Crying Freeman (1995)

Onderhoudende film met goede actie en een goede sfeer. Het acteerwerk is wel redelijk. De verhaallijn vond ik erg mager. Vooral het einde is niet bijzonder. Veel schieten, maar nooit raken. Dat komt uiteraard omdat hij tijdens de beschieting 1 koprol maakt (ha,ha).

Een film die je toch erg snel weer vergeten bent.

Huilende held.

Dit mooi gefilmde en lekkere martial-arts filmpje kent een mysterieus tintje en een kleine traan. Niet dat het verhaal enige emotionaliteit aan de kijker ontlokt, maar Dacascos als huurmoordende samoerai pinkt nu eenmaal graag een traantje weg na het uitvoeren van zijn opdrachten. Origineel is het verhaal allerminst, maar de uitvoering en dan met name de audivisuele combinatie is erg prettig.

Goed.

Het trage verhaal, met Romeo & Julia-elementen, is dun en qua inhoud niet bijster origineel. Maar deze wonderschone, sombere, sensuele, mysterieuze, gewelddadige en gestilleerde film, vol expliciet geweld en sterke, temporijke actiescènes is visueel sterk en met oog voor detail geregisseerd. De gevechtsscènes zijn fascinerend en dankzij een goede karakteropbouw zijn de personages sterk. Het camerawerk tenslotte is voortreffelijk.

The Sons of the Dragon" exist! And so does the Freeman!

Blijft nog steeds een vermakelijke film van Christophe Gans...

Het verhaal is in orde wordt ook zo gebracht en mede door de gehele setting en locatie's krijgt de film een prima sfeer mee...Het eindgevecht is ook zeker de moeite waard en zit er gewoon prima uit.

Mark Dacascos speelt zijn rol naar behoren en ook de overige cast vult dit allemaal goed aan...

Ook de soundtrack van Patrick O'Hearn was prima en paste goed bij deze film...'
Patrick O'Hearn - Crying Freeman (1996) - MusicMeter.nl

Eéntje van de films die ik minstens één keer per jaar kijk.

Waarschijnlijk is het de eenvoud van de film die mij zo aantrekt, alles krijgt de rust en ruimte zonder saai of traag te worden. Ik durf zelfs te zeggen dat de film geweldig loopt, menig regisseurs en editors zouden hier jaloers op mogen zijn. De beelden zijn zeer mooi geschoten en de muziek is sterk pakkend en zit als een maatpak. Het acteerwerk is prima, de casting is goed verricht.

Het verhaal is droevig en het wordt langzamerhand duidelijk waar de Freeman vandaan komt. Het lot voor de samoerai is bezegelt wat de beste man met moeite en emotie moet aanvaarden. Triades zijn in oorlog, strijd om leiderschap met eerwraak als gevolg. Hier wordt de Freeman ingezet om de balans te behouden. Gelukkig blijkt er een lichtpunt in zijn leven te komen in de vorm van een appetijtelijke jonkvrouwe , echter deze is in nood en zal ridderlijk gered moeten worden. (Leuk dat de twee hoofdrolspeler in het echt getrouwd zijn)

Het verhaal is eenvoudig (gebaseerd op een manga) maar wordt goed uitgewerkt. De mystiek werkt in deze film en Mark Dacascos heeft een paar zeer mooie moves in petto.

Christophe Gans heeft nog een tweetal mooie films op naam staan, laten we hopen op meer.

Heerlijke film.

Toch wel een klassiekertje uit mijn jeugd......jaja leuke film was dit en nog steeds.

Stijlvol, visueel aantrekkelijk. Jammer van het flutverhaaltje en de matige dialogen.

Visueel allemaal prima in orde, en de actie ziet er ook behoorlijk goed uit - misschien wat gestileerd af en toe, maar dat past best goed. De hoofdrollen worden goed gespeeld, ook niks mis mee. Wel is het wat aan de trage kant - nou was ik wel wat moe, maar ik moest wel wat veel moeite doen om m'n aandacht erbij te houden. Het verhaal is ook wel behoorlijk dun - bij vlagen, want af en toe is het ook weer behoorlijk sterk. Het concept van de Freeman had wat meer inhoud kunnen hebben, want op zich is het idee erg sterk.

Misschien nog maar eens herzien als ik minder moe ben

Het is eigenlijk allemaal wel gezegd: stijl is heel tof. Visueel in orde, mits je overweg kan met het onscherpe jaren negentig camerawerk, maar verder vrij traag. Er zit eigenlijk ook maar weinig actie in voor een actiefilm. Volgens mij heb ik Mark Dacascos ook wel eens in betere doen gezien, maar dat is dan wel weer lang geleden. Hij doet me trouwens qua uiterlijk erg denken aan de veel te vroeg overleden Brandon Lee.

