Scarecrow (1973)

Mooie film. Een soort karakterstudie van twee losers, met mooie plannen waar niks van terecht komt. Vaker vertoond - maar Pacino en Hackman spelen voor wat ze waard zijn.

Hackman en Pacino schijnen beiden 1 van hun beste rollen te spelen in deze film.

dan moet ik hem zien.

Zou best kunnen. Het is een echte acteursfilm. Ze krijgen alle kansen, en die grijpen ze natuurlijk met twee handen aan.

Maar het is vast niet hun beste FILM, want het gegeven is toch wel erg smal. Dog Day Afternoon vind ik oneindig veel beter bijvoorbeeld. En Hackman stond ook in The Conversation, The French Connection, Unforgiven, Bonnie & Clyde...

En in veel films op de automatische piloot.

Maar : Scarecrow is een echte aanrader.

Hackman zeker en pacino is ook erg goed maar heb hem wel eens beter zien acteren. Erg goede film met veel diepgaande gesprekken die eigenlijk nergens over gaan. De regie en camerawerk zijn erg goed gedaan, je zit er zo in dat het net is al je met hun mee reist.

Won zelfs Cannes in 1973.

Mooie en onbekende film, dat maakt het des te beter.
Ik vraag me af of Francis altijd al een geestestoornis had of dat de stoppen doorsloegen vanwege dat telefoongesprek.

Las ergens dat hackman en pacino nou niet bepaald de beste vrienden zijn geworden tijdens het maken van de film.

prachtige film die eigenlijk over niets gaat maar die wordt gedragen door 2 fantastische acteurs!

Inderdaad een hele sterke film van beide grootmachten. Maar het leukste aan deze film vond ik eigenlijk het verhaal aan het begin van de film. In feite gebeurt er niet zo veel, maar toch bleef ik als kijker geboeid. Helaas zakt dat niveau na het eerste half uur wat in, en begint het verhaal herhalende vormen aan te nemen. Gelukkig is het herstel van de film goed.

Eigenlijk is deze film het best te vergelijken met Midnight Cowboy en ik denk dat de regisseur goed naar de film heeft gekeken. Het grote verschil is dat Midnight Cowboy het hoge niveau weet vast te houden en uiteindelijk dan ook meer impact heeft bij de kijker.

Het wat onbekende Scarecrow werd vlak gemaakt na de films die de 2 hoofdrolspelers groot maakten (Godfather en French Connection).

Hackman en Pacino zijn geweldig als resp heethoofd Max en clown Francis in deze met zeer rijk camerawerk gevulde film waarin beide grootheden heerlijk op gaan in hun rollen.

Hackman inclusief Popeye Doyle pet die het liefst zijn vuisten laat spreken, komt in Pacino zijn ultieme tegenpool tegen maar sluiten na een stroef begin een verbond voor het leven.

De lange shots en dito dialogen zijn een lust om te zien.

Wat begint als een avontuur eindigt uiteindelijk in een melancholisch drama, desondanks zit er een behoorlijke pluk humor in die soms zelfs hilarisch (de scene in de kledingzaak) te noemen is. Erg genoten!

Vond dan weer Pacino het indrukwekkendst, vooral dan omdat hij hier een personage in vertolkt dat je van hem niet gewoon bent en omdat hij even overtuigend is dan anders .

Deze vroege Pacino film is niet echt een knaller te noemen. Ligt ergens tussen roadmovie, drama en komedie en vertelt de lotgevallen van twee zwervers die dikke vrienden worden, plannen smeden en een eigen manier hebben om de wereld aan te kunnen. Scarecrow heeft zijn goede momenten. Hackman en Pacino maken iets van de film, met hun enorme charisma. Jammer dat het op een rommelige manier stilvalt op het einde.

Scarecrow won de Gouden Palm van Cannes in 1973.

Aangenaam onvoorspelbare roadmovie, oneindig geholpen door de twee hoofdrolspelers, hier beiden subliem. Het script zit iets te losjes in elkaar en niet alle scenes werken even goed, maar overwegend is dit een onderhoudende, vaak onderkoeld grappige film die tegen het einde wint aan dramatische stootkracht. Voornaamste reden om te kijken blijft natuurlijk de aanwezigheid van Hackman en Pacino, die hier zeer natuurlijk overkomen; hun maffe dialogen lijken vaak geïmproviseerd te zijn.

