Rich and Strange (1931)

Een wat vreemde Hitchcock film. Het begint als komedie en is daar best geslaagd in met een aantal aardige momenten. Daarna wordt het redelijk vanuit het niets een serieus liefdesdrama. En is daarmee een zeer gewaagde film voor zijn tijd. Overspel door de twee hoofdrolspelers, dat zie je niet vaak in de seksloze jaren '30 (bijna nog erger dan de jaren '50).

De film eindigt dan weer als avonturenfilm. Vreemde mix van genres, maar het blijft wel onderhoudend, hoewel het ook weer nergens echt bijzonder wordt.

De acteurs zijn heel wisselend, die Fred wordt gespeeld door een erg matig en vrij irritant acteur, terwijl Emily een zeer aardig actrice achter zich heeft. Leuk om eens gezien te hebben, maar ik vermoed dat ie de komende jaren de kast niet vaak uit zal komen. 3 sterren.

Rich and Strange is een alleraardigste vroege Hitchcock. De thematiek die hij later in allerlei variaties nog vele malen zou herhalen, komt al volledig in deze film aan bod. Een braaf jong burgerlijk stelletje, een sullig kantoormannetje met kapotte paraplu en een lieve huisvrouw, raken door een gelukkig toeval door de wol geverfd op diverse fronten van het ongelukkige leven. Hun ware liefde overwint uiteindelijk alle gemene aanslagen uit de grote boze buitenwereld.

Ondanks dat Rich and Strange een geluidsfilm is met dialogen maakt Hitchcock af en toe toch nog gebruik van tussentitels. Dit simpele hulpmiddel, nu gebruikt om het verhaal visueel op een vlotte manier vooruit te helpen, zit tussen enkele pareltjes van de filmgrammatica uit de oude doos.

Leuk om deze film uit 1932 van Hitchcock gezien te hebben.

Het vroege werk van een 'klassiek' filmer als Hitchcock is altijd, leuk om te zien, vooral ook als je realiseert dat hier een nieuwe medium geperfectioneerd word, de 'pratende' film stond nog in zijn kinderschoenen, Hitchcock hier is nog duidelijk zoekende om dit in een doeltreffende vorm te gieten. Er zitten in deze film nog elementen die we van de stomme film kennen....begeleidende teksten......later weet hij dit met cinematografische middelen op te lossen......en raakt de kijker gewend aan een bepaalde filmtaal .....de wisselwerking tussen maker en kijker. We realiseren ons vaak te weinig hoe cinematografische gewoontes (ook wel Kunst geheten ) met kijkgewoontes van het publiek te maken hebben. Door te kijken naar oude films kan je de dynamische ontwikkeling herleiden.....hoe de grenzen gezocht en opgeschoven worden. Je ziet vooral hoe belangrijk montage is!

Deze film hier is alleraardigst in zijn uitgangspunt: de man wil de dagelijkse ratrace ontvluchten.....de vrouw die zijn gevoelens relativeert.......dan valt pardoes een geluk in hun schoot......ze kunnen een wereldreis maken........De cruise blijkt, waar later een hele serie op gebasseerd is, een Loveboat. De man is vaak zeeziek, en de vrouw maakt kennis met een hoffelijke man. Haar man is irritante blasskaak die dan ook op 'femme fataal' valt die uit is op zijn centen. Toch komt het stel weer bij elkaar en berooit moeten ze de terugreis, in de 'laagste klasse' aanvaarden. Hun liefde wordt door de schipbreuk verdiept.....ze denken, héél romantisch, samen
te sterven, maar het schip blijft steken......het stel wordt door chinezen gered. En als ze thuis zijn kibbelen ze weer als van ouds.

Het is een verhaal met een moralistisch trekje.....zoals de meeste loveboat-stories maar niet storend. Er zitten mooie shots in deze film.....waar de blonde Joan Barry de eyecatcher is.....ze speelt ontroerend....ze heeft een mooie opvatting over liefde. Hitchcock heeft echt oog voor het fotogenieke. Als ze bij de railing dromerig over de zee staart.....prachtig!

Maar ook de reis met de vele buitenlandse plaatsen is leuk en sfeervol neergezet.

BASWAS heeft gelijk de eerste Hitchcock elementen zijn duidelijk in deze film aanwezig: het spel tussen het gewone en het onverwachte....

Fred is irrirtant.....maar of, zoals Mr Blonde vindt, dat aan de acteur ligt? Volgens mij moest hij dat zo spelen...... het is een verwend en aanstellerig mannetje.....dronken Engelsman op vakantie.....ook toen al .......4*

Voor alle duidelijkheid, waar Hitchcock in zijn films vooral mee aan het spelen is, is het clichéthema bij uitstek: boy meets girl.

