A Town like Alice (1956)

Gebaseerd op het gelijknamige boek van Nevil Shute, en volgens de film gebaseerd op feitelijke gebeurtenissen.

De cast is goed samengesteld. Peter Finch werd benaderd door uitvoerend producent Earl St. John. Hij was erg onder de indruk van diens rol in The Story of Robin Hood and His Merrie Men (1952). Ook Virginia McKenna weet te overtuigen.

Deze originele versie was goed genoeg voor 2 BAFTA Awards, en werd 4 keer genomineerd. In 1981 verscheen de gelijknamige mini-serie A Town like Alice (1981).

3,0 *

Op 29/8/18 op BBC 2 - TV om 14.20 u.

Uitstekende film waarin een vrouw terugkeert naar Malaya om de dorpelingen te helpen die haar geholpen hebben tijdens de tweede wereldoorlog. De interactie tussen de vrouwen onderling en ook met de Japanse soldaten is goed uitgewerkt. Mooi verteld en een aantal aangrijpende scenes. Ook prima locatiewerk wat de film net wat meer authenticiteit geeft.

Deze Drama / Oorlog film was afgelopen zaterdagnacht te zien op BBC 2 en omdat het verhaal zich afspeelt gedurende de Tweede Wereldoorlog, vond ik het als liefhebber van oorlogsfilms interessant om deze film te bekijken, ondanks dat hij uit de jaren 50 komt en het in zwart / wit is opgenomen.

Het verhaal speelt zich af in Kuala Lumpur (in Maleisië) 1942 tijdens de Japanse bezetting. Een groep vrouwen en kinderen wordt door de Japanners gevangen genomen en moet lopend op weg naar een concentratiekamp. De Engelse Jean Paget (Virginia McKenna) heeft de leiding genomen over de groep waarvan ook de pretentieuze lerares Miss Horsefall (Jean Anderson), de oude zieke Mrs. Frith (Nora Nicholson), de slordige Schotse Ebbey (Renee Houston) en de knappe, maar willoze Ellen (Maureen Swanson) deel uitmaken. Onderweg ontmoet Jean de gevangen genomen Australiër Joe Harman (Peter Finch), die werkt voor de Japanners als truckchauffeur, die haar verteld over zijn woonplaats "Alice Springs" en waarop ze verliefd wordt.

Hoewel de personages in dit verhaal fictief zijn, is het verhaal zelf echter gebaseerd op echte feiten (wordt voor aanvang van het verhaal ook aangegeven). Het is verder een film uit de oude doos, maar het is wel een aangrijpend oorlogsverhaal, waarin de Japanners toch niet helemaal als onmensen uit de strijd komen en dat vooral vanwege de sympathieke oude sergeant Gunso (Kenji Takaki) die hun begeleidt en helpt (o.a. door het geven van water) onderweg waar mogelijk. Verder zijn er enkele prachtrollen voor de geroutineerde actrices en en voor Peter Finch als de gevangen Australische officier die zich hun lot aantrekt.

De film kent een aantal aangrijpende momenten, waarbij een aantal vrouwen en kinderen sterven tijdens de looptocht (waar ze van van hot naar haar worden gestuurd), waaronder Mrs. Holland (Eileen Moore), door uitputting, en haar kinderen Freddie (Cameron Moore), wordt gebeten door een slang, en de 4-jarige Jane (Margaret Eaden) door uitputting. Ook zit er best een heftige scène in, waarbij Joe wordt gekruisigd aan een boom (daar zie je overigens wel niets van), vanwege het stelen van een kip van de Japanse slechte kapitein Sugaya (Tran Van Khe) en waarbij Jean dan denkt dat hij dood is.

Als de oorlog is afgelopen, weten zes vrouwen en drie kinderen het uiteindelijk te te overleven (waaronder de baby, te weten Robin, van Mrs. Holland) en het laatste gedeelte van het verhaal speelt zich af in Alice Springs (Jean is daar opzoek naar Joe) en Londen (Joe is daar opzoek naar Jean). En op het vliegveld van Alice Springs zien ze elkaar eindelijk weer, en vallen ze in elkaars armen. Oftewel het typische einde van een jaren 50 film, maar wel een mooi einde. Wat ook typisch jaren 50 is, is dat er in de film een douche scène te zien is en daarbij zie je dan alleen blote vrouwen benen en voeten en blote bovenlichamen (dus boven de borsten) .

De film was destijds een groot succes, maar ook hedendaagse kijkers zullen zich niet bekocht voelen en dat was ook voor mij van toepassing.