The Great Ziegfeld (1936)

Oscar voor beste film 1936, Luise Rainer won ook

Film weet maar matig te boeien (zeker gezien de lange duur), springt nogal van de hak op de tak, maar is het waard om te kijken voor een prachtige 'interlude scene' (die zouden weer terug moeten komen) met een enorme ronddraaiende trap. Voor de rest vooral erg gedateerd.

2,5*.

MGM stond er niet om bekend zuinig te zijn met geld. Maar zelfs in vergelijking met, is dit een hele dure film geworden. De film beschrijft het leven van Flo Ziegfeld, wiens carrière net op een ritje in de Pegasus lijkt. Het ene moment was hij stinkend rijk en het andere moment had hij nieteens genoeg geld om een avondmaal te kopen. Desondanks verloor hij nooit zijn hoop, het was een zeer toegewijde man. En dat is iets dat William Powell erg goed kon overbrengen naar de kijker.

Veel mensen hebben een hekel aan playboys die enkel achter de meiden aanzitten. Maar in deze film zorgde dat juist voor de humor. Een erg leuke scène, was hij Flo zonder veel moeite een ontmoeting met Anna kon regelen voor Billings daar de kans voor kreeg. Over Anna gesproken, haar scènes moeten toch wel een van de hoogtepunten zijn. Luise Rainer was geweldig als een onnozele en naïeve Anna Held. Ze won terecht de Oscar voor Beste Actrice. Het is zonde dat zo'n prestigieuze prijs uiteindelijk verantwoordelijk zou zijn voor haar fall. Haar carrière in Hollywood zou slechts drie jaar duren, van 1935 tot 1938 (ze keerde nog eenmalig terug in 1943 voor een rol in een of andere B-film). Voor de mensen die de dvd bezitten, is de making of ook een kijkje waard. Rainer is hierin geweldig, ik heb nog nooit zoveel arrogantie gezien in een mens.

Veel mensen beweren dat ze de Oscar enkel kreeg voor haar scène waarin ze Flo belde om hem veel geluk te wensen met Billie Burke. Ik had het iets krachtiger verwacht, maar er blijft veel emotie inzitten. Dat vooral voor een film in 1936, een tijd waarin acteurs nog wel eens houterig acteerden. Op een gegeven moment verdween Rainer om plaats te maken voor Myrna Loy, een van de mooiste vrouwen die ik ooit heb gezien. Helaas was ze erg saai. Waarom haar naam boven Rainer staat snap ik niet, Rainer had toch echt de vrouwelijke hoofdrol. Wellicht is dit te danken aan het feit dat Billie Burke betrokken was bij de opnames en Anna Held niet. Hoe kon dat ook, ze was immers op 46-jarige leeftijd gestorven in 1918...

Het mooiste van de film is inderdaad de muzikale nummer op de ronddraaiende trap. Het is een van de mooiste scènes die ik ooit heb gezien. Alleen de gordijn van minstens 50 meter lang was al ongelofelijk. Ik heb niet zoveel met musicals uit de jaren '30, maar toen ik dat zag was ik toch wel even stil..

Het is gewoon een prachtige film; het bewijs waarom ik van classics houd. Zo maken ze tegenwoordig films niet meer.

Dat betekend gewoon dat Myrna Loy een grotere ster was dan Rainer, die toen nog volslagen onbekend was. Dat bepaald de billing bij een film. Dat geldt hier nog eens extra als je bedenkt dat Loy hier wederom gekoppelt werd aan Powell en dat die samenwerkingen al meerdere successen hadden opgeleverd, met The Thin Man als hoogtepunt. Aanrader trouwens, de Thin Man-reeks.

Anyway, met uitzondering van The Broadway Melody was dit de film waar ik het meest tegenop zag uit het lijste van film die de Oscar voor Beste Film wonnen. De film heeft al niet zo'n beste reputatie (hij zou hopeloos gedateerd zijn), maar op een overduidelijk kitscherige musical van 3 uur lang zat ik ook niet te wachten. Alleen het duo Powell en Loy trok me nog enigzins aan, al kon ik me er niets bij voorstellen dat die twee gingen zingen.

