Die Finanzen des Großherzogs (1924)

Een nogal teleurstellende film van Murnau. Hoewel ik voordat ik deze film zag alleen nog Sunrise had gezien, waren de verwachtingen als direct gevolg vrij hoog. Al snel bleek dat die verwachtingen met geen mogelijkheid behaald konden worden. De film is daar om verschillende redenen te matig voor.

Het meest teleurgesteld was ik in het camerawerk. Ik had het wel iets innovatiever verwacht. Verder is het verhaal rommelig en het grote aantal karakters maakt het er niet overzichtelijker op. Als komedie is de film helaas ook maar deels geslaagd. Wat uiteindelijk overblijft is een film, die zelfs voor 1924, niet boven de middelmaat uitsteekt.

Een komedie met lichte satirische trekjes, dat is denk ik wel een unicum voor Murnau in zijn oeuvre. Exotische locaties, komische verwikkelingen, goed tempo. Best een aangename film, al denk ik dat iemand die meer thuis was of meer met dit genre had er nog wel wat meer uitgehaald had.

Vriendelijke en bijna lieve komedie vol vermommingen, vermissingen en verwarringen van een regisseur die toch voornamelijk bekend staat om somber & duister. In Anthony Hope's vaak verfilmde The prisoner of Zenda (1894) is Ruritania het fictieve Middeneuropese land waar heroïsche avonturen omtrent een troonopvolging plaatsvinden (vergelijk het maar met Kuifje's De scepter van Ottokar), en als er ooit een Ruritanisch eiland is geweest dan moet het wel Abacco zijn, het groothertogdom waarvan we precies één minister en nul inwoners zien. Grootste verrassing van deze film voor mij is de rol van Alfred Abel, die ik kortgeleden nog zag als passieve aspirant-dichter met weeë glimlach in Murnau's Phantom, maar hier signaleert diezelfde glimlach (en, eerlijk is eerlijk, een andere coupe) juist de gewiekste schavuit. Als groothertog Ramon XII vertoont Harry Liedtke dezelfde achteloze luchthartigheid, en tezamen trekken deze twee personages het verhaal in vlot tempo naar de ontknoping (hoewel die vlotheid wellicht ook wel veroorzaakt wordt door het feit dat de film zoals hij nu bestaat volgens filmhistoricus David Kalat misschien wel drie kwartier korter is dan de oorspronkelijke versie). Verder mooie buitenopnames (veelal bij het –toen nog Joegoslavische– Split) van Karl Freund, een grappige hondenrace binnenskamers en een klein rolletje voor Max Schreck. Niets bijzonders, wel een zeer onderhoudende komedie.