Bij de meeste gefilmde ontmoetingen van de master of suspence gaat het niet alleen om oppervlakkige uiterlijkheden. Het is juist de rijke verbeelding van dieper liggende achterkanten, die zijn films zo heerlijk intrigerend maken. Wat gebeurt er allemaal in gewone en onverwachte situaties met de onderlinge loyaliteit tussen een jongen en een meisje.

In zijn interview met Truffaut vertelt Hitchcock over een scène die in Rich and Strange gezeten zou hebben. Een meisje en een jongen zijn aan het zwemmen. Zij staat met haar benen wijd en zegt: “Wedden dat je niet tussen mijn benen door kunt zwemmen?” De jongen duikt, en net als hij tussen haar benen doorzwemt, klemt ze zijn hoofd ertussen en zie je de bubbels uit zijn mond komen. Eindelijk laat ze hem gaan en als hij, naar lucht happend, boven komt, sputtert hij: “Je had me bijna dood gemaakt.” En zij antwoordt: “Zou dat geen mooie dood geweest zijn?”

Zelf vind ik Hitchcock totaal niet moralistisch. Hij is meer bezig met het beschrijven van menselijk gedrag dan met het voorschrijven ervan. Dat bijvoorbeeld zijn beeld van vrouwen soms wat sterker en hoger aangeslagen lijkt dan zijn beeld van mannen, komt bij mij meer over als een kwestie van persoonlijke smaak. Het wordt in ieder geval niet op een vervelende manier als ganzenvoer met een keelpropper door mijn geestelijke strot geduwd.

Het verhaal zelf heeft dat trekje......kje... dus....ondanks alles gaat hun huwelijk niet stuk...het traditionele eind goed al goed,....... maar wel ironisch natuurlijk.

Hitchcock zelf is....iets anders en complex: ik heb het gevoel dat hij met de dood, zij het met zelfspot en ironie, vaak met sardonisch genoegen, de kijkers schrik aanjaagt: dat is een ultiem en intiem onderhuids moralistische trek. De ijdele mens waant zich veilig.....Hitchcock waarschuwt niet zoals menig vervelende moralist
doet, maar hij toont daadwerkelijk het gevaar op het filmdoek. Het is geen betweterig, wijsvingerige trek, nee het is een volkomen logisch vertrekpunt. Dus inderdaad hij probeert meer het menselijk gedrag te beschrijven......maar dat afstandelijk onderhuidse is juist zo aantrekkelijk aan zijn films.

Maar dit is alleen rudimentair in deze film aanwezig: de schipbreuk, de doodsdreiging, loutert hun liefde.

Een prachtige anekdote BASWAS!

En wat een heerlijke smaak heeft Hitchcock toch!!

Een (goede of slechte) moralist zal altijd en overal moraliteiten weten op te sporen. De jammerlijke wijs is vaak te rijk en te vreemd.

Liefde en dood zijn van oudsher de grote klassieke thema’s die in een oneindige rijkdom met vreemde variaties mensen blijven intrigeren. Niet als morele les, maar simpelweg omdat deze twee grote onderwerpen makkelijk herkenbare gevoelens kunnen oproepen.

Als ironisch motto vooraf in˜The Adventures of Huckleberry Finn” schreef Mark Twain:

Persons attempting to find a motive in this narrative will be prosecuted, persons attempting to find a moral in it will be banished, persons attempting to find a plot in it will be shot.

Hitchcock zou het Twain nagezegd kunnen hebben, maar ja, dan zou het mogelijk zelf weer een trekje er in kunnen krijgen van een motief met een moraal in een plot.

Ik begrijp je ironsiche punt. De moralistische glas... of beter gifbeker ...is halfleeg of halfvol.......of anders: realiteitzin en moralisme vallen samen. Als je begrijpt wat ik bedoel.......

'Strenge' kunstenaaars, als perfectionisten zelfbewust, hebben vaak een dubbelzinnige verhouding tot het begrip bevel...ust..(wat in de kern handelen met of onder doodsdreiging betekend).....de dwang van deze kunstenaars om iets te vereeuwigen tegen de onverschillige vergankelijkheid in.....fixeren dus.....is een uiting van een authentiek overlevingsmoraal. De kunstenaar en zijn aanbidders delen vaak hetzelfde doel: het werk moet onaantastbaar blijven. Maar er zijn ook kunstenaar s die bewust wegwerpkunst maken. Die door musea weer geconserveerd worden...........

En strenge principiële dogmatici voeren het liefst bevel..............

Dubbelzinnig dus.......

