Le Train (1973)

Indrukwekkend drama met Romy Schneider en Jean-Louis Trintignant. Naar de novelle van Georges Simenon.

ARD TV dinsdagnacht 14 dec. 02:05 uur

ziet er goed uit, zowel acteurs als setting en effects, toch is degelijk het enige woord waarmee de film te beschrijven valt eigenlijk

Vond het een indrukwekkende film, al was het alleen al om Romy Schneider en Jean-Louis Trintignant samen te zien spelen. En verder omdat de film iets voelbaar en zichtbaar maakt van de angst en onzekerheid die mensen moeten voelen als ze worden overvallen door een oorlog. Plotseling zijn ze op reis en het is mooi weer. Het lijkt wel een avontuurlijke vakantie. En tegelijk is het gruwelijk. Zoals die mensen die in die treinwagon bijna losbandig en openlijk de liefde bedrijven. Alsof alle normen er niet meer toe doen. Enkele minuten later zijn ze ook dood.
Al even indrukwekkend zijn de beelden van Duitse vliegtuigen die op de vluchtelingen schieten, hetgeen veel gebeurd is in die oorlogsdagen, zonder dat het een oorlogsdoel diende. Er zijn niet veel films die het uitbreken van de oorlog op 10 mei 1940 in Frankrijk in beeld gebracht hebben. Dit is een van de weinigen, en desondanks een van de minder bekende van het filmoeuvre van Romy Schneider. Ook niet eens makkelijk te krijgen.
En toch, je mist iets in deze film. Ik weet alleen niet wat.

Naar een roman van Georges Simenon : een passionele liefde midden het oorlogsgeweld van de Duitse invasie en de massale vlucht voor de agressor naar een zuidelijker Frankrijk.
Film is doorspect met archiefbeelden, uiteraard in wit-zwart, waarbij het contrast met de kleur van het verhaal op zich, voor mij wat storend werkte. Een wit-zwart-film had wat authentieker geweest. Tenzij natuurlijk dat Pierre Granier-Deferre de romantiek en een zeker optimisme, boven de oorlog uit, heeft willen laten primeren. Het blijkt dat hij die periode goed heeft gekend en dat vertaalt zich o.m. door de scènes waarin de hulpverlening lovenswaardig werk verricht. Een betekenisvolle en geslaagde scène is ook wanneer Anna aan een totaal onwetende Julien vertelt over de jodenhaat in Duitsland.
Naast Jean-Louis Trintignant is Romy Schneider weer betoverend mooi en uitstekend in haar rol.
Op het einde nog een verrassende wending.

Nog even mijn digicorder wat leegmaken. Deze film stond er nog op (opgenomen op ARTE) en die was best aangrijpend, visueel dermate sterk gebracht dat het ver boven mijn verwachtingen uitsteeg. Een oorlogsdrama waarin Noordfransen bij het uitbreken van WOII met een trein dieper het land in vluchten voor het oprukkende Duitse leger. Kern van dit verhaal is de romance tussen de reeds getrouwde Julien en een Duits-Joodse vluchtelinge. Een door de situatie overrompelde en verwarde Trintignant en een fragiele (en immer schone) Romy Schneider. De film riep bij mij een hoop gevoelens op die bij oorlogssituaties komen kijken: stress, angst maar ook solidariteit en een hunkering naar intimiteit. De Duitsers zie je niet maar de scène waarin de trein door een stuka aangevallen wordt houdt de kijker bij de pinken: ze zijn dichtbij. Het einde is heel sterk en duidt erop dat niemand onaangeroerd blijft door een oorlog.