24 Hour Party People (2002)

blijkbaar wel, wordt altijd zo triest als ik hem zo zie

Was al een langere tijd erg benieuwt naar deze film toen ik hoorde dat ie op tv kwam ben ik hem dan ook gaan kijken en oh wat een rotzooitje zeg, het verhaal achter de film is erg interessant, de muziek van oa joy division is geweldig en de humor is op sommige momenten echt heerlijk maar de uitwerking en de rommeligheid zorgde ervoor dat de film me niet erg kon boeien. 2 sterren

PS: Ga hem ooit nog wel herkijken, misschien valt het kwartje dan.

Een aardige film die het bij mij vooral moest hebben van zijn grappen. Hoewel de eerste helft van de film het sterkst is, verliest het toch aan kracht, nu het superieure Control uit is. Het tweede deel van de film beginnen oninteressante karakters in beeld te komen. Met Happy Mondays als negatieve hoogtepunt.

Weet iemand toevallig hoe dat nummer heet dat na 80/81/82 minuten in deze film komt? Er wordt niet gezongen, het is een beetje een dance-achtig nummers met hoge strijkers als basis.

Weet niet hoe het nummer heet maar volgens mij was het van de happy mondays.

Misschien heb je hier iets aan,

http://www.imdb.com/title/tt0274309/soundtrack

Erg leuk, hoewel ik eigenlijk niks heb met de voorbijkomende bands.

4*

Dat kan ieder zijn eigen menig, al behoort joy division tot een van mijn favoriete bands allertijden.

Nee, dit is een iets te grote lijst nog.

Ik bedoel het nummer met deze hoofdmelodie: http://www.youtube.com/watch?v=I23ytzX5N1w

Dat is Go van Moby.

http://www.youtube.com/watch?v=LjBrkg6zBfg

Ik wil niet teveel offtopci gaan, maar wat een vre-se-lijk nummer. Een minpunt bij de film, zo erg heb ik me eraan geergerd.

Grappig dat je dat zo erg vind. Go is zo ongeveer dè clubhit van begin jaren '90.

Mijn bewondering voor het werk van Michael Winterbottom is enorm en ging dan ook met verwachtingen deze film tegemoet. Helaas kon deze muziekfilm me totaal niet boeien of intrigeren. Alhoewel de aanpak vooral visueel zeer fris en origineel was leek het door de handheld camera weer alsof ik een documentaire aan het kijken was. De zoveelste handheld camera product komt hier uit een einde aan?!

De film betrekt tussen een tijd van de jaren ‘’70 tot aan het begin van de jaren ‘’90. Van de meest bekende clubs uit Manchester tot aan de kleinste die nu beroemd zijn. Het geheel wordt vol gepraat door Tony Wilson die nogal flauw intellectueel overkwam. Deze komedie wordt nergens echt serieus zelfs niet bij de onverwachte zelfmoord van Ian Curtis. Heb helaas niets met de stroming, muziek en bands. Toen ik eenmaal mijn houding veranderde naar de film toe en de rommeligheid accepteerde werd hij steeds beter. Het acteerwerk is genietbaar, de Britten blijven de beste in al acteergeweld over de wereld. Al met al een ietwat mindere film van Winterbottom maar nogal altijd te pruimen. Deze film is vooral voor iedere liefhebber van muziek in combinatie van film een aanrader.

De film herkeken, vlak na het zien van het thematisch verwante Control van Anton Corbijn. Bepaalde gebeurtenissen uit die film zie je hier terug in iets andere vorm. Grappige, inventieve film, soms wat te druk, maar altijd onderhoudend. Coogan is fenomenaal in de hoofdrol. Grappig detail: Sam Riley, die in Control Ian Curtis van Joy Division speelt, is hier kort te zien als zanger van The Fall.

Kent iemand nog meer van zulke stijl docu-films? De stijl was heel interessant, hoewel rond driekwart van de film mijn aandacht begon af te haken.

4.0*

Erg leuke mockumentary van Michael Winterbottom, met een geweldige Coogan als Tony Wilson, de ietwat eccentrieke eigenaar van Factory Records en The Hacienda. De film is een beetje een mix tussen drama en komedie. Aangename muziek van Joy Division, New Order, Happy Mondays en later een hoop old school housemusic. Het verhaal springt een beetje van de hak op de tak, maar ik vond dit allerminst storend. Het is wel 20 jaar aan pophistorie dat gecovered wordt! Als je een beetje een band hebt met muziekhistorie dan zal deze film je zeker aanspreken. Ik vond Andy Serkis (Gollum!) trouwens ook geniaal als de volslagen leipe producer Martin Hannett. Check ook zeker het audiocommentaar op de film van de echte Tony Wilson. Wanneer de beste man begint te spreken weet je al gelijk dat het geen saai commentaar wordt. 4*

This Is Spinal Tap

Weet iemand wat de jongens met de duiven voor betekenis hebben in het verhaal? Ik kan het namelijk niet echt goed volgen op dat moment.

