The Petrified Forest (1936)

bogart en howard speelde al samen in het toneelstuk en zijn in deze film ook samen te zien. deze film betekende de grote doorbraak voor bogart. bogart speelt de rol van duke mantee, met zijn armen vaak nog steeds in dezelfde houding als toen hij geboeid in de gevangenis vastzat, geweldig goed. ook de dialogen zijn erg goed, zoals mijn favoriet stuk dialoog over american football. 3.5 sterren

leuke film.

een beetje het lelijke eendje in de Gangster Collection. ten eerste omdat het niet echt een gangsterfilm is en ten tweede omdat het de minste film is uit de box.

de film komt maar niet op gang en hoewel de personages ontzettend nadrukkelijk uitgediept worden, is het nauwelijks interessant. gelukkig is Bogie er nog en was het eind weer zeer redelijk ik had niet verwacht dat Howard daadwerkelijk om zou komen, ondanks zijn eigen verzoek. verder viel ie tegen. ik zit net op een voldoende. 3 sterren.

dat was de film in feite ook. niet meer dan een aardig toneelstuk, ondanks de gang naar het witte doek.

Zeer goede klassieker juist. Deze voelde toch beter aan dan Little Caesar en Public Enemy,die beiden top zijn,maar qua verhaal wat missen.

Bogart's eerste grote rol is hier en niet te missen,leuke bijrollen van die opa etc.

Het einde was misschien iets Te. (dit noemen ze melo dramatisch?)

Niet te missen,maar idd wat anders dan die andere gangster classics.

4*

Deze film springt er inderdaad een beetje uit als je de andere films uit de gangster collectie er naast legt.

Maar ik vond hem (samen met angels with dirty faces) zowat de beste film van de reeks. The petrified forest gaat dieper dan het traditionele gangsterverhaal en men kan dit eigenlijk meer een filosofische film noemen. De talrijke diepgaande conversaties tussen de personages leverden wellicht heel wat stof tot nadenken (nog steeds trouwens).

Eerst ging ik voor 5* gaan, maar een aantal irriterende nevenpersonages (de vader van Gabby en mevr. Chisholm) houden mij op 4,5*

Ik vond het een uitstekende film. Ik had de film vanmiddag gekocht voor Bette Davis, maar het hoogtepunt in de film was toch echt Leslie Howard. Bette Davis' rol was een beetje verwarrend voor me, aangezien ik haar slechts gewend ben als bitch. Toch ging het haar hier goed af (als een lieve, beleefde jongedame). Leslie Howard was geweldig. Alan was echt grappig. Echt heel droog! Humphrey Bogart vond ik nogal tegenvallen. Hij acteert niet slecht, maar ik vind dat gewoon geen leuke man.

*4

Geen topper, maar aardige film..... 3,0

Vanmiddag om 12.25 te zien op TCM met Nederlandse ondertiteling! Ik ga zeker kijken, ben namelijk erg benieuwd naar de rol van Bogart.

Naar verluid de doorbraak van Humphrey Bogart. Dat Bogart nog geen grote naam was blijkt uit de posters van deze film.
De typische Bogart zoals we 'm kennen is hier nog niet helemaal te zien. Iets minder overtuiging en z'n stem klinkt nog wat geforceerd rauw.
De blik die hij hier heeft is prachtig en ook de lichaamstaal is erg sterk.
Leuke rol van Bette Davis. Ze heeft een prettige uitstraling.
Leslie Howard acteert goed maar ik irriteerde me ook wel aan 'm. Irritant wijs type speelt ie hier.
Het verhaal stelt niet zoveel voor en is wat gedateerd.
Het einde met de dood van de protagonist Howard was voor die tijd erg gewaagd.

Prachtige originele posters

Die Leslie Howard vond ik wel ongelooflijk irritant in deze film. Wat een watje. Telkens dat gezwijmel van hem. Nee, ik vond deze film toch niet echt goed. Met mister blonde eens: minste uit de box.

