The Long Gray Line (1955)

Marty Maher is een Ierse immigrant, die zich opwerkt in het Leger van de VS tot officier en waar hij uiteindelijk 50 jaar in dienst is. Hij begint met te werken als vaatwasser in de keuken maar wordt al gauw instructeur voor voetbal en zwemmen. Hij wordt verliefd op en huwt met de pittige roodharige Ierse dame Mary. Met veel van de jonge kadetten die hij opleidt raakt hij bevriend. Gebaseerd op een echte persoon.
Dat Amerikaans patriottisme en militarisme is niet aan mij besteed. Ik vond het een saaie, langdradige film met heel weinig actie. Het is wellicht de eerste keer dat iets van John Ford mij niet kon bekoren. Ook van Tyrone Power heb ik beslist veel beter gezien. De humor is aan de flauwe kant. Een nogal sentimentele prent die bij mij persoonlijk tegenviel maar blijkbaar toch bij velen gesmaakt wordt.

Schaamteloze kloon van Goodbye, Mr. Chips (1939) is gebaseerd op het leven Marty Maher [hier gespeeld door Tyrone Power], die vanaf 1898 maar liefst 55 jaar leefde in dienst van West Point waar hij een reputatie opbouwde als een vaderfiguur die meer dan wie ook soldaten persoonlijk kende. Waargebeurd dus, maar dat heeft John Ford er niet van weerhouden om het verhaal te overgieten met een combinatie van tragiek (veel van Mahers rekruten sneuvelden tijdens beide wereldoorlogen) en sentiment. Het feit dat de film grotendeels op West Point is gefilmd is absoluut een pluspunt en Power is charismatisch in de hoofdrol. Bovendien is er prima ondersteunend werk van Ford-favorieten Maureen O'Hara als Mahers grote liefde en Donald Crisp als 'Old Martin'. Het maakt veel goed, maar is niet voldoende om te tekortkomingen van deze biopic helemaal glad te strijken.