Dubbelzinnig dus.......

En ook ambivalent ...

Truffaut: "Hitchcock vindt het prachtig dat hij verkeerd begrepen wordt, temeer omdat hij op misverstanden zijn leven heeft gebasseerd".

(www.Hitchcock.nl/ned.htm)

Alfred Hitchcock: A lot of movies are about life, mine are like a slice of cake'.

Hitchcock neemt zichzelf gelukkig op bepaalde punten een stuk minder serieus dan dat Truffaut dit met zichzelf en zijn eigen romantische misverstanden doet. Wat een slice of kletskoek van deze Franse regisseur.

Ik ben Truffaut dankbaar voor zijn prachtig interview met Hitchcock. Voor de rest had hij beter eerst bij de Franse schrijver Marcel Proust een madeleine (koekje) kunnen gaan proeven, dan zo een misverstand te verkondigen uit de pols zonder de vastigheid van een oortje aan een kopje thee.

Lol, toch steek je je neus in zijn geurige herinneringen , want ik heb het gevoel dat je Truffaut een beetje tekort doet...hij overdrijft, waarschijnlijk...maar er zit een kern van waarheid in. Hitchcock's imago, grofweg gezegd als sadist die voortdurend met sickjoke's op de proppen komt om zijn films te promoten, stond in contrast met zijn privéleven als echtgenoot en huisvader. De vele fabels die over hem verteld zijn geven dit aan.......

Welke biografie over Hitchcock is evenwichtig en nuchter? Heb je een goede tip BASWAS?

Truffaut als regisseur heb ik niet zo hoog staan, wel als cinefiel.

HITCH, The Life and Work of Alfred Hitchcock schijnt een aardige biografie te zijn die door Hitchcock zelf geautoriseerd is. In de geplaatste link zit de mogelijkheid de voorkant, de achterkant en wat bladzijden te bekijken. Of het boek evenwichtig is en nuchter? Ik zou het niet willen weten. Dat soort romantische slagen in de lucht laat ik liever over aan mensen zoals o.a. Truffaut.

.....alleen de cinematografie telt.......natuurlijk!

.....alleen de cinematografie telt.......natuurlijk!

.....alleen een boekhouder telt.......onnatuurlijk?

De film begint vrij sterk naar mijn mening met een drukke maar plezante manier van filmen (het overdreven snel lopen van de mensen of bijvoorbeeld ergens in het begin dat iedereen zo hun paraplu opent). Maar dan, ergens in het midden, verdwijnt spijtig genoeg die manier van filmen en wordt het eigenlijk gewoon een romantisch liefdesverhaaltje en daar heb ik het normaal al niet echt voor. Wanneer dan uiteindelijk de climax komt (het zinken van het schip). Wat ik eigenlijk echt niet verwachte stijgt de film weer wat in mijn achting...

Sterk begin, sterk einde maar een slecht midden maakt uiteindelijk dat de film op 3* komt

Wat wel heel knap is gemaakt is het gezicht van Fred wanneer hij zeeziek is, je zou er praktisch zelf van ziek worden.

Why should you be able to spend less on yourself than some women do on their rotten poodles?

Mijn 44ste Hitchcock alweer en hoewel dit niet bij zijn betere werk gerekend word heb ik toch weer genoten van het uitstekende verhaal en de sterke momenten die de film kende (en dan vooral in de eerste 20 minuten). Het camerawerk en de plaatjes die de film afleverd wanneer Fred en Emily in Parijs aankomen is leuk gedaan. Als komedie vond ik het boven verwachting ook nog geslaagd, de film wekte althans dikwijls wel eens een glimlach op. Zelfs het romantische gedeelte vond ik nog wel aangenaam te volgen, mede doordat Emily en Fred leuke personages zijn (vooral Fred's gezichtsuitdruk- kingen zijn geweldig). Wel duidelijk zichtbaar dat dit nog een vroege 'talkie' is, de hoofdrolspelers acteren nog een beetje overdreven, houdt natuurlijk niet tegen dat dat bij een film als deze juist past. Niet slecht, al ben ik van Hitchcock natuurlijk wel al beter gewoon.

Ratjetoe van avonturen- en romantische film, bij vlagen boeiend met een paar opmerkelijke momenten (het zinken van het schip steekt er bovenuit), ook door het tijdsbeeld. Helaas is het romantische gebeuren, hoewel opmerkelijk (zoals hier al werd gesteld; overspel en nog van 2 kanten ook) niet altijd even verheffend en is het middenstuk daardoor nogal saai.

2,5*.

Deze lag bij de FRS voor het bedrag van wel €1,- in de schappen, samen met The Skin Game.

