Ma Saison Préférée (1993)

Dat van mij is de zomer

De combinatie André Téchiné - Catherine Deneuve kon me niet helemaal bekoren in Les Temps Qui Changent en La Fille du RER. Er schuilt een zekere kwaliteit in de films, maar het leek er nooit helemaal uit te komen. Het was de vraag of Téchiné met Ma Saison Préférée deze keer wel in zijn opzet ging slagen. Aangezien ik nooit de kans zal laten liggen om Deneuve op het grote scherm, zat ik gisteren in een lekker volle (verbaast me toch altijd hoeveel volk dit soort films nog trekt) zaal in Antwerpen ongeduldig te wachten tot de film eindelijk begon. Ze hadden namelijk nogal wat problemen met het beeld en geluid..

En dit is veruit het beste dat ik tot nu toe van Téchiné heb gezien. Toegegeven, ik zit dus nog maar aan 3 stuks, maar Ma Saison Préférée mag zich voor mijn part scharen bij een aantal van de beste Franse films. Hoewel de film in zijn geheel niet foutloos is (de verhaallijn met Khadija en Anne/Nena is wat overbodig), maakt hij er hier een erg herkenbare en aandoenlijke film aan. Téchiné slaagt erin om een goede mix te maken tussen humor (onder andere Antoine die uit zijn raam springt) af te wisselen met nogal zware thematiek (onder andere een volgens sommigen incestueuze relatie tussen broer en zus) zonder ooit echt voor een richting te kiezen. Velen zijn van mening dat Emilie en Antoine seksueel tot elkaar waren aangetrokken, maar volgens mij is Antoine gewoonweg nooit opgegroeid en steekt hij al zijn gevoelens in zijn relatie met Emilie. Zowel de kinderlijke als de volwassen gevoelens. Voor meerdere interpretaties vatbaar dus. Ondertussen speelt Téchiné nog, hetzij op een ietwat cliché manier, met geslaagde sfeerbeelden (wat ziet dat landelijke Frankrijk er toch waanzinnig mooi uit) waardoor dit visueel ook erg mooi is. Het contrast tussen de rit in de sneeuw en het zomers tafelgesprek aan het einde van de film is misschien niet zo bijzonder als je het op papier leest, maar het werkte gisteravond in elk geval perfect.

Altijd handig natuurlijk als je als regisseur beroep kunt doen op een aantal klassebakken. Deneuve blijft één van mijn favoriete Franse actrices, ongetwijfeld ook de mooiste, en dit brengt ze weer met ongekende klasse. In dit soort rollen is ze toch erg goed op haar plaats. Al heeft ze hier ook wel veel te danken aan de chemie die ze met Daniel Auteuil deelt. Die twee werken elkaar echt naar een hoger niveau, maar weten ook apart stevig op beide poten te staan. Het is echter het hardst genieten wanneer ook Marthe Villalonga (Berthe, de moeder) zich met de dialogen begint te moeien. Voor mij had de film dan ook gerust rond deze 3 personages mogen gaan. Het is echter een kenmerk van Téchiné dat hij niet zo'n interessante verhaallijnen er met de haren bij sleurt, maar ook de keuze om Chiara Mastroianni (de dochter van Deneuve en Marcello Mastroianni) bij het geheel te betrekken is niet geslaagd te noemen. Niet noodzakelijk een slechte actrice, maar ze heeft overduidelijk niet alle talent van haar ouders geërfd.

Net zoals de meeste films van Téchiné is Ma Saison Préférée compleet onbekend. De film moet het stellen met maar 12 stemmen en dat mogen er gerust wel meer worden. De opdeling in hoofdstukken (nog zo'n trademark van de regisseur) is onnodig en de film is zeker niet foutloos te noemen, maar straalt een zekere kracht uit die nog lang blijft nazinderen. Uitstekende soundtrack trouwens.

4*