2,5*

Goed verhaal met een ongelofelijke cast. Hij duurt zeker niet te lang waardoor hij ook geen tijd krijgt om saai te worden. Bogart was minder dan ik van hem gewend was, maar Howard en Davis waren echt geweldig. Ik wist trouwens niet dat Bette Davis ook best knap kan zijn. Dat laat ze hier wel zien vind ik.

4*

Geweldig bombastisch melodrama. Ik lag af en toe in een deuk van het lachen vanwege die bedoelde romantische benadering. Helaas te gedateerd om nog echt serieus te nemen. Maar charme heeft het zeker! En Leslie Howard stelt me nooit teleur.

The Petrified Forest betekende de doorbraak van Humphrey Bogart en is een intieme gangsterfilm. Inderdaad intiem, omdat het verhaal zich vooral afspeelt binnen een klein groepje van gevangenen en gijzelaars in een leuk wegrestaurant. De film is niet zo spectaculair als tijd- en genregenoten zoals Little Caesar of The Public Enemy maar is absoluut noemenswaardig. Door de vele leuke en uiteenlopende personages is dit een zeer vermakelijke film.

Duidelijk een film gebaseerd op een Broadway-toneelstuk: een beperkt aantal settings, veel dialogen en weinig actie. Verder is dit ook de oudste film met Humphrey Bogart die ik tot nog toe zag. Wat me meteen opviel was het acteerwerk van Bogart die met net iets te veel overtuiging de rol van Duke Mantee neerzette, zijn acteren kwam wat 'gemaakter' over als anders. Natuurlijk is dat niet echt vreemd aangezien zowel Bogart als Leslie Howard voordat deze film in productie ging, ook al samen op de planken stonden in Broadway voor de theatervoorloper van deze film. De film is met zijn beperktheid in settings ook minder indrukwekkend als vele andere films binnen het misdaadgenre maar wist me toch te boeien door de interessante dialogen en de chemie tussen een Leslie Howard en Bette Davis die beiden een zeer boeiend personage weten neer te zetten. Interessant ook om te weten dat dit Bogart's doorbraakfilm is, al duurde het nog tot High Sierra, gevolgd door het wel bekende The Maltese Falcon voordat hij zijn eerste grote hoofdrol kreeg.

3.5 sterren

De vierde film die ik kijk uit mijn gangster box, en deze film is een stuk anders dan de andere drie films. The Public Ememy, The Roaring Twenties en Little Caesar waren typische rise and fall films. Dit heeft erg veel weg van een toneelstuk.

Best een aardige film opzich. De film bestaat voornamelijk uit dialogen in het tankstation. Er zit niet echt veel snelheid in de film, dus de 83 minuten hadden ook niet echt veel langer moeten zijn. Dit is ook de derde film die ik zie met Humphrey Bogart, leuk om te weten is dat deze film eigenlijk zijn doorbraak was. Hij doet het dat ook uitstekend. Verder zaten er wel een paar irritante personages in. Vooral vond ik the old man wat vervelend, hij voegte niet echt wat toe aan de film, en maakte erg veel irritante opmerkingen.

Verder was het allemaal wel redelijk vermakelijk, maar ik heb ze beter gezien.

3*

Mooie klassieker die verrassend modern aanvoelde (al kan dat ook liggen aan het feit dat ik net ervoor Metropolis heb gezien, een film die slechts 10 jaar ouder is maar van een compleet andere tijd lijkt te zijn).

Kijk alleen al naar de rol van de zwarte bandiet, die duidelijk de gelijke was van de rest van de gang, tegenover de zwarte chauffeur die toestemming aan zijn witte baas vraagt als hem een drankje wordt aangeboden: dit moet toch vrij gewaagd zijn geweest in die tijd, 20 jaar voor Rosa Parks.

Aangename verrassing, beetje laag gewaardeerd hier op MM.

