Ba Wang Bie Ji (1993)

heb net het boek gelezen zonder eigenlijk te weten dat het ook verfilmd was. Het boek is zeer goed, dus huur ik vast één van de dagen de film.

De film duurde gelukkig heel lang want het duurde wel een uurtje voor mijn oren gewend raakten aan het geluid van de Pekingse opera. Maar toen dat dan ook gebeurde, was ik helemaal gehypnotiseerd door deze geweldige film. Een van de mooiste films die ik ooit gezien heb. Ik geef het 5 sterretjes. Niet om de belachelijk lage waarderingen van de anderen te compenseren maar omdat deze film al tien jaar (sinds ik 'm in de bioscoop zag dus) op mijn lijstje staat van indrukwekkendste films (het zou natuurlijk kunnen dat ik 'm anders waardeer als ik 'm herzie).

Werkelijk een aanrader. Het is een epische vertelling over opera-artiesten die de zogenaamde 'culturele revolutie' meemaken en nog veel meer maar de details ben ik allemaal vergeten. Ik weet alleen dat het een rijk spektakel was.

Saai, afstandelijk en te gepolijst. 2*

Slecht geacteerd ook.

"Farewell to my concubine is een van de meest succesvolle Chinese films, geregisseerd door Kaige Chen. De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Lilian Lee en vertelt het verhaal van twee jongens die voor de Peking-opera worden opgeleid en meer dan vijfitig jaar bevriend blijven. De film is gesitueerd tegen de achtergrond van het veranderde politieke klimaat in China.

"

Microsoft ® Encarta ® Encyclopedie Winkler Prins © 1993-2004 Microsoft Corporation/Het Spectrum. Alle rechten voorbehouden.

Dit maakt me nieuwsgierig

Rampzalig! Het is echt niet te doen om naar Chinese opera te luisteren. Voor de 2e keer in mijn leven zijn we in de pauze weggegaan. Het was ondragelijk om de tweede helft te moeten volgen.

Ik wil dit echt zien!

Het duurde even voor dat ik aan de klanken van de Chineese opera was gewend. Desalniettemin werd ik meegesleept en ben ik mateloos onder de indruk.

De geraffineerdheid waarmee het "gespeelde" vehaal langzamerhand werkelijkheid wordt is erg indrukwekkend.

Misschien maakt ik nu wel de zelfde fout als Chen, maar nog altijd hoop ik dat hij gelukkig gelukkig wordt. Gek dat die hoop uitgaat naar een fictie...Een compliment dus.

4,5 ster.

Drama in de trant van The Blue Kite. China ten tijde van de culturele revolutie vertelt aan de hand van opera-artiesten. Op visueel gebied is het echt een pareltje. De regie van Chen is prachtig.

Het acteerwerk is vrij matig van de twee hoofdrolspelers en van Leslie Cheung had ik toch echt meer verwacht. Gong Li was aardig en wist wel te overtuigen.

Het begin en einde waren schitterend, het middenstuk vrij saai en langdradig. Vooral de scene bij het vuur waar Xiaolou Juxian ontvalt was zeer ontroerend en het hoogte punt van de film voor mij.

Nette 3,5 ster

Deze film krijgt van mij een 5 om 1) de belachelijk lage scores voor zo'n geweldige film te compenseren, 2) dit echt een prachtige, meeslepende film is met goede acteerwerk (met name die van Leslie Cheung en Gong Li... hoewel ze naast Leslie toch wat minder is).

Leslie speelde overtuigend... Nee, leefde in zijn rol!

Het einde, toen Leslie de zin zei : 'I'm by nature a boy...not a girl' (waar hij dus realiseert dat zijn tegenspeler zijn liefde nooit zou kunnen beantwoorden) en vervolgens eindigt als de concubine van het gespeelde stuk, dat was ontroerend, prachtig en hartverscheurend...

Vreselijk slecht was dit. Ik kon dit gewoon niet meer aanzien. Een gedrocht van een film. Dit is de slechtste Aziatische film die ik ooit heb gezien.

Een marteling voor de zintuigen.

Een monumentale, boeiende film. Zonder meer een feest voor het oog, deze fascinerende tragedie rond thema's liefde, haat, jaloezie en schuldgevoel. Bovendien vind ik het een leerzaam kijkje in de Chinese geschiedenis. En ook mij klinkt de Chinese opera vreemd in de oren, maar het is een cultureel gegeven en de authenticiteit is voor mij ook de kracht van deze film.

