Tout Va Bien, On S'en Va (2000)
Alternatieve titel: Everything's Fine, We're Leaving
Frankrijk
Drama
96 minuten
geregisseerd door Claude Mouriéras
met Sandrine Kiberlain, Natacha Régnier en Michel Piccoli
Wanneer na vijftien jaar afwezigheid een vader plotseling voor de deur staat van zijn jongste dochter, dreigt de hechte vriendschap tussen de drie zussen uiteen te vallen. De drie zussen Laure, Beatrice en Claire leiden een tevreden bestaan. Laure, de oudste, runt de tangoschool van haar met de noorderzon vertrokken vader, en wijdt zich vol overgave aan de opvoeding van haar dochter. De succesvolle zakenvrouw Beatrice woont samen met haar vriend in een luxueus appartement. Claire, de jongste van de drie zussen, is een talentvolle pianiste, die in een kraakpand leeft. De hechte vriendschap tussen de zussen wordt verstoord wanneer hun vader Louis, die zijn gezin verliet voor een nieuwe liefde, na vijftien jaar afwezigheid plotseling voor de deur staat. Beatrice en Laure kunnen de man niet vergeven dat hij het gezin in de steek heeft gelaten; de veel jongere Claire doet alles om haar vader (die ze als kind nauwelijks heeft meegemaakt) beter te leren kennen. Dan blijkt de vader ziek: hij begint te dementeren en lijkt niet langer zelfstandig te kunnen functioneren. Claire is bereid om Louis zijn misstappen te vergeven en wil hem verzorgen, zelfs als dat ten koste gaat van de vriendschapsband met haar zussen.
Michel Piccoli, als vader met Alzheimer
Sandrine Kiberlain met een onvergetelijke rol als Beatrice, Natacha Régnier als de liefste dochter. Ongelooflijke diepe film, voor mij de eerste film waar Alzheimer aan de orde wordt gesteld!! en weer weet Piccoli de film te overvleugelen......
voordat piccoli zijn intrede doet in de film, is het maar een saaie bedoeling. daarna wordt het pas interessant.
Gelukkig zit Piccoli in de openingsscene
Ik begrijp wat je bedoelt, duurt een vijftal minuten voor je "In" de film zit maar daarna wordt je wel meegesleurd door dit boeiende drama.
Ik vind dat zij de beste acteerprestatie neerzet. Zo naturel. En...hoe ouder ze wordt, hoe mooier ik ze vind.
Michel Piccoli vind ik hier wel goed, maar ook weer niet zo heel bijzonder.
Ik had er misschien iets meer van verwacht. Pas halverwege begon het mij pas echt te boeien.
Het meest onder de indruk ben ik van Natacha Régnier.
Ik vind dat zij de beste acteerprestatie neerzet. Zo naturel. En...hoe ouder ze wordt, hoe mooier ik ze vind.
Ze maakt echt indruk.
Nog nooit gezien hoe een zussen-gezin en een verstotene vader zo worden neergezet. Chappeau !!
5** dus.
Het door Fisherking genoemde softe einde en de wat irritante franse variant op Hugh Grant kunnen niet verhelpen dat ik deze film met vier sterren waardeer.
Niet al te best uitgewerkte karakters vond ik. Vooral de vader is behoorlijk onduidelijk (en dan bedoel ik niet zijn ziekte).
P.s. En Miou-Miou hoort echt wel bij de acteurs hierboven.
Wie is die man? Wat doet hij hier? En waarom? Dat zijn allemaal vragen die de hele filmlengte blijven hangen. Dit minimalisme vind ik erg treffend en houdt de film interessant.
Ik schaam me gewoon, dat deze film pas de eerste film is, die ik echt heb uitgekeken qua Franse cinema. Ik weet niet wat me tegenhield, maar toch, ik was wat terughoudend om de Franse films te gaan zien.
Wat ontzettend stom van me is. Deze film is zo goed, ik kan hem iedereen aanraden.
Prachtig drama, zonder nergens echt sentimenteel te worden. Absoluut goed uitgewerkt.
3.0*
Tot zo halverwege de jaren tachtig betekende dat rennen richting filmhuis of videorecorder, maar de hoogtijdagen van de Franse film liggen helaas al weer een jaar of 25 achter ons.
Deze film vervalt ook weer tot een soort van degelijk TV-drama.
Niet echt slecht, maar te weinig verrassend, te weinig filmisch en een gebrek aan regisseur met oorspronkelijke visie.