komische Rod Taylor.
Hij draagt de film, al is Jane Fonda ook goed als zijn tegenspeelster.
Het samenspel klikt prima.

Best vermakelijk Komedie/Romantisch filmpje die niet zo zeer verveeld.
Een leuk filmpje met een geinig verhaal en een leuke Jane Fonda. 3,5.

WDR Fernsehen (Sunday in New York, zaterdag 14 januari, 13:40 uur)

Two heads are better than one, you know... didn't know I had two heads did you?

De afgelopen paar dagen is het hier weer zo enorm warm dat heel mijn kamer precies een sauna is. Echt aangenaam is dat niet om te gaan slapen dus wat gebeurt er ten huize Metalfist? In de avond/'s nachts de dakramen openzetten zodat er allemaal frisse lucht binnen komt en ondertussen een filmpje opzetten. Gisteravond na The Catered Affair was het nog vroeg (en warm) dus begon ik aan een tweede film die ik nog had liggen. Het moge duidelijk zijn dat dat deze Sunday in New York is maar dat ik het zo leuk ging vinden, dat had ik niet verwacht.

Sunday in New York begint echter nogal traag en even was ik aan het twijfelen of ik de film niet een andere keer zou voort kijken en me nu tevreden te stellen met een aflevering van Stargate Atlantis. Het was echter de schoonheid van Jane Fonda die me maar bleef aantrekken waardoor ik toch naar de film bleef kijken. En maar goed ook want dit is in ieder geval één van de fijnste 'verwisselings'-komedie, zoals Brix het al perfect typeert, die ik tot nu toe heb gezien. Vooral ook omdat naarmate de film vordert, het allemaal nog leuker en leuker begint te worden. Zeker wanneer de personages nog eens van namen en rollen beginnen te verwisselen wordt het wel erg vermakelijk. Het einde is natuurlijk redelijk hard te voorspellen, je weet al van in de eerste scène op de bus dat Mike en Eileen met elkaar gaan eindigen, maar het blijft toch een plezant duel tussen beide heren. Het is misschien ook wel goed dat de film zich niet compleet concentreert op de capriolen van Eileen en Mike maar dat er wordt afgewisseld met de amusante problemen van Mona en Adam. Met een speelduur van een kleine twee uur, of een dik anderhalf uur want het is maar hoe je het bekijkt, lijkt Sunday in New York misschien een lange zit te zijn, zeker dit soort verhalen blijft niet altijd boeien bij mij, maar de tijd vloog werkelijk voorbij.

En dat kan misschien ook wel weer aan Jane Fonda liggen. Ik leerde haar voor het eerst kennen via een boek van Roger Vadim (de gelukzak die het met zowel Brigitte Bardot, Catherine Deneuve en Jane Fonda heeft kunnen aanleggen) en nadien geregisseerd door diezelfde Vadim in filmvorm als Barbarella. Daar speelt ze toch een 'uitgesproken' rol om het zo maar te zeggen en sindsdien heb ik altijd gevonden dat er iets heerlijk erotisch afstraalt van Fonda. Zelfs in een film als deze, waar ze een 22-jarige maagd moet voorstellen, blijft dat gevoel. Het lijkt dan ook alsof Fonda voor de rol is gemaakt want ze doet alles wat Eileen moet zijn. Langs de ene kant onschuldig maar langs de andere kant perfect in staat om het hoofd van menig man op hol te doen slaan. perfect tegenspel ook van de voor mij onbekende Rod Taylor. De chemie tussen beide is er zeker en vast en het zorgt voor een aantal vermakelijke scènes. Cliff Robertson mag trouwens ook zeker en vast niet vergeten worden. Hoewel hij hier maar de kleine bijrol heeft van broer van Eileen, heeft hij toch ook een aantal erg leuke momenten in combinatie met Jo Morrow die de rol van Mona vertolkt.

Erg aangename film die compleet wordt gedragen door het plezier tussen de verschillende acteurs en actrices. Fonda zou later zeggen dat dit één van de eerste filmen was waar ze haar echt op haar gemak voelde en het idee had dat ze kon acteren en dat is er aan te merken want dit doet ze gewoon erg goed. Jammer dat het werk van Tewksbury voor de rest niet meer is dan wat Elvis films en een Disney avonturenfilm..

4*

Gedateerde, maar toch wel vermakelijk komedie. Heeft even tijd nodig om het juiste ritme te vinden, maar voor wie enig geduld betracht zitten er in de tweede helft, als de klucht het overneemt van de ernst, voldoende grappige momenten in de film om een geslaagde avond te hebben. Fonda komt me niet helemaal overtuigen als het zogenaamde stralende middelpunt voor de drie heren, is eigenlijk ook te serieus voor zo'n komische rol, maar daar staat tegenover dat de mannelijke hoofdrolspelers er allen vol tegenaan gaan. Het subplotje, over Robertsons vriendin welke telkens letterlijk de boot/het vliegtuig mist is heerlijk hilarisch. De moeite best waard dit oudje, ook al door de mooie nostalgische beelden van New York.

je waardeerde "The Time Machine", waarin hij de hoofrdol speelde, met maar liefst 4,5 *

Kijk eens naar de datums van de twee reviews al kon ik me ten tijde van Time Machine blijkbaar deze film me nimmer voor de geest halen..