Poehee, wat een praatfilm is dit! Vrijwel alle scenes spelen zich af rond een tankstation met onder andere Bette Davis als jonge bediende en Humphrey Bogart als leider van een criminele bende. Gelukkig zijn de vele gesprekken tussen de diverse personages niet heel saai, omdat de speelduur aan de korte kant is gebleven. Vooral Davis viel op door haar vrolijke, naïeve voorkomen. Ik kende haar alleen als hautain zeikwijf uit All About Eve, maar hier is ze heel anders.

Let there be killing. All this evening I've had a feeling of destiny closing in

Gisteravond had ik nog zin in een film en wonder bij wonder zat er nog eens één tussen met een korte speelduur. Ik weet niet hoe het komt maar vroeger had ik altijd de indruk dat de gemiddelde film zo'n 90 minuten duurde maar de laatste jaren lijk ik voornamelijk op films van gemiddeld twee uur te stuiten. Daar heb ik niet altijd even veel tijd voor, daarmee dat sommige films zo lang op zich laten wachten, maar The Petrified Forest met zijn speelduur van 80 minuten was dus nog eens een uitzondering.

En het is een interessante zit geworden. The Petrified Forest is een film die erg toneelachtig aanvoelt. Niet zo verwonderlijk natuurlijk als je bekijkt dat dit oorspronkelijk een toneelstuk was waarvan pakweg de helft van de cast terug in komt opduiken. Heel de film speelt zich nagenoeg af op één locatie waardoor je nogal snel de aandacht zou kunnen verliezen. Met de korte speelduur is dat al redelijk onwaarschijnlijk maar toch bekroop me na de aftiteling het gevoel dat de film pas echt interessant werd wanneer Duke Mantee en de zijnen aan het tankstation/diner aankomen. De film is ook bedoeld als drama/misdaad maar in dat opzicht heeft het de tand des tijds niet echt doorstaan. Maar is dat jammer? Eigenlijk niet want de monologen die Alan Squier ten gepasten tijde uitspuwt zijn enorm vermakelijk om naar te kijken. Maar toch blijft de film nog een ietwat grimmige setting behouden want ik had niet verwacht dat Squier effectief het leven zou laten. Sowieso weet Mayo er een aantal interessante thema's in te verwerken die volgens mij in die tijdsperiode toch als redelijk schokkend werden ervaren. Denk maar aan het verschil tussen de rol van Slim, de gangster, en Joseph, de butler. De ene staat op gelijke voet met de gangsters terwijl de andere door zijn baas gedegradeerd wordt tot slaaf. Een aantal erg interessante inzichten dus maar het blijft jammer dat de film zo lang op zich laat wachten vooraleer hij echt in gang schiet.

Ik ben best wel een fan van Bette Davis geworden de laatste tijd maar dit zijn waardeloze rollen. Het klinkt misschien wel wat overdreven maar ik zie ze het liefste spelen in karakterrollen zoals in The Anniversary en dit soort romantische spelletjes zijn niets voor haar. Het komt ook totaal niet over heb ik de indruk en ze wordt dan ook compleet weggespeeld door twee van de acteurs die de overstap naar theater hebben meegedaan. De eerste is Leslie Howard die de rol van Alan Squier op zich neemt. Een erg interessante rol in ieder geval die perfect wordt gespeeld door Howard. De tweede is Humphrey Bogart. Hier totaal nog onbekend want Warner Brothers wouden oorspronkelijk zelfs Edward G. Robinson casten in de rol van Duke maar vanwege de tussenkomst van Howard ging de rol uiteindelijk toch naar Bogart. Dit was dan ook het opstapje van Bogart naar het grote werk en hij zou later Howard bedanken door zijn tweede kind met Lauren Bacall Leslie te noemen. En toch ben ik hier wederom niet kapot van Bogart. Ik vat zijn kunnen wel maar een enorme fan zal ik nooit worden want daarvoor komen zijn rollen te geforceerd op me over. Zijn rol van Duke, die trouwens gebaseerd is op gangster John Dillinger, is niet anders. Vooral het continue gebruik van het woord 'pal' begon me op den duur te irriteren. Dick Foran is ook maar redelijk als Boze trouwens. Voor de rest ken de film niet meer veel anderen acteurs maar vooral de gangsters komen overtuigend over. Charley Grapewin zorgt nog voor een komische noot in de vorm van de grootvader en slaagt daar nog wonderwel in. Geen schaterlachen natuurlijk maar toch wel af en toe met een glimlach op de lippen gezeten.