Gelukkig valt het allemaal wel mee. Het is geen groots meesterwerk, maar het is over de gehele lijn gezien best vermakelijk. Ik weet niet precies hoeveel uit deze film ook daadwerkelijk in Ziegfelds leven werkelijk is gehaald, maar ik geloof er maar de helft van. Het is eigenlijk een soort van screwball comedy. Veel mensen met een bovennatuurlijke charme en vooral een rappe tong die elkaar voor de gek houden, maar dan eens in de showbusinesswereld. Ik weet wel dat de wat slechtere kanten van Ziegfeld door toedoen van de weduwe Burke wat zijn ongetoomd, wat er ook helaas voorzorgt dat het personage wat vlak bijft, maar verder vond ik het wel fijn dat deze musical zichzelf niet al te serieus nam. Het zou de overdadigheid, de kitsch en de speelduur waarschijnlijk ondraaglijk gemaakt hebben.

Voor mensen die net als ik geïnteresseerd zijn in de combinatie Loy en Powell vast een waarschuwing; het duurt meer dan 2 uur voordat Loy in beeld komt, dus daarvoor moet je de film niet kijken. De chemie werkt wel weer als vanouds, maar wordt te weinig uitgebuit en Loy krijgt niet echt iets te doen. Overigens zingen ze beiden niet. Godzijdank. Powell is overigens echt wel een topacteur. Hij weet zo'n film moeiteloos kijkbaar te maken en hij is grappig zonder er iets voor te hoeven doen. Hij heeft op MovieMeter geloof ik nauwelijks liefhebbers, maar hij verdient het om herinnert te worden.

Toch is het evenwel Luise Rainer die de show stal in deze film, al is het maar om haar onweerstaanbare Franse accent. Schijnbaar is ze van oorsprong Duits, maar dat kun je je tijdens het kijken niet voorstellen. Ze overacteerd haar rol, maar wel op een goede manier en is misschien het enige personage dat de combinatie van humor en drama in deze film goed aan kan. Naast Powell natuurlijk. Waarom de Oscars dit als een hoofdrol zagen snap ik werkelijk niet, zoveel scènes had ze niet, maar toch mooi dat ze hier iets voor won. Ik verbaasde me ook toen ik zojuist op IMDB zag dat ze nog leefde. Ze is net 99 jaar geworden.

En dan de musicalscènes. Daar heb ik echt helemaal niks mee. Nee, ik heb niets tegen musicals, maar deze performances doen me totaal niets. Het ziet er spectaculair uit, ja, maar het is zo kitscherig dat ik het weer lelijk ga vinden. De nummers opzichzelf zijn ook niet bepaald geweldig. Ik kan me nu al geen melodie of regel tekst meer herinneren, al weet ik wel dat het woord 'bumblebee' voorbij kwam. De musicalscènes haalden voor mij de vaart uit het toch wel aardige verhaal en voorkomen een hogere score. Gelukkig zitten er nog niet eens echt veel musicalscènes in. De film is meer geïnteresseerd in het geromantiseerde levensverhaal van Ziegfeld dan in zijn prestaties in de muziekwereld.

Twee scènes springen er overigens bovenuit: een telefoongesprek waarin Anne Held tegen Ziegfeld zegt dat ze blij is dat zijn nieuwe huwelijk goed gaat en de uiteindelijke sterfscène van Ziegfeld. Buiten dat om is het geen bijzondere film, maar ook niet eentje die me echt tegenstond. Ik verwachtte het slechtste van het slechtste, maar dat is dit gelukkig nog lang niet. Al weet ik ook weer niet wie op MovieMeter ik dit nou echt kan aanraden.
3*

Valt reuze mee. Ze zegt gewoon wat ze vindt. Misschien leuk om te lezen, een recent interview met de inmiddels 99-jarige Luise Rainer in The Independent.

En vandaag is ze 100 geworden!

