Kurôn wa Kokyô wo Mezasu (2008)

Trailer

Een film over klonen waarin de kloon van de hoofdrolspeler gaat op zoek naar "zijn" verleden. Mijn verwachtingen waren hooggespannen, maar werden helaas maar deels ingelost. De film is namelijk een lust voor het oog maar tegelijkertijd is het tempo ontzettend laag. De vergelijking met films als Tarkovsky's Stalker is dan ook zo gelegd. Uiteindelijk snapte ik het ook nog niet helemaal (ik worstel nog met de twist) en dus lijkt het zo snel mogelijk herbekijken de enige uitkomst. Een mooie film dus, die mij zeker heeft geïntrigeerd.

Gekke stemverdeling, want dit is eerder een love it or hate it film lijkt mij.

Geweldig Japans drama dat zich tegen een lichte scifi achtergrond afspeelt. Het clonen zorgt voor wat lichtfilosofische ondertonen, maar centraal staat eigenlijk een zeer klein en subtiel familiedrama.

Maar het is de sfeer die deze film compleet draagt. Visueel verrukkelijk, prachtige soundtrack en van die lekker slome cinema die je in een rustige trance brengt. Het tweede deel is bijna plotloos en aardig vaag, maar het blijft een prachtige belevenis.

Eén van de beste films die ik de laatste maanden gezien heb. Kreeg een beetje het idee dat men dit soort films niet meer maakte in Japan, Nakajima mag ditmaal iets sneller aan de slag. Ook best benieuwd naar z'n vorig werk nu.

Aanrader voor de fans van onderkoeld Japans drama.

Dikke 4.5* en een uitgebreide review

Wordt op de te zien lijst geknald. Klinkt bijzonder.

Heb elders de vergelijking met Solyaris horen vallen, denk dat dat best een mooi uitgangspunt is. Een update onder de vorm van een Japans drama weliswaar, maar er zijn zeker parallellen.

Eigenlijk een film die ik alleen van Shinji Aoyama zou verwachten. Net als Eri Eri Rema is er wel iets te voelen van een nabije toekomst, maar lijkt het geheel zich toch vooral in het hier en nu af te spelen. De centrale gedachte van de film lijkt resonantie te zijn, dat vooral naar het einde toe steeds meer helderheid verschaft. Verder vooral een enorm slow-paced drama, waarin dramatische gebeurtenissen wat mij betreft een iets te grote rol spelen, maar waar toch vooral op enorm poëtische wijze een betrekkelijk klein idee wordt uitgewerkt. Nakajima heeft ook écht aandacht voor het uiterlijk (het geluid tijdens het ongeluk, die trillingen in het water, de architectuur). Deed me wat dat betreft denken aan Vital. Zondermeer een bijzonder project, maar wel wat moeilijk te becijferen.

Mooie poster.

Ook de film is bij momenten best mooi. De flashback aan het begin wil ik zelfs weergaloos noemen. Verder zijn ook de omzwervingen van Kahei #2 en #3 prachtig om te volgen. En toch kon het mij niet helemaal bekoren. Dat de eerste paar minuten niet zo boeiend zijn oké, maar ook na de flashback -bijvoorbeeld het gesprek met Kahei's vrouw- zitten weer wat momenten waar ik half van in slaap viel. Je proeft de sfeer maar je wordt er niet in ondergedompeld.

3.5*

Ja? Vond die juist ietwat geforceerd overkomen. Te dramatisch en daarin te beknopt.

Grappig. Ik vond hem echt heel sterk. Te dramatisch kan ik nog wel inkomen, maar qua lengte is het juist perfect. Qua camerawerk en beelden is het wmb het sterkste deel uit de film.

Met beknopt doel ik niet op lengte, maar op de 'range of emotions' of zo. broertjes gelukkig, broertje 1 verdrinkt bijna, broertje 2 verdrinkt tijdens reddingsactie, broertje 1 en moeder ongelukkig. Vond het zo letterlijk in beeld gebracht (alhoewel die bepaalde geluidsstilte me wel aansprak) en daarin vrij 'on-Japans'.

Die geluidsstilte was inderdaad erg mooi. Overigens ook niet de enige stilte, zijn meer goed getimede stiltes.

Aparte film, die me pas gaandeweg weet te grijpen.

De film is bijzonder traag, wat in de eerste helft enigszins problematisch is. Wat er allemaal gebeurt is nou niet echt al te boeiend, wat niet erg hoeft te zijn, maar visueel gezien is het nou ook niet echt geweldig. De achtergronden, zowel in het wetenschappelijk centrum als bij het ouderlijk huis, zijn niet zo mooi en verder zijn de shots vaak nogal ver uitgezoomd, hetgeen de personages voor mij nogal afstandelijk maakt. De film wint dan wel weer meteen aan intensiteit als er wel op een gezicht wordt ingezoomd. Mooi minimalistisch acteerwerk dan ook. Het geluid is overigens erg sterk gedurende de hele film, dus ook deze eerste helft.

De tweede helft, zeg maar vanaf het punt waar de kloon zichzelf bij de rivier terugvindt treddt de visuele magie die de poster ook heeft de film binnen en wordt alles meditatiever, hetgeen me erg beviel. Het einde is prachtig sereen en tilt de film uiteindelijk toch naar 4*.

Waarschuwing op de DVD: "Warning: Contains Significant Amounts of Philosophy"

Ik zie nu trouwens pas dat ik tóch al een film van deze regisseur ken: Hako (2002)

Op het IFFR dit jaar toch minsterns twee post-tsunami/Fukushima films gezien: The Whispering Star van Sono en vooral Sayônara (2015) van Fukuda. Deze film heeft qua sfeer en setting wel wat weg van die laatste. Belangrijk verschil: deze is van (ver) voor de tsunami.

De ondoorgrondelijke leegte van grasvlakten, het onbeschrijfelijke gevoel dat hoort bij familiebanden etc., het zeer langzame tempo waarin de film zich voltrekt. Nu kon ik er wel helemaal in meegaan, in tegenstelling tot de aangehaalde Sayonara, die ik juist heel vervelend vond door de gemaakte (met echo's naar would-be Europese cinema) gelatenheid die leidde tot een zeurderige toon. Dit was voor mij op alle fronten de aangename en dus geslaagde blauwdruk voor een dergelijke film.

Mooi zo'n reactie na meer dan 5 jaar stilte!