The Garment Jungle (1957)

De geruchten gaan dat Sony dit binnenkort gaat uitbrengen op DVD!

Each DVD also will include “Martini Minutes,” which gives instructions on how to hold your liquor, how to pull off a heist and how to play the leading lady or man.

DVD-releasedatum bekend: 23 sept. 2008.

* DVDreview: prijzig.

Prima bevallen film die behalve over de mafia versus de vakbonden vooral over de relatie tussen

vader (Lee. J Cobb) en zoon (Kerwin Mathews) gaat, waarbij vooral het spel van de laatste opvalt,

een mij onbekende acteur die voortreffelijk tegenspel biedt. Misschien met wat al te veel

verwikkelingen in dat anderhalve uur maar blijft de film aardig in evenwicht, in prettig geschoten

zwart-wit.

Boeiend genoeg, met sterke rollen van vooral Boone, Cobb en Gia Scala.

Scala vond ik altijd wel een interessante actrice, met als hoogtepunt op filmgebied in haar (te) korte tragische leven de rol van Griekse verzetstrijdster in "The Guns of Navarone.

Curiositeit:

In kleine rollen herkende ik Eve Brent (receptioniste) en Joanna Barnes (model)

Beiden zouden bijna gelijktijdig kort na hun optreden in "The Garment Jungle" de rol van Tarzan's wederhelft Jane toebedeeld krijgen in jungle films.

Vrij straight foreward, maar desalniettemin boeiende en spannende noir over de strijd tussen de maffia en de vakbonden in de kledingindustrie. Gomorra, maar dan 40 jaar eerder.

Prachtige blu ray uitgave in de Noir box van Indicator.

Krappe 4*

En niet te vergeten een nog jonge Robert Loggia , verder een aardige misdaad thriller die wat traag op gang komt maar het einde is meer dan prima .

In vergelijking met gisteren gaat het peil weer omhoog en niet zo'n beetje ook. De tweede die ik zie die gebaseerd is op een artikel uit Reader's Digest. Een boeiende tegenhanger van On The Waterfront in veel opzichten. Alleen daar zijn het de vakbonden die corrupt zijn, hier zijn het juist de mensen die de vakbonden eruit werken. De film wordt zelfs genoemd in de bovenstaande nogal sensationeel getinte poster die niet zo goed bij de film past. En Cobb zat ook in die film.

Officieel geregisseerd door Vincent Sherman, maar die werd pas aangenomen toen niemand minder dan de altijd boeiende Robert Aldrich door de studio ontslagen werd. Volgens Aldrich was het meer zijn film, Sherman zegt dat het meeste van hem is. Het lijkt er wel op dat die move de film wat minder gritty maakte dan hij ook had kunnen zijn.

De film is deels op locatie geschoten in New York wat toen de buurt was waarin die textielhandel was (vooral door Aldrich) in een deel van Manhattan en deels in de studio (vooral door Sherman). De film is recht door zee en opvallend pro-vakbond. Maar fraai geacteerd en goed verteld ondanks het gedoe achter de schermen. On The Waterfront heeft een stuk meer aanzien, maar die zou ik moeten herzien, maar het had maar zo kunnen zijn dat een Garment Jungle even beroemd was geworden als On The Waterfront als Aldrich de film had kunnen afmaken. Maar goed. Zelfs nu blijft er een prima film over.

De Indicator blu ray (waar Basto het ook over heeft) is zoals veel van die firma bijna een droom. Er werken hele goede mensen bij die club en als extra's krijg je een goed audiocommentaar en een analyse van Tony Rayns die de film fanastisch in context plaats, maar zoals zo vaak duiken ze ook weer iets moois uit een of ander archief op. Ditmaal een interview met Robert Loggia (die Tulia speelt, misschien wel de mooiste rol) na een vertoning van de film in 2007 in LA.

Komt uit de colombia noir box volume 1 en zoals ik al schreef bij Noirvember zijn het prachtige transfers met veel en interessante achtergrondinformatie. Films zijn echter wisselvallig van niveau en The Garment jungle is een stevig drama dat nooit meer ambieert. Interessanter is de historiek van de film. In de audio comment horen we dat oorspronkelijk Aldrich met filmen begonnen was maar uit onvrede heeft Vincent Sherman het overgenomen. Vooral de ster Lee J Cobb zou de regie niet hebben begrepen. Toen hij vroeg of zijn personage wist dat de maffia baas zijn partner heeft vermoord, antwoordde Aldrich : yes and no. Cobb riposteerde : I can’t play yes and no. Exit Robert Aldrich. Maar toch is dit nooit helemaal duidelijk. Ook Sherman slaagt er niet in om die invalshoek uit te klaren. De relatie tussen Cobb en de maffiabaas blijft troebel. Waarschijnlijk wou men het personage van Cobb niet te onsympathiek maken. Het smoort wel een beetje de intensiteit en de dramatiek van het verhaal. Maar het sociaal bewustzijn dat de film naar voren brengt, is wel geslaagd. De arbeidersklasse in een grootstad wordt goed in beeld gebracht waardoor de film wat veerkracht krijgt om te blijven boeien.