Heerlijk om Hackman en Pacino samen weer eens terug te zien

*3.5

Mooi.

Scarecrow doet wat denken aan Midnight Cowboy. Beide films vertellen het verloop van de vriendschap van twee tegenpolen en hun "American dream". Waar Midnight Cowboy uiteindelijk een taaie zit is, pakt Scarecrow het beter aan.

Met name de luchtige(re) ondertoon is van goud waard. Zeker naar het einde toe kent de film best wat emotionele momenten, maar die worden vlekkeloos afgewisseld met komische scènes. Afhankelijk van kijker tot kijker tovert het einde een lach rond de mond of een rollende traan op de wang.

Al Pacino en Gene Hackman hebben een groot aandeel in de kwaliteit van de film. Vooral Pacino vind ik weer maar eens meesterlijk - het gemak en de flair waarmee hij zijn personages neerzet is en blijft belachelijk goed. Hij heeft het ook misschien iets gemakkelijker dan Hackman, die het minder sympathieke personage voor z'n rekening neemt (en dat uitstekend doet). Ze vormen een geniaal duo en het is een genot om hen te aanschouwen.

Naast een ontroerend verhaal en sterke acteerprestaties heeft Scarecrow ook het geluk over een vlot script te beschikken. De dialogen zijn raar, leuk, scherp en bovenal passend bij de toon en personages.

De mij vrij onbekende regisseur Jerry Schatzberg levert een degelijk geregisseerd werkje af. Komedie en drama gaan hand in hand en de speelduur vliegt voorbij. Ik ben dan alleszins een tevreden kijker.

3,5

"The goddamn crows are laughing.."

Ik vond het allemaal een beetje voorspelbaar.

Het verbluffend sterk duo Hackman-Pacino speelt de pannen van het dak in een goede film die grappigheden doorheen een triest gegeven brengt en die me meer dan eens deed denken aan "Midnight Cowboy". Vooral Al Pacino riep beelden van Dustin Hoffman op.

Een film met oog voor detail en voor personen. Ook die op de achtergrond, werden uitstekend getypeerd, maar zoals gezegd, het is ons tweetal die de film draagt.

Film won de Gouden Palm in Cannes, maar eigenaardig genoeg bleef het daarbij.

Ik vond Lions zoon, die met open mond naar moeder Annie aan de telefoon luistert, wel bijzonder.

Hoe krijgen ze die kinderen toch altijd zo ver.

Max Millan: “[while introducing Lion to Coley] Ah, Coley this is my associate, Lion.”

Coley: “It’s nice to meet you Lion.”

Lion: “It’s nice to meet you Coley, Max has told me nothing about you.”

Zsigmond, bekend van zijn cinematografisch werk in McCabe & Mrs. Miller (Altman, 1971), levert tevens uitstekende resultaten in deze. Pacino en Hackman spelen twee landlopers, die doen terugdenken aan Voight and Hoffman maar uiteindelijk veel vreemder en dommer zijn, maar dan op een poetische manier.

Voor meer over deze film en een top 25 van vergeten New Hollywood klassiekers:

New Hollywood's Lost Classics - The Filmtransition

Hahaha die scene met in het begin met die denkbeeldige telefoons

Toch een beetje opmerkelijk dat een film met deze twee giganten in de hoofdrol redelijk onbekend is. Had de film zelf al een tijdje liggen en nu eindelijk gezien. Prachtig, wat een acteerwerk. Hackman en Pacino zijn werkelijk fantastisch bezig. 'Scarecrow' is een film die me dankzij de sfeer, de 2 acteurs en de mooie mix tussen humor en drama vastpakte en niet meer los liet. Volgens mij heb ik niet eerder een film gezien waarin het vriendschapsgevoel zó pakkend en bij vlagen aangrijpend werd gebracht. Erg mooi.

Eat canteloupe, you bellyaching rhinoceros

Ik ben de laatste tijd bezig met wat meer van de oude Al Pacino films te zien. Ik lijk vooral zijn jaren '70 periode te kunnen waarderen, al was zo'n Sea of Love ook nog wel echt de moeite waard, en dan was deze Scarecrow een aangename ontdekking. Vooral omdat ik hier eerlijk gezegd nog nooit van gehoord had, maar een film met Pacino in zijn gloriedagen en dan ook nog eens Gene Hackman? Dat kan niet anders dan goed zijn. Enige nadeel was de aanwezigheid van Jerry Schatzberg wiens The Panic in Needle Park ik echt niet goed vond.

