Waga Seishun ni Kuinashi (1946)

Mindere Kurosawa dit. Het plot is lastig te volgen en maakt denk ik meer sense voor Japanners... Het komt ook niet allemaal over, al heb je wel een idee met welke bedoeling Kurosawa deze film had willen maken. Tot slot heeft deze film een bizarre scene waarbij de protagoniste piano speelt, maar de muziek compleet out-of-sync is (of juist omgekeerd). Het ziet er onbedoeld erg lachwekkend uit en dat kan eigenlijk toch niet de bedoeling zijn geweest.

Naar eigen zeggen één van de favoriete (vroege) Japanse films van Nagisa Ôshima

Een degelijke Kurosawa, die niet zo heel bekend is, maar zeker nog wel de moeite.

Kurosawa kan hier misschien wat minder zijn regisseurstempel op drukken, want op dat gebied vond ik het niet heel bijzonder. Het zijn echter de acteurs, die dit toch nog een hoger niveau weten te tillen. Zowel Setsuko Hara, als Susumu Fujita weten hun personages erg overtuigend neer te zetten. Daarbij wordt hun rol bemoeilijkt door het feit dat ze hun karakter in een jonge versie moeten spelen en tien jaar later. Beiden doen dat echter zeer overtuigend, waarbij Hara mij overigens nog nooit heeft teleurgesteld en daarom ook mijn favoriete Japanse actrice is.

Verder is het nog interessant om te zien hoe het eraan toe ging in Japan, zo net na de Tweede Wereldoorlog en de bekende dramatische afloop voor Japan.

3,5*

Antifascistisch politiek pamflet van Kurosawa, waarin een jonge vrouw zich geconfronteerd ziet met de keuze tussen een idealistische activist of een conservatieve opportunist. Het komt mij voor dat de film toegankelijker is voor insiders in de Japanse geschiedenis rond de Tweede Wereldoorlog, dan voor buitenstaanders. Dat wordt mede veroorzaakt door het feit dat Kurosawa te vaak kiest voor sprongen voorwaarts, daar waar wat meer uitleg/diepgang volgens mij op zijn plaats zou zijn geweest.

Film is vooral de moeite waard door de aanwezigheid van Setsuko Hara, die weliswaar in haar acteerwerk nog niet de grote hoogte bereikt van de Ozu-trilogie, maar toch al wel dicht in de buurt komt.

Vroege Kurosawa is een zeer politieke film en komt vooral in de tweede helft op gang, na het nogal fragmentarische en soms ook wat saaiige eerste deel. De beste scenes zijn die op het platteland, Yukie die beschimpt wordt door de dorpelingen, het planten van de rijst, de verwoeste rijstvelden. Verder ook wel interessant vanwege de vroege rollen van bekende acteurs als Takashi Shimura, te zien in zo'n beetje elke Kurosawa volgens mij, Haruko Sugimura en natuurlijk de immer bevallige Setsuko Hara.

Laatste half uur brengt hem op 3,5 sterren. Sterke scènes met alle ontberingen op en om het veld. Verder ook wel een sterk combi van een drama en jongensboek met jonge mensen die hun idealen en dromen niet vervuld zien gaan (ik moest aan Soldaat van Oranje denken), dat duidelijk van invloed is geweest op latere westerse films die een lange historische tijdspanne in beslag nemen. De vaste hand in regie (het vertellen van het verhaal én de montage, al deed hij dat laatste niet zelf) had hij hier nog niet, maar dat zou niet lang meer duren.