Ik lees veel dat het verhaal aan de simpele kant is. Ben ik het mee eens, maar het is niet per se storend. Mijn probleem is dat ik helemaal niks heb met Aziatische misdaadfilms. Als de helft van Crying Freeman in die categorie valt, is het lastig om de aandacht erbij te houden. De film heeft heus wel zijn kwaliteiten, maar ik vind het toch te saai. Mijn aandacht dwaalt regelmatig af en dan mis ik helaas ook nog wat actiescenes die kort en heftig voorbij flitsen. Toch vind ik minder dan drie sterren getuigen van te weinig respect. Zeker omdat Christophe Gans best goed werk afgeleverd heeft met andere films.

Crying Freeman is qua beeldmateriaal zonder twijfel een zeer nette film. Het verhaal is echter vrij infantiel wat erg jammer is. Had op dat gebied met wat meer aandacht veel volwassener kunnen zijn, jammer!

Aardige film.

Laatst ook al een Hong Kong adaptatie gekeken, die wat iets gekker en vlotter, deze probeert net wat serieuzer te zijn. Gans slaagt daar (maar) deels in, waardoor het netto resultaat eigenlijk hetzelfde is. Best oké, maar had eigenlijk makkelijk nog beter gekund. Maar vermaakt biedt het in ieder geval wel.

Heeft inderdaad wat weg van de heroic bloodshed van een John Woo. Gestileerde wapengevechten, coole slomo, hoge bodycounts. De actiescenes zijn echt wel op niveau, ook visueel weet de film af en toe mooi voor de dag te komen. Fijn camerawerk, toffe belichting en kleurgebruik.

Maar het acteerwerk is jammer genoeg wat minder. Die "Yakuza in Amerika" films komen zelden opboksen tegen de lokale varianten (enige uitzondering is misschien Brother, maar Kitano importeerde dan ook gewoon z'n halve cast met regulars), ook hier valt het tegen. Mager acteerwerk, redelijk saaie tussenstukken. Het is jammer, want het haalt geregeld de vaart uit de film.

Maar verder fijn vermaak, leuk tussendoortje en dat soort dingen. Had alleen wel het potentieel iets meer te zijn.

3.0*

Saai.

Gans heeft de ingrediënten niet lekker op elkaar afgestemd in deze film. Qua look is het best een aardige 90s actiefilm. Maar qua acteerwerk en flow is het weinig soeps. Het is een soort bouquet reeks verhaaltje van een vrouw die verliefd wordt op een huurmoordenaar en visa versa. Hoe die introductie gaat tussen de twee is lachwekkend maar Gans lijkt niet de humor te hebben om echt in te zien wat hij hier mee aanmoet. Hij kiest voor een actiefilm met bittere ernst, wat niet de verstandigste keus is met dit bronmateriaal. Hoewel ook de actie wat loom is vaak, is de film daar wel het leukst, maar Gans blijft maar terug grijpen naar het verhaaltje met een nogal flauwe mystieke ondertoon.

2 sterren.

Redelijke actiefilm, maar nergens echt spannend.

De Crying Freeman movie is beter dan de anime.

De anime is helemaal niet zo geweldig. Portrait of a Killer gaat nog wel, maar het wordt daarna steeds minder. De anime gaat behoorlijk hak op de tak en de karakters zoals Yo en Emi worden nauwelijks uitgediept. Verder zitten er vrij nutteloze sex scenes en naakt in de anime, en dat wordt in de latere OVA's alleen maar erger. De animaties zijn slecht en per aflevering was een lager budget merkbaar. Slechte soft porno eigenlijk.

In de film, die grotendeels is gebaseerd op Portrait, is dit een stuk beter gedaan, de runtime is dan ook 2x zo lang dan de eerste anime en het is gewoon een actiefilm ipv. verkapte soft porno. De actie is wel cool, de soap opera effect geven het een wat dromerige stijl mee. Ik vond het een fijne zit. Het enige dat ontbreekt tov. de anime is bloed en natuurlijk naakt. Dacascos doet het leuk vond ik, hij was een goede cast al is hij natuurlijk absoluut geen goede acteur. Ik vind deze film ondergewaardeerd.

En maar weer eens een tussendoortje uit de donatie verhuisdoos van de collega, en daarmee dus deze Crying Freeman, een film die ik zelf nooit zou aanschaffen nog instarten maar op zich voldeed als hapklare brok tijdens het sporten.

Gebasseerd op een strip begrijp ik...? Ja, en dat verbaasd dan weer niet hé, Aziatisch geënt, Yakuza, een Hitman en het nodige aan actie. Geprobeerd wordt een duister en mystiek sfeertje te creëren, iets dat soms lukt maar soms ook niet. De actie is best oke en vooral de geweldsuitbarsting op het einde is best aardig met veel momenten die aan John Woo doen denken.

Toch is het verhaaltje ultradun, zo ook de bendeoorlog die losbarst en is het vooral Dacascos die het grootste pijnpunt van de film is. Als actieheld doet hij het prima, net als zijn martial arts kwaliteiten uiteraard, toch qua acteren is het hopeloos wat de beste man laat zien want hij weet het karakter geen enkele emotie of diepte mee te geven.

Zoals gezegd valt Crying Freeman op met een aantal aardige sfeervol opgezette actie momenten maar behalve dat is het toch allemaal wel erg mager en niet voldoende voor mij. Afijn, op naar de volgende film.