The FBI Story (1959)

Eerste gedachte: Twee-en-een-half-uur?!
Hoe houd je dat spannend?

The FBI Story is, wat ik noem, een advertorial of infomercial, gevuld met de persoonlijke touch. Wat het moet verkopen? De onvoorwaardelijke noodzaak van Edgar J. Hoover's paradepaardje: The Federal Bureau of Investigation. Het zijn de kronieken van de FBI, persoonlijk gemaakt door het gemiddelde Amerikaans gezin: dat van James Stewart.

In episodes, verdeeld over belangrijke keerpunten in de (Amerikaanse) geschiedenis, groeien we mee met Stewart en de FBI. Een 'mooi' contrast: Stewart en Vera Miles die een gezin willen stichten. Op de achtergrond, de expansiedrift van de FBI; de FBI, hoewel federaal, is dichterbij dan u denkt, beste burger.

Een infiltratie bij de Ku Klux Klan, gezwendel in het 'nieuwe' Westen, de gangsterperiode, Nazi's en tenslotte het grootste gevaar van allen: de Communist. Alles wordt uit de kast gehaald. Misselijkmakend.

Het is opvallend dat regisseur Mervyn LeRoy verantwoordelijk is voor een aantal oncomprimerende films in de jaren '30: Little Caesar, Three on a Match en I Was a Fugitive From a Chain Gang. Van iemand die zo tartte met de 'morele code' van Hollywood, is het raar om te zien hoe hij met goedkope sentimenten komt.

Een spoiler-ongevoelige voorbeeld:
De gangsters komen op en de FBI hebben tot dan toe, nog niet het recht om wapens te dragen. De gangsters moorden erop los en dat is het breekpunt om een wet in werking te stellen dat gewapende agenten toestaat. Een emotionele Vera Miles krijgt dit tijdens Kerst (!) te horen en 'voorschaduwt' dan de dood van een FBI-collega en huisvriend.
Er zal in realiteit vast wel een wapenlobby van de NRA aan vooraf zijn gegaan, maar toch kiest LeRoy om voor deze sentimentele optelsom te gaan. Het verhaal houdt niet op: de zoon van de FBI-zoon wordt nl. zelf ook FBI-agent. Goedkoop?

En net als het 'gemiddelde' Amerikaans gezin sturen zij een zoon richting Iwo Jima. Vera Miles merkt terecht (egoïstisch) op waarom haar zoon zich heeft opgegeven, terwijl hij dat niet perse 'hoeft'. Patriotisme is hier het toverwoord, maar Michael Moore heeft dit holle sentiment in Fahrenheit 9/11 ontmaskerd: welgestelde gezinnen (als die van Steward en Miles) leveren doorgaans geen soldaten. Dat is voorbehouden aan de lagere klasse, die wellicht nog gelooft in de verkooptruc.

Toch genoeg films van Twee-en-een-half-uur die jij een goede score toedient.

Voor derest ga ik me over deze film nog niet over uitspreken .

Progagandistisch filmpje, jammer dat Stewart zich hier voor leende.

Er zijn wel meer van dit soort films gemaakt in de jaren veertig en vijftig (zoals The House on 92nd Street) waarin de FBI verheerlijkt wordt.

Eigenlijk heeft ToNe al precies verteld hoe ik hier over denk.

Dit had het in zich een geweldige film te zijn. Maar het consequent uitleggen van de geschiedenis in het voordeel van de fbi is zo opzichtig dat de makers zich belachelijk maken. In veel zaken die de film hier als triomfen benaderen, schijnt de werkelijkheid genuanceerder of eenvoudigweg heel anders te liggen. Brr wat eng. Jammer, want de film heeft geweldige scènes. Punt aftrek. The fbi store my ass.

Zoals de titel al doet vermoeden vertelt dit misdaaddrama de ietwat opgeleukte geschiedenis van de FBI. John Dillinger, Babyface Nelson en Pretty-Boy Floyd vallen elke ten prooi aan deze onverschrokken, heroïsche handhavers van orde en gezag. Niet geheel verrassend is deze episodische film pure propaganda, maar met James Stewart als een agent die het allemaal heeft meegemaakt heb je de ideale ambassadeur te pakken. Neem dit met een flinke korrel zout en geniet van de aantrekkelijke cast en behoorlijk wat actie in een film die onder de regie van de ervaren Mervyn LeRoy ondanks z'n lange speelduur nooit verveelt.

Ondanks ik weinig met de KKK heb wat betreft hun gedachtegang vind ik het wel interessant om hun te zien in een film over hun handelswijze en hun strijd met de FBI. Dacht eigenlijk in een film van 2 en half uur dat dat wel verzorgd in beeld wordt gebracht. Nou snap ik dat er meerdere onderwerpen zijn maar het had wat mij betreft wel wat beter uitgesmeerd kunnen worden. Vond het zelfs haast een komische tentoonstelling hoe de KKK in beeld werd gebracht en hoe ze hun probeerden in te rekenen.

Na ja de rest vond ik ook allemaal heel theatraal en gewoon niet zo boeiend overkomen allemaal.

Nee deze sla ik over voor een volgende keer!