Sterke film die vanwege het te trage begin en een geforceerde Bogey net niet op 4* uitkomt. Ik betwijfel ook of het de bedoeling was dat de film het meeste van de tijd nogal lichtvoetig overkwam maar dit heeft wel nog een leuk effect. De rol van Davis is zoals ik daarjuist al zei compleet verwaarloosbaar.

3.5*

Ik heb helemaal niets tegen oude films (in tegendeel).

Maar deze is toch echt een beetje gedateerd en langdradig, kon mij niet boeien.

Fijn filmpje, ik vond hem helemaal niet opvallend 'stagey'. Genoten van Bogart, Davis en de mij nog niet zo bekende Leslie Howard... Einde deed het niet helemaal voor me, maar alsnog een lekkere zondagmorgen film om langzaam mee wakker te worden.

Tegenwoordig vooral bekend als de doorbraakfilm van Humphrey Bogart, is Petrified Forest in hoofdzaak het liefdesverhaal van Bette Davis en Leslie Howard. Tijdens de film had ik een ‘stagey’ gevoel wat me uiteindelijk niet bedrogen heeft. In de ‘making of’ bij de dvd kwam ik te weten - en zoals reeds vermeld op het forum - dat het gaat om een adaptatie van het gelijknamige toneelstuk uit 1935 van Robert E. Sherwood, waarin Bogart en Howard ook al hun rol speelden. De hele film speelt zich dan ook hoofdzakelijk af binnen de vier muren van het restaurant, bezit van de familie van opdienster Davis, waar voornamelijk gepraat wordt, en in minder mate geweld gepleegd. De setting in de woestijn – gefilmd op locatie bij Red Rock Canyon - draagt bij aan de desolate en ook wat surrealistische sfeer die over de film hangt.

Humphrey Bogart is echt knap - zij het wat ééndimensionaal - als gangster Duke Mantee, met maniertjes gebaseerd op real life gangster John Dillinger die toen nogal in de belangstelling stond. Ook de rest van de cast doet het prima, met Bette Davis, Leslie Howard en Charley Grapewin die als opa voor een grappige noot zorgt. En toch heel stijlvol hoe Leslie Howard als berooide schrijver in maatpak door de woestijn struint

Visueel is de film mooi vormgegeven door regisseur Archie Mayo en cameraman Sol Polito. Het is een product van Warner Bros. die sowieso wel meer de donkere kant opzocht met haar jaren ’30 gangsterfilms. Volgens de ‘making of’ had productiehoofd Hal Wallis een belangrijke stem in de look van deze en andere films, waarbij hij stond op meer schaduw en minder licht voor een gritty benadering. Reden waarom dit soort films wordt beschouwd als proto-noir.

Al met al geen slechte film. Evenwel vond ik de kern van het verhaal enigszins überromantisch en daardoor niet zo geloofwaardig, wat uiteraard een heel persoonlijke mening is. Voor liefhebbers van classic Hollywood kan deze film niettemin absoluut aangeraden worden. Leuk stukje entertainment.

Redelijke film waarin een rondzwervende schrijver aankomt bij een tankstation in de woestijn. Duidelijke gebaseerd op een toneelstuk (de film speelt zich geheen in en om het tankstation/eetgelegenheid af). Ondanks de korte speelduur toch wat langdradig, dit komt omdat er wel erg veel gepraat wordt. Wel goed acteerwerk en het laatste gedeelte is het beste.