Als je niet van Chinese opera houdt kan dit inderdaad een marteling voor de zintuigen zijn. Ik doe ook altijd het raam dicht als buiten door 4-potige monsters Chinese opera wordt opgevoerd. Maar om deze film dan af te serveren als de slechtste Aziatische film aller tijden vind ik ook wel een beetje overdreven. Visueel zag het er allemaal best mooi uit en de film liet wel een stukje interessante Chinese geschiedenis zien. Film werd voor mij pas echt interessant toen de Japanse bezetters hun intrede deden. Het eerste uur vond ik zelfs vreselijk saai. Film duurde ook erg lang, maar zou zeer ongeloofwaardig geweest zijn als je voor dit stukje Chinese geschiedenis (1927-1977) maar 90 minuten zou vullen.

3,0* na herziening

Een interessante film is Ba Wang Bie Ji zeker. Met name het begin van de film is uitstekend gefilmd en zeer boeiend. Maar de minpunten van de film zijn te prominent aanwezig en kunnen dan ook niet genegeerd worden. De karakters in de film zijn niet allen even interessant, vooral in combinatie met de te lange tijdsduur. Daarnaast is Chinese opera niet bepaald iets waarin ik geïntresseerd ben.

Ik heb deze film ooit voor school moeten kijken. Leek echt geen einde aan te komen. Bijna drie uur was echt veel te lang voor mij.

Monumentaal is de film inderdaad. Sowieso erg bijzonder en op z'n zachtst gezegd een kunstwerk.

Het is niet helemaal mijn type film en de tweede helft van de film is bij vlagen wel érg theatraal, maar toch wel apart om eens te zien.

Films die in een mum van tijd (zeg, drie uur) een flink portie Chinese geschiedenis laten zien en de effecten daarvan op de individu: we zijn er dol op! Farewell, my concubine past in het rijtje van The blue kite (Tian Zhuangzhuang, 1993) en Platform (Jia Zhang-ke, 2000), is iets sentimenteler dan zijn soortgenoten, maar ettert nog een paar dagen na. De film is tot twee maal toe verboden in China, maar in feite is het een godsmirakel dat ze Chen Kaige niet gewoon op een aftands achterafpleintje in de provincie hebben opgeknoopt. Aan het einde van de film heb je het gevoel dat die Japanse overheersing nog een zeker lichtpuntje was, vergeleken bij de “leuke ideetjes” van Mao. We volgen twee jongetjes die een opleiding genieten in een school die talent klaarstoomt voor de Chinese opera. Lees: een school waar fysieke marteling aan de orde van de dag is. De docenten slaan er driftig op los. Tikken op je hand, tot bloedens toe, als je je tekst kwijt bent. Tikken op je hand als je de tekst nog weet, zodat je je realiseert dat je die de volgende week ook nog moet kennen. En als je de boel echt verzaakt, dan is er een venijnig tangetje dat op weinig subtiele wijze de sterkte van je gebit test. Hier en daar lees ik verwijzingen naar Dickens, maar Dickens maakt het zo bont niet. De jongens groeien op en worden sterren in de Chinese opera, waarin ze de glansrijke rollen vertolken van Koning en concubine in een koningsdrama dat overduidelijk parallel loopt aan hun eigen leven. (Dat is me trouwens ook een portie “acquired taste”, die Chinese opera. Als je vindt dat er in de westerse opera al onnatuurlijk wordt gezongen, trek dan tenminste tien jaar uit om hier een beetje in te komen.) Volwassen geworden wachten de morele dilemma’s. Wel of niet zingen voor de Japanners, wel of niet meedoen met de communisten, etcetera. De vriendschap loopt flinke deuken op en is het niet de politiek, dan is het wel steractrice Gong Li, die hier de rol opeist van Chinese Yoko Ono. Het verhaal culmineert tijdens de Culturele Revolutie, een periode waarin mensen van het klassieke theater niet alleen ouderwets worden gevonden maar gewoon verdacht. Net als in The Blue Kite zijn het de jonkies die opeens cruciale posities bezetten in de Communistische Partij en die niet gespeend van wraakgevoelens het oordeel vellen. Farewell, my concubine is grootse cinema met grootse gebaren. Een visueel en emotioneel spektakel over een onwaarschijnlijk inhumane geschiedenis.

Een interessante film om een keer gezien hebben, dit epos over de Chinese opera.

Een epos kun je het zeker wel noemen, want de tijdsduur is behoorlijk. Dat was voor mij uiteindelijk ook het grootste probleem bij deze film. Het verhaal is zeker niet verkeerd, maar de Chinese opera is zeker niet mijn ding zo blijkt na het zien van deze film. Helaas is die opera hier prominent aanwezig en hoewel de aankleding best mooi is, is de opera zelf maar matig.