The Great Ziegfeld is een lange biopic die de Oscar voor beste film van 1936 won. Toentertijd best begrijpelijk omdat de film uitgebreide mooi geproduceerde musicalscenes bevat, maar deze film heeft ook veel onboeiende gedeeltes. Het rise and fall verhaal had best wat korter verteld kunnen worden. Dan had het nog best een prma film kunnen worden, want de levenswandel van revue-producer Ziegfeld is nog best interessant.

Ik geef het maar gelijk toe, dat ik hier best wel tegenop zag. Een muziekfilm uit het tijdperk, (1930-1938) waarin ik de films uit dit genre nog geen één keer echt positief heb kunnen waarderen. En als The Great Ziegfeld dan ook nog eens drie uur duurt, lijkt het wel een erg kansloze missie te gaan worden. De enige reden dat ik dit gezien heb, is omdat de film destijds een Oscar won, en ik alle Oscar winnaars graag gezien wil hebben.

Hoewel The Great Ziegfeld verre van goed te nomen is, viel het me nog mee. Dat is vooral ook te danken aan hoofdrolspeler William Powell, die een aardige performance neerzet en wat ik een prettig acteur vind, om naar te kijken. Hij zorgt hier af en toe ook voor de nodige humor, waardoor het nog alleszins kijkbaar blijft. Daaromheen is het verhaaltje niet altijd even boeiend en vooral de vervelende musical scènes zijn matig, halen je onnodig uit het verhaal en zorgen er tevens voor dat het allemaal veel langer duurt, dan nodig is. Al moet ik overigens wel zeggen dat het er niet bijzonder veel zijn.

Het levensverhaal van Ziegfeld wordt nog redelijk leuk verteld. Grappig dat ze het hier en daar wat extra aandikken, waardoor het toch allemaal net wat leuker wordt. Maar dan nog is het geen superfilm en kan ik niet echt bedenken waarom dit destijds een Oscar heeft gewonnen, al past het dan wel weer in dit rijtje. Zo typisch is het allemaal wel. Redelijk dus, maar verder weinig memorabel.

2,5*

Ik lees je waarschuwing pas achteraf. Er waren al zoveel dames voorbij gekomen, dat ik dacht dat Loy dan wel ergens verstopt zou zijn, maar daar kwam ze dus toch nog. Inderdaad vanwege de naam een belangrijke credit na Powell.

Verder veel Ziegfeld dames dus die eerste twee uur. Die balletshows vind ik toch wel een pluspunt, je zit je wel echt te vergapen aan die enorme (en dan bedoel ik enorme) jurken, veren en glitters en enorme (en dan ook hier enorme) decors. De ronddraaiende trap vond ik echt wel top. Verder vond ik de lengte toch wel een plus, omdat ik de aandacht voor al die Follies-shows (Ziegfeld Follies kon ik ook wel erg waarderen door die Busby Berkeley vormen) wel noodzakelijke verdieping zijn voor het verder wat simpele en weinig bijzonder uitgewerkte levensverhaal van Flo Ziegfeld.

Dus die drie uur gingen sneller voorbij dan ik verwacht had. En tot slot: ook bij filmliefhebbers zal in een quiz het nog best pittig zijn om Luise Rainer te noemen als tweevoudig winnares (het zijn er twaalf) voor Beste Actrice. Samen met Glenda Jackson (nu) toch wel de meest obscure naam in dat lijstje. Ik zag haar voor het eerst (zoveel films maakte ze ook niet). Was niet echt ondersteboven al zag ik nog geen van haar vier tegenstreefster uit dat jaar. Het jaar erop won ze gelijk nog eens.

De extravagante shownummers en Luise Rainer’s vertolking, waarvoor zij een fel bekritiseerde Oscar ontving, vormen veruit de beste onderdelen van deze film, die losjes gebaseerd is op de rollercoaster carrière van Broadway producer Florence Ziegfeld. Regisseur Leonard heeft vooral aandacht geschonken aan de shows, die er spectaculair uitzien, maar dat is ten koste gegaan van het verhaal dat tamelijk slordig en nogal springerig in elkaar zit. Het samenspel tussen William Powell en Myrna Loy is helaas minder sprankelend dan in de bekende Thin Man-films, omdat de humor nagenoeg ontbreekt.

