Ring of Bright Water (1969)

Komt vrijdag op tv ga hem zien!!!

De hele film door wordt je getrakteerd op de olijke strapatsen van Mij, begeleid door vrolijke hobomuziek, maar het komt wel heel hard aan dat de argeloze boer Angus de otter met een ferme klap van een schep naar de eeuwige jachtvelden stuurt: "I thought it was just an otter..!"

Wat heb ik toendertijd als klein meisje zitten huilen bij deze film. Jaaaren geleden gezien en was diep onder de indruk. Weet pas sinds vandaag welke film het was omdat een vriend hem nu heeft. Niet voor kleine kinderen dus al denk je dat het een vrolijke lieve film is, als de otter dood wordt geslagen komt dat zo onverwacht dat tere kinderzieltjes voor eeuwig getraumatiseerd zijn (de mijne in ieder geval wel)
Dus alleen al voor de enorme indruk die de film op me heeft gemaakt 4*
Eigenlijk moet ik em nog een keer gaan kijken, alhoewel

Best een heel aardige film deze om hem een keer gezien te hebben. Maar het al eerder genoemde fragment is inderdaad nogal heftig. Dat blijft je best wel bij dus deze film hoef ik niet nog een tweede keer te zien.,

helemaal mee eens.

Film was toevalig vanmiddag op de BBC, en was verbaasd hoe goed die eigenlijk was. Die scenes met de man en de otter Mij waren geweldig. Dat het dan ook afspeelde aan de west kust van Schotland was een bonus. Ik had nooit eerder van deze film gehoord, dat ook nog gebaseerd is op een waargebeurde verhaal, maar is nu een van de meest ontroerende films dat ik ooit heb gezien!

een aanrader

Een mooi verhaal. Een man reist met een otter aan een riem, net een hondje, best apart. Ik had trouwens geen idee dat je otters ook zo kunt africhten of trainen als een hond.

Het levert veel bekijks op. De otter en hoe deze zich gedraagt is absoluut ‘cute’ om te zien.

In deze film staat liefde en aandacht voor de natuur centraal. Dit brengt zelfs regelmatig gelijkgestemde mensen samen, zoals we hier kunnen zien.

De aangename Engelse sfeer deed mij aan Beatrix Potter verfilmingen denken, vooral vanwege de muziek en sound (Frank Cordell & een prachtige titelsong van Val Doonican) en ook vanwege de korte overpeinzingen en beschouwingen via voice-over.

Echt bijzonder mooie locaties en evenzo mooi gefilmd (technicolor), overtuigend geacteerd, goede personages. Een mooie productie.

Erg leuke film, de otter verdient een oscar!

Je hebt ook nog Tarka the Otter (1979) maar dat was volgens mijn herinnering meer in een

docu-stijl, waarin de wedervaren van een otter wordt gevolgd. In deze is meer sprake van

een spel tussen de otter en de mens, en razend knap hoe ze dat zo voor mekaar hebben

gekregen. Heb je wel bij meer van dit soort films, met 'acterende' dieren. Zal wel onnoemelijk

veel geduld hebben gekost, wanneer de otter eindelijk weer de gewenste acties onderneemt.

Ontroerend en aangrijpend, alles inclusief het spel van de acteurs aangenaam naturel gebracht.

Terwijl er natuurlijk ook het nodige te lachen valt, bij de streken van de otter.

Prachtige familiefilm, grotendeels gefilmd op prachtige locaties in Schotland. De Londense schrijver Graham Merrill [Bill Travers] wint bij een loterij in een pub een enorme vis. Dat trekt de aandacht van een otter in de etalage van een dierenwinkel. In een opwelling besluit Graham de otter te kopen en mee te nemen naar Schotland waar hij intrek neemt in een afgelegen huisje, in de hoop dat hij daar inspiratie krijgt voor zijn boek. Er ontstaat een bijzondere band tussen Graham en de levendige, ondeugende otter die de schrijver tevens in contact brengt met Mary McKenzie [Virginia McKenna], de plaatselijke dokter met wie hij de natuur op een hele andere manier leert kennen.

Travers bewerkte samen met regisseur Jack Couffer de autobiografische roman Gavin Maxwell. Het scenario bevat weinig plot en concentreert zich vooral op de ontwikkeling van de vriendschap tussen mens en dier. Travers en McKenna, die eerder samen speelden in Born Free, zijn zeer charismatisch, maar uiteraard is het Mij (de otter) die de show steelt. Hij krijgt overigens nog aardig wat concurrentie van een paar eendjes en niet te vergeten Mary's hond, met wie hij eindeloos lijkt te kunnen spelen. De passend speelse score van Frank Cordell is een groot pluspunt en veel lof dient te gaan naar editor Reginald Mills, die van de vele losse beetjes een overtuigend geheel weet te maken. Een ontroerend slot rond een uitstekende film voor de hele familie af en het is de moeite waard om even te luisteren naar de door Val Doonican gezongen titelsong tijdens de aftiteling.