Het acteerwerk is redelijk, vooral omdat het hier en daar wat dik aangezet wordt. Wel blijft het allemaal nogal afstandelijk, waardoor er van enige feeling met de personages bij mij geen sprake was. Het sterkste punt van de film is voor mij het visuele, want op dat gebied ziet de film er mooi en verzorgd uit. Op dat gebied is de film dan ook niets aan te merken. Op andere punten echter wel, waardoor de score uiteindelijk ook achterblijft.

2,0*

Eén ding is mij wel duidelijk geworden, net als bij Spetie hierboven: Chinese opera is niet mijn ding. Ik kan niet ontkennen dat vooral Leslie Cheung een hele moeilijke rol prachtig inhoud geeft, maar de supertheatrale operascènes begonnen mij vrij snel te irriteren. Bovendien vind ik, dat Gong Li beter tot haar recht komt in de films van Yimou Zhang. Een teleurstelling.

Ik hou niet van rennen, maar dat betekent toch niet dat ik geen actiefilm meer ga kijken?

Met Chinese opera ben ik niet bekend, maar wat ik er uit deze film van kan opmaken kwam het op me over dat de film zelf ook als een soort halve opera gezien moet worden. Het drama wordt al dik aangezet, maar ook het acteerwerk is geregeld erg gestileerd. Het is jammer dat dit wat inconsistent gedaan was. Hadden ze het helemaal doorgevoerd was dit wellicht een betere film geweest (hoewel een die waarschijnlijk nooit buiten China zou zijn doorgebroken). Bij Leslie Cheung is de enorm geaffecteerde manier van acteren duidelijk een bewuste keuze, want hij is iemand die praktisch niet meer buiten opera om kan denken. Een vreemde performance in mijn ogen, maar wel boeiend.

Verder is Farewell, My Concubine een soms wat lastige zit. Niet omdat de film moeilijk is, maar omdat het wat rommelig aanvoelt, waarvan het wisselende acteerwerk slechts één oorzaak was. De grote schaal van historische gebeurtenissen waaraan het verhaal wordt opgehangen is minstens zo belangrijk. Het geeft een mooi tijdsbeeld, maar het maakt het rekt het ook allemaal iets te veel uit. Uiteindelijk komt er niet meer uit dan dat iedere nieuwe politieke beweging moeilijk is voor onze acteurs. Dat is al snel duidelijk en om daar nou steeds weer opnieuw op te hameren is wat overdreven al zijn de nuances die iedere nieuwe fase met zich meebrengt wel weer fascinerend.

Het geheel werkt in ieder geval als een tragische studie van een enorm moeizame vriendschap. De twee mannelijke hoofdfiguren zijn boeiende personages en Gong Li is er sterk in haar bijrol. Het duistere verloop van het verhaal mag er zijn en de cinematografie is zeker bijzonder. De opera is niet helemaal mijn ding zo op het eerste gezicht, maar het geeft dit toch wel weer iets eigens.

Wel een vreemd einde. Ik hou wel van de poëtische tragiek waarin Douzi zelfmoord pleegt op de manier van zijn favoriete personage, maar de timing was vreemd. Hij en zijn vriend werden door de Culturele Revolutie praktisch vijanden en hebben elkaar op de ergste manier verraden en beledigt. En hup, ineens maken we een sprong naar 1977, waarin ze weer samen optreden. Dat hele gegeven is nog moeilijk te slikken als we niet zien hoe ze het bijleggen. Ook nogal vreemd dat Shitou ineens een echt zwaard bij zich heeft voor de performance. Waarom zo lang wachten voor die zelfmoord? Een beetje een contextloze scène.

Verder wel sterk, zei het wat onevenwichtig. In China is dit echter één van de grote. Misschien mis je als westerling toch iets wat de Chinezen wel zien. Het is ook een vrij historisch en cultureel specifieke film in vele opzichten. Dat maakt het me echter ook weer uniek.
3,5*

De zelfmoord van Leslie Cheung (tien jaar na deze film) heeft met name deze rol van hem wel in een ander perspectief geplaatst vind ik. Je noemt dat in deze film hij operarol en personage bijna niet kan scheiden. Misschien loopt de tragiek van zijn eigen leven (buiten de film) er dus ook nog doorheen.

Die link ligt voor de hand natuurlijk, al weet ik te weinig over Cheung als persoon om daar verder iets over te kunnen zeggen. Hij acteert doorgaans toch wat meer naturel dan hier, in ieder geval.

Aardig maar te lang.

Ik had mijn Chinese operadoop al lang geleden gehad, maar het is wel schattig om te lezen hoe iedereen er hier op reageert. De zang vind ik nog steeds lelijk, de schelle instrumenten kan ik met momenten beter pruimen. Waar zo'n martial arts films al niet goed voor zijn. Soit, zoals alles went het wel.