Zoals de naam al doet vermoeden is dit de behoorlijk opgeleukte biografie van Florenz Ziegfeld jr [William Powell] en richt zich op zijn successen en zijn tegenslagen, zowel op zakelijk gebied als in de liefde. Ziegfeld boekte zijn eerste succes toen hij manager werd van spierbundel Sandow [Nat Pendleton]. In Europa ontmoet hij Anna Held [Luise Rainer] die hij meeneemt naar de VS en mede dankzij Ziegfelds uitgekiende promotie een nationaal succes wordt. Dan komt Ziegfeld op het idee om een eigen versie van de Paris Follies te produceren, verliest hij zijn interesse in Anna die besluit Ziegfeld te verlaten. Hij ontmoet actrice Billlie Burke [Myrna Loy] met wie hij trouwt en met wie hij de rest van zijn leven samen blijft.

“The Great Ziegfeld” neemt op een aantal punten een loopje met de waarheid. Anna Held was geen Française, maar was geboren in Polen en zij was degene die op het idee kwam van wat uiteindelijk “The Ziegfeld Follies” werd. Bovendien hadden Anna en Florenz samen een dochter die haar minachting voor Ziegfeld niet onder stoelen of banken stak. Florenz was bovendien een rokkenjager, al kun je je ook indenken dat veel van de jonge vrouwen in zijn revue zich aan zijn voeten hebben geworpen. Maar eigenlijk is dat gebrek aan historische correctheid niet zo’n probleem, aangezien het verhaal overduidelijk slechts een framework is, een excuus om een aantal imposante muzikale producties op het scherm te brengen. Dat de film de Oscars won voor beste film en voor “A Pretty Girl Is Like A Melody”, het spectaculaire hoogtepunt, is dan ook terecht. Luise Rainer won ook een Oscar, vooral op basis van de beroemde “telefoon-scène” waarover veel filmcritici lovend zijn. Ik ben minder enthousiast, maar ik zou zeggen: oordeel zelf. In het gesprek feliciteert ze Flo met zijn huwelijk en probeert ze oprecht enthousiast te klinken, terwijl ze – zo zien we – haar verdriet probeert te verbergen.

Maar het zijn de muzikale shownummers die centraal staan. “If you knew Susie” van Eddie Cantor [hier gespeeld door Buddy Doyle, die Cantors understudy was], de onnavolgbare solo-dans van Ray Bolger – die 3 jaar later The Scarecrow zou spelen in “The Wizard of Oz” en niet te vergeten “Yiddle On The Fiddle” met Fanny Brice zijn kleine juweeltjes. En dan zijn er de enorme productienummers, die ook nu nog enorme indruk maken en het vakmanschap tonen van MGM en van Hollywood in de jaren ’30. Bedenk bij “A Pretty Girl Is Like a Melody”, hoe complex het ontwerp, de bouw en het gebruik van de sets bij de uiteindelijke opnames geweest moeten zijn. Probeer je ook eens voor te stellen hoe nerveus ze geweest moeten zijn, omdat er beste lange complexe takes zijn en niemand degene wil zijn die het shot verprutst. Geniet ook van de meest fantasierijke kostuums van Adrian, bij “You Never Looked So Beautiful Before”maar bedenk je ook hoeveel tijd er in gestoken moet zijn om de modellen er zo fantastisch uit te laten zien en hoe zwaar en moeilijk het voor hen geweest moet zijn om zonder problemen de set op te lopen. Goed, het is enorm over-the-top, maar dit is zo verbluffend dat je er geen spijt van zult krijgen dat je hier een paar uurtjes voor bent gaan zitten.