Wel een zeer sterke film, prachtig om de revolutie van de punk/new wave te mogen zien.

Geweldige film over Factory Records en hun artiestenstal! Wave/punk/indie daar liggen m'n muziekroots. Als je weinig feeling hebt met die genres, zal de film vermoedelijk minder bevallen.

oehh, klinkt interresant deze film

Uitstekende film over de opkomst van de punk/new wave in het Manchester eind jaren zeventig tot de ondergang van de "Hacienda" begin jaren negentig. Om deze film te kunnen waarderen zal men zich toch aangetrokken moeten voelen tot de 'indie' muziek van de jaren tachtig zoals Joy division, New Order, Happy Mondays etc. Is dit soort muziek niet jouw smaak dan is de kans groot dat deze film je helemaal niks doet. Een reaktie van Onderhond (14 april 2006) waarin hij beweerde dat hij de film geweldig vond maar de muziek kut, verbaasde mij daarom ook enigszins. Het is hetzelfde als de bewering dat je de film "Amadeus" over Mozart geweldig vindt, maar de muziek van Mozart zelf geen bal aan vindt.

Ik vind de muziek van de jaren tachtig waar het in deze film om gaat geweldige muziek. De opkomst van de Sex Pistols, Joy Division etc werd destijds door mij ook van harte toegejuicht, dit o.a. als reaktie op de mierzoete ABBA - en de slappe discomuziek, welke zo overheersend waren in de 2e helft van de jaren zeventig.

Ik kan liefhebbers van de film "Control" deze film ook van harte aanbevelen.

4,0*

dat waren leden van de band Happy Mondays (die ook op Factory Records zaten) ... ze waren gewoon bezig met dingen dat veel jeugd in Manchester deed rond die tijd

Dat kan natuurlijk best.

Dat hangt er natuurlijk van af hoeveel waarde je hecht aan de muziek in een film. Ik, die zowel de muziek van Joy Division als van Mozart kan waarderen, hecht er zeer veel waarde aan. De in een film gebruikte muziek heeft onmiskenbaar invloed, hetzij wel beperkte, op mijn beoordelingen van films.

Een gestructureerde chaos,

Autisten en mensen die niet van hak - op - de - tak werk houden zouden gillend wegrennen, terwijl Winterbottom zijn speeltje toch een fijn gevoel voor ritmiek mee weet te geven. Daaronder vallen de terugkerende (dieren)repo `s die Wilson maakt voor een televisiestation. Terwijl Wilson zelf ' halstarrig en Woody Allen achtig pratend tegen de camera ' beweert dat hijzelf niet zo prominent in beeld zou komen omdat het allemaal niet over hem ging.

Gewoon bijna 2 uur lachen met geleefde managers die tegengestelde aanwijzingen geven aan artiesten die hun 1ste cd aan het opnemen zijn, rebelse bandleden die de bloemetjes buiten zetten in hun toerbus en daarbuiten, capabele ganzenherders, ratten! en wat al niet meer.

In een vloeiend tempo waarbij de muziek mij niet echt kon bekoren, maar ook niet echt stoorde werd de bezem er eens even flink doorheen gejast. Alhoewel wel snel duidelijk wordt of de film je ligt of niet, waarbij ik vooral doel op hoe je de humor interpreteert en of je bereid bent om een kijkje te willen nemen in de chaotische muziekindustrie waarbij men zich niet blindstaart op slechts een artiest of onbeduidend groepje maar meer de omvangrijkere wereld eromheen presenteert, incl. de opkomst van nieuwe muziek en gebracht met veel humor. De intrede van de clubmuziek vond ik ook groots met Moby `s Go op de achtergrond. 4*

Nee hoor.

De films hebben dezelfde setting en (deels) dezelfde soundtrack, maar zijn totaal verschillend. Control is een afstandelijke, nogal kille biopic over Ian Curtis, 24 hrs party People is een aangenaam rommelige komedie over de Manchester scene.

Vind 24 Hours Party people stukken beter trouwens.

Ik vind control dan weer beter. Maar het niveau is mi ongeveer ongelijk. Wel verschillende films idd. Het is misschien wel met een humoristische inslag. Ik heb desondanks geen 1 keer kunnen lachen

Had wel wat meer hits uit die tijd willen horen...