Film ziet er inderdaad mooi uit, maar de look is niet bepaald uniek voor HK '93, integendeel zelfs. Sterke monochrome kleuren en overbelichtingen waren schering en inslag. Maar Chen maakt er een mooi visueel kijkstukje van, dat valt zeker te waarderen.

Het plot is echt maar gatenkaas. De poging om een vriendschap, de opera én de hele Chinese Culturele Revolutie vast te leggen in één film is wat te hoog gegrepen, zeker als het dan in 3 uur nog niet echt gelukt is. De film duurt dan ook véél te lang.

Wel aardig om een keer gezien te hebben, toch een Chinese klassieker die overal genoemd wordt, maar erg sterk vond ik het niet. Eerder doorsnee en vooral lang uitgerekt, maar dat doet het wel vaker goed natuurlijk.

2.5*

Interessante film waarvan ik vooral in het begin onder de indruk was door de Spartaanse training die de leerlingen ondergingen tijdens hun opleiding in de Opera. Een soort Chinese Black swan. Nadien verwaterde de aandacht wat voor mij, mede ook te weten dat ik nog een heel stuk voor de boeg had. Best wel een lange zit met zijn bijna drie uren, want het was niet altijd even boeiend of compact weergegeven.

De hoofdrolspelers deden het wel goed en je hebt wel met hen te doen. Cinematografisch erg fijn in beeld gebracht. Ik kon ook de operagedeeltes, zang en muziek best smaken. Fijn om steeds kennis te maken met andere culturen en gebruiken. Het visuele aspect maakte zeker veel goed bij me. Inhoudelijk, ondanks het intrigerende onderwerp, was net dat tikkeltje minder.

Een opera op drie niveaus. Het stuk dat ze spelen, het leven van de hoofdpersonen en de politieke en nogal veelbewogen Chinese politieke achtergrond waartegen het zich afspeelt. Het wordt allemaal als een theatrale opera gebracht. Vol grote gebaren en niet zo subtiel. En zo oogt de film ook. Groots en niet subtiel mooi, maar theatraal mooi. De betreurde Cheung (zou hij meer hebben geleken op zijn personage dan gezond was?) steelt de show.

Een knappe en complexe film. Bewonderenswaardig, maar ook zo theatraal dat het er afstandelijker van werd. Kaige Chen raakte in de problemen door deze film en ik vraag me af of je in China überhaupt nog films buiten de censuur om kan maken. In de jaren '80 en'90 en ook het begin van de jaren '00 kon dat nog. Dan kwam er een verbod in China achteraf en ging de film de hele wereld over.

De carrière van Kaige Chen is nooit meer echt hersteld. Dit blijft veruit zijn beroemdste film. Zijn enige Amerikaanse film zag ik ooit en is echt verschrikkelijk slecht en zijn films gaan tegenwoordig vrij geruisloos voorbij.

Hele lange film die vrij episodisch is en ook wat mat geacteerd waarmee de film afstandelijk is en me nergens grijpt. Die lengte gaat dan echt tegenstaan. Het eerste uur is nog best door te komen, daarna wreekt de lengte zich en het derde uur kon me nauwelijks meer boeien. Visueel wel prima met mooi kleurgebruik en een boeiend stuk geschiedenis, alleen de centrale verhaallijn en personages deden me niets. 2,5*.

Regisseur Kaige Chen ondersteunt Farewell my Concubine op visueel vlak genoeg, met een aantal indrukwekkende filters en knap opgebouwde decors. Met name de eerste akte van deze 3-uur durende dramafilm kijkt behoorlijk goed weg, waarbij de relatie die wordt opgebouwd tussen Leslie Cheung en de rest meer dan interessant is om te volgen. Vanaf dat punt opent de film ook de deuren voor een redelijk complex, maar mooi drama die de persoonlijke gevoelens van Cheung kan ontwikkelen. Echter wordt er uiteindelijk een meer epische benadering gekozen en vanaf dat moment begon de film me compleet te verliezen. Daarnaast worden de personages per scene onsympathieker, waardoor het moeilijk is om tegen de tweede helft aan nog wat voor ze te voelen. Het jaloerse karakter van met name Cheung zelf liep me na enige tijd ook de spuitgaten uit. Het laatste uur is een wirwar van allerlei relevante thema's zoals communisme en drugsverslaving, maar ik kan niet zeggen dat Chen het uiteindelijk een beetje vlot door elkaar kan mengen. De drie uur die de film dan duurt worden na enige tijd een dusdanig zware opgave dat zelfs een voldoende voor de uitstekende visuele kwaliteit er voor mij persoonlijk niet inzat.