Hitchcock zou zich in zijn graf omdraaien als ie wist wat ik er voor betaald had!

Ben benieuwd of t wat is!

Gezien en toch een stuk minder goed dan The Skin Game (stond op zelfde disc). Verhaal kon helaas niet heel erg boeien. Wel grappig gespeeld en mooie setting (het schip).

Een wat ongewone Hitchcock. Zodra het niet om een thriller gaat is Hitchcock toch vaak net iets minder goed in zijn vak. Rich and Strange valt daar ook onder, al heeft het zeker zijn momenten.

Het verhaal is best aardig en vrij onvoorspelbaar. Het begin is goed en behoorlijk sfeervol. Na een tijdje zakt het niveau echter in en heeft Hitchcock de grootste moeite om het allemaal even interessant te houden. Haar wordt daarbij ook niet geholpen door de acteurs, die niet altijd even goed spelen. De man acteert het minst, terwijl de vrouw soms een wat irritante stem heeft. Daarnaast zijn de dialogen ook niet altijd even hoogstaand.

Het laatste gedeelte is gelukkig weer beter. Het [onverwachte einde is zelfs sterk te noemen. Helaas is de weg ernaar toe wat minder goed. Niet de beste Hitchcock dus, maar ik zo’n rijk oeuvre als de beste man heeft gemaakt, kun je af en toe wel eens iets minders tegenkomen natuurlijk.

2,5*

Aardige Hitch. Het eerste kwartier is vooral geweldig met veel visuele spielerei waarbij je je afvraagt hoe de grote regisseur in zijn najaren ineens zo oubollig werd op momenten. Erg fris stukje met in alles dat het overduidelijk is dat Hitchcock ooit stomme films maakte. Deels door de intertitels (onnodig) maar ook door veel via beeld te tonen. De eerste vijf minuten hadden zo een een stille film kunnen zijn. De rest is een heel vlot verteld verhaaltje, wel aardig om te volgen maar niet heel bijzonder, behalve dan dat het van de hak op de tak springt en het ene genre na het andere volgt. Niks om echt in meegtrokken te worden (acteerwerk is ook erg vlakjes) maar leuk eens gezien te hebben. 3,0*.

De vrouwelijke hoofdpersoon houdt er nogal een pessimistische kijk op de liefde op na, ik heb het idee dat die nogal overeenkomt met die van Hitchcock zelf:

"Love is a very difficult business, mr. Gordon. You'd be surprised. It makes everything difficult and dangerous. You know, I don't think love makes people brave like it says in books. I think it makes them timid. I think it makes them frightened when they're happy and sadder when they're sad. You see, everything's multiplied by two... sickness, death, the future. It all means so much more."

Dit was één van Hitchcocks favoriete films, maar hij besefte zich achteraf dat het gebrek aan succes te wijten was aan het feit dat de twee hoofdrolspeler niet bekend genoeg waren bij het grote publiek. Joan Barry en vooral Henry Kendall leveren toch prima werk af als een kinderloos stel dat een fortuin erft en besluit dat geld te gebruiken om op wereldreis te gaan. Hitchcock en Alma Reville putten deels uit hun persoonlijke ervaringen voor de hachelijke, genante situaties waarin het stel terechtkomt en het scenario bevat de zwartgallige humor die zo typerend zou worden voor Hitchcock latere films. Maar de affaires met een vermeende exotische prinses [Betty Amann] en een hooggeplaatste officier [Percy Marmont] geven dit een wat bittere nasmaak.

Toch wel leuke en zeer originele vroege Hitchcock.
Ondanks de leeftijd is de cinematografie prima in orde en zelfs behoorlijk experimenteel.
Vooral het eerste half uur van de film is zeer inventief gefilmd. De film heeft ook leuke humor.
De twee hoofdrolspelers passen goed bij elkaar met hun strapatsen en onnozelheden.
Het is een grappig hak-op-de-tak verhaal en de scènes op de boot voegen echt wat toe.
Het einde is nogal verrassend. Een Kuifje-achtig Titanic verhaal, gevolgd door een komische afsluiter.
Vroeger waren mensen nog meer bijgelovig en wat Hitchcock met de zwarte kat doet is bijna hilarisch te noemen.

Redelijke film over een arm echtpaar die na een erfenis een lange reis maakt. Je zou het een soort overgangsfilm van Alfred HItchcock kunnen noemen tussen een stomme film en een film met geluid (zo zijn er namelijk nog wat scenes zonder dialoog). Nogal fragmentarisch. Hier en daar best vermakelijk en de hand van de master of suspense is op sommige momenten zeker zichtbaar. Een kleine 3.0 sterren.