En na het kijken van Scarecrow begin ik dan weer te twijfelen of ik die film niet eens een keer moet herzien aangezien dit toch een heerlijke film is. Scarecrow volgt het wel en wee van twee zwervers die vastbesloten zijn om een carwash uit de grond te stampen. Verwacht echter geen grootschalig succesverhaal of iets dergelijks, maar gewoon een mooie ingetogen film over een vriendschap tussen twee tegenpolen. Schatzberg regisseert zonder al te veel poespas en weet vooral de vriendschap erg mooi in beeld te brengen. Een aantal beklijvende drama scènes (heel dat stuk in de gevangenis halverwege) worden geslaagd afgewisseld met een aantal erg leuke (dat telefoongesprek!) momenten. Naar het einde toe krijgt de film helemaal een wrange ondertoon, maar Schatzberg (en tegelijkertijd ook Hackman en Pacino) maakt het nooit te mierzoet en kiest er gelukkig ook voor om de moraal niet te hard door je strot te duwen. Ingetogen en mooi, dat zijn de sleutelwoorden van Scarecrow.

Pacino en Hackman dus. Had niet meteen verwacht dat dat een goede combinatie ging zijn. Beide acteurs hebben goede films op hun naam staan, Pacino misschien nog net iets meer dan Hackman, maar ik vreesde ervoor dat één van de twee de film compleet naar zich toe ging trekken. Verkeerd gedacht blijkbaar, want de vriendschap tussen beide heren straalt van het scherm. Bizar eigenlijk aangezien Pacino later zou melden dat hij met Hackman niet zo bijster goed overweg kon. Het is net een brug te ver om dit van beide de rol van hun leven te noemen, maar het is in ieder geval duidelijk ze allebei erg goed op dreef zijn. Let vooral ook nog op Richard Hackman, broer van, die vooral als stand-in fungeerde en uiteindelijk een rolletje als Mickey in de film wist te versieren.

Tof, zoveel is zeker. Deed me wel wat denken aan Midnight Cowboy, moet ik eigenlijk ook eens opnieuw gaan zien aangezien dat al erg lang geleden is, maar ik heb de indruk dat dit nog net iets mooier is. Een verhaal van vriendschap met hier en daar een wrange nasmaak. Het leven is geen eerlijk/makkelijk en Scarecrow maakt dat op een geslaagde manier duidelijk.

4*

Film die aantoont dat je niet altijd een sterk plot nodig hebt om te overtuigen. Ogenschijnlijk een verhaal zonder kop en staart, met een te abrupt einde ook, maar toch vooral een story over ouderwetse vriendschap. Vol met gedenkwaardige en warme momenten, gespeeld door twee acteerkanonnen die tegenwoordig hun weerga niet meer kennen. Eigenlijk de enige film van legende Pacino die ik nog niet had gezien, komt naar mijn weten zelden voorbij op tv, dus de dvd maar gekocht en ik heb geen spijt.

Ook Hackman is trouwens fenomenaal, wat jammer voor ons dat de man jaren geleden besloot om te stoppen met acteren en te genieten van zijn pensioen. Lijkt overigens inderdaad erg op het meer bekende Midnight Cowboy, maar Scarecrow vind ik op punten net iets beter. Meer to the point, en de chemie tussen de twee leads nog net even doeltreffender dan in de film van John Schlesinger.

Ik vond er over het geheel niet veel aan, veel te saai, voor de liefhebber, niet mijn ding.

Ik ga niet beweren een kenner te zijn van jaren '70 films, maar dit ging een pak sneller dan ik eigenlijk verwacht had.

En heel aangename film, waarvan ik constant moest denken "maar waar gaat dit eigenlijk naartoe?" Wat uiteraard positief is, gezien het een roadmovie is

Het acteren is alvast topklasse, qua beeld zit het heel goed en op de juiste momenten komt het juiste streepje muziek om er een sfeervol geheel van te maken.

Qua roadmovie springt hij toch uit de band, niet per se door de grootse memorabele momenten ofzo, maar wel met zijn een rustige flow die zonder melig te worden toch gevoelens in de film weet te brengen. Van dit soort films word ik helemaal rustig.

Het geeft ook een beeld van Amerika dat ik niet echt ken vanuit films, dus dat is ook een aangename plus.