Zag hier een beetje tegenop, maar na een weinig veelbelovend begin ontvouwt zich toch een aardige (zij het wel erg lange) film over een van de pioniers van Broadway. Ik kende hem eigenlijk niet, al deed de naam Ziegfeld Follies wel een belletje rinkelen. De shows waren nogal wisselend van kwaliteit, waarbij het nummer met de draaiende trap, de tapdansvirtuoos en de dames met buitenissige jurken wel het meest aanspraken, terwijl dat nummer met die gedresseerde honden weer behoorlijk saai was. Powell, van wie ik nog maar weinig heb gezien, was prima in de hoofdrol. Frank Morgan deed het ook leuk als rivaal Jack Billings.

Natuurlijk is The Great Ziegfeld ook hopeloos ouderwets, maar dat geeft het ook wel weer charme. Zo is Ziegfeld soms een groot kind, die op alle begrip van zijn vrouwen kan rekenen. Deze zijn natuurlijk nooit jaloers, of laten dat in elk geval niet blijken. De uitzondering op de regel is Audrey Lane, maar dat is dan ook een onsympathiek drankorgel (hoewel fictief, kennelijk gebaseerd op een ex van Ziegfeld).

Dat deze film de reputatie heeft als een van de slechtste Oscar winnaars is niet geheel terecht.

Films komen het best tot hun recht op het witte doek en dat geldt dan helemaal voor deze spektakelfilm. De drie minuten durende ouverture, zonder enige beweging noch titels op het scherm, wijst erop dat dit een film uit een heel ander tijd is, waar men bijvoorbeeld nog zijn tijd nam en de aandachtspanne van de gemiddelde mens heel wat hoger lag dan nu. Het verhaal bevat voldoende drama en humor om de aandacht van de kijker vast te houden, al is het natuurlijk vooral een kapstok voor de shownummers, met diverse gradaties op vlak van spektakel. De film is geschoten in zwart-wit, misschien als verwijzing naar het voorbije tijdperk (1893 - ca 1930), en dat vond ik persoonlijk wel wat jammer omdat een technicolor behandeling het spektakel alleen maar ten goede was gekomen.

Ik vond die showrunners wel echt iets om te aanschouwen hoor. Wat een choreografie en set design, wow.

Het eerste uur van deze film is best onderhoudend. De twee uur die daarop volgen weten echter niet erg te boeien. Ondanks de lange speelduur worden soms nogal behoorlijke sprongen in het verhaal gemaakt. De levensloop van Ziegfeld is niet oninteressant, maar had prima in twee uurtjes verteld kunnen worden. William Powell acteert zeer behoorlijk en zet een degelijke hoofdrol neer. Verder niet echt bijzondere rollen, maar het acteerwerk is wel best degelijk. Ook enkele (zeker voor die tijd) zeer fraaie decors. Al met al is het echter voor een film van zo'n drie uur wat aan de magere kant en een aanzienlijk deel van de film weet niet echt te boeien.

The Great Ziegfeld was een grote film destijds. Het was de trots van dromenfabriek MGM. De film was duur en naar het schijnt de langste die tot dan toe. De echte Ziegfeld was een paar jaar terug overleden en een bekende naam. De film is een mengeling van zijn echte leven en wat fantasie om de film op te leuken.

De film was een flinke hit en won de oscar voor beste film. Naast het Rise & Fall verhaal.(eigenlijk meerdere Rises & Falls) is het vooral veel show in de geest van Ziegfeld en ergens ook die van MGM, Extravagant, groots en sprookjesachtig. De film piekt daarin met een enorm grootse scene op de helft met een set die ook nu nog ongelofelijk is (en bizar veel geld koste). De film is erna wel lang. Einde is weer echt heel fraai en heerlijk sentimenteel.

MGM zou nog twee films maken met de naam Zegfield in de titel, maar die waren minder succesvol en gingen niet over het leven van de beste man, maar waren meer optredens in zijn stijl.

De regisseur Robert Z. Leonard is een wat vergeten regisseur die vooral veel films maakte die in de geest van de studio waren (hij werkte bijna zijn hele carriere bij MGM), dat dat hij iets van een auteur was.