Ik had me zo verheugd op deze film! Viel hij daarom zo tegen? Of was het toch vooral 'oh wat ben ik droog, doch grappig' Steve Coogan? Een aantal leuke scènes, maar over het algemeen erg 'gemaakt'. Het is dat het onderwerp boeit, maar dan zie ik liever een goede BBC documentaire.

persoonlijk heb ik niet zoveel met heel die jaren '80-90 Manchester-muziekscene. Ja, oude punk en Joy Division vind ik wel aardig maar voor de rest wordt ik niet echt warm van de Happy Mondays of New Order eigenlijk... En over rave wil ik het al helemaal niet hebben.

Maar muziek films zijn over het algemeen wel aan mij besteed (ook als ik de muziek in kwestie zelf iets minder vind) en 24 Hour Party People is een uitstekend geslaagde en aangename film geworden. Vooral de toon en de humor kan ik wel waarderen, het plaatst zo'n hele (pop)muziek gebeuren op de juiste plek. Sommige filmmakers (Corbijn in Control bv) nemen hun onderwerp zo serieus dat ik wel eens dacht dat het over een vreselijke genocide in Afrika ging oid...

Deze film doet gelukkig niet mee aan de overdreven mytheficatie die soms rond popmuzikanten hangt. Ian Curtis vind ik na 2 films nog steeds een enorme eikel (een getalenteerde eikel, dat wel) en de rest van het wereldje wordt ook mooi op z'n plek gezet. De meeste muzikanten zijn gewoon aanstellerige, verwaande pubers.

De hele film is dan ook een heerlijk anarchistisch rommeltje, het vliegt alle kanten op, er wordt met allerlei vormen gespeeld maar het werkt wel en het past perfect in dat Drugs, Sex en Rock 'n' Roll wereldje. Ik kan de zelfspot wel erg waarderen en kon er ook smakelijk om lachen en wie is nu beter geschikt als droogkloot Steve Coogan om dit verhaal te vertellen. Vind hem echt geweldig in zijn rol van Tony Wilson.

Leuke film, goed verdiende 4*

Als Britpop liefhebber moet je deze film gewoon gezien hebben. 24 hour pary People is echt buitengewoon een SCHITTERENDE muziekfilm en heeft het helemaal voor Brit-Pop liefhebbers en is de hele tijd door opbeurend en ludiek en pas als je deze film gezien hebt kom je der pas achter dat: de meeste muziek die je vroeger luisterde en geweldig vond, allemaal uit een plaats kwamen en daar oorspronkelijk waren opgegroeid: Manchester, en dat geeft mij toch wel een idee om daar als jaren 70 80 muziekliefhebber dan een bezoekje aan te brengen en misschien nog die echte The Hacienda op te zoeken. De sfeer is ook lekker rommelig en kleurrijk en het is erg mooi om allerlij bandjes voorbij zien komen. We krijgen hierin "net als in Control" weer een nagespeelde Joy Division groep te zien dat ook een van de ultieme hoogdepunten van deze film zijn. Alleen vond ik Sam Riley wel meer op Ian Curtis lijken dan Sean Harris. Maar de kijkers krijgen hierin wel voldoende informatie mee over het leven van Curtis en zijn groepje, de zelfmoord van Curtis en dat de rest van de bandleden de naam veranderen in New Order. Tussendoor krijgen we ook heel veel andere studio muziekjes te horen van Oa Iggy Pop, The Clash en The Stranglers, en dan nog nummers die ik nog niet eerder had gehoord. De film word ook regelmatig afgewisseld met oude docu-beelden naar filmische beelden. En dankzij deze film ben ik ook nog achter een naam van een groep gekomen: had een cassette bandje met muziek waarvan ik de groep niet meer wist omdat er niks op het bandje of op het doosje geschreven stond. En dan kijk je na jaren afvragen deze film en heee,, dat muziek klinkt bekend, heette dat nou al die tijd Happy Mondays?

Happy Mondays krijgt hierin ook voldoende aandacht en is ook een beetje een nieuwe generatie muziek, laten ze in de film zien. Maar toch: als je het nummer 24 hour party people samen met Hallelujah vergelijkt hoor je toch wel veel verschil: Hallelujah is een disco achtig nummer en 24 hour party people klinkt erg als Britpop. Wel een heel lekker nummertje btw. En het hele jaren archief is ook netjes en op volgorde verteld. Ook de Sex Pistols krijgen nog een beurt in deze film. En naast een informatief Brit-pop verhaaltje transformeerd de film ook regelmatig naar een drugsfilm.

Maar verder gewoon een must voor de Britpop liefhebber. Kleurrijk, sfeervol en prachtige muziek. Gewoon een parel!

5,0*