Tucker: The Man and His Dream (1988)

mooie film over een droom van een man

Heel vermakelijke film. Jammer van de beroerde kwaliteit van die RTL5 vertoning. Voorlopig een 3,5*, maar herziening op het juiste formaat levert wellicht meer op.

Mooi gemaakte film, leuke auto's die Tuckers

http://www.teachwithmovies.org/guides/tucker.jpg

Deze poster is veel mooier

Hm.. nee.

Ik vind hem beter passen bij de sfeer en de tijdsgeest.

Wat weinig berichten bij deze film

En zeker toch geen oninteressante film, want het is stuk voor stuk waargebeurd. Coppola is trouwens eigenaar van een van de 51 Tuckers die ooit gemaakt zijn.

De sfeer zit er eigenlijk wel goed in. Je kunt je daardoor goed inleven in de film en de tijd, en het verhaal wordt ook goed vertelt. En dat is toch het belangrijkste bij een een film als deze.

Moet wel gezegd worden dat de uitwerking minder fraai is. Ik vind Jeff Bridges hier belachelijk/slecht over komen, en de andere acteurs vind ik over het algemeen ook maar niets. Om een of andere reden zetten de personages te veel als typetjes neer.

Het laatste deel, in de rechtzaak, vind ik niet goed. Met name zijn speech tot de jury (en dat ene jurylid dan) zijn zeer ongeloofwaardig.

2,5*

Goeie film over een man die een droom heeft om de auto van de toekomst te produceren. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal dat zich afspeelt net na de tweede wereldoorlog. Alhoewel het verloop wat voorspelbaar is, blijft de film onderhoudend. Mede door een vlot tempo, een mooie aankleding en een fijne rol van Jeff Bridges.

Coppola is een meesterlijke verhalenverteller en de film ziet er schitterend uit. Vol vaart wordt het bijzondere verhaal verteld van de enthousiaste ondernemer Tucker en de manier waarop de gevestigde orde hem dwars zit.

Minpuntje is dat Bridge twee uur lang een blije eikel is en ook in de rechtszaal is het me allemaal wat te happy en dik aangezet. Het zal best passen in de bijna musical achtige benadering waar Coppola voor lijkt te kiezen, maar kreeg er toch een beetje kromme tenen van.

Krappe 4*

Tesla avant la lèttre maar dan met een andere uitkomst.

Vlotte film over de droom van een man om een auto 'klaar voor de toekomst' te bouwen. Hij begreep verder ook het belang van reclame en marketing heel goed. Ondanks het onophoudelijke doorzettingsvermogen heeft hij enorm moeten opboksen tegen de concurrentie.

De film levert een mooi tijdsbeeld af van de jaren 40, dat was werkelijk een genot om maar te kijken.

Misschien was Tucker in het echt ook wel zo, maar het enthousisame van Jeff Bridges die bijna de hele film rondloopt als een blij ei begon me op een gegeven moment wat te irriteren.

Matige biografische film.

Jeff Bridges is niet meteen een van mijn favoriete acteurs, en wellicht daardoor dat ik de film minder geslaagd vind, al zijn biografieën wel mijn favoriete genre.

Maar ook het verhaal beviel me niet erg, een beetje ongeloofwaardig al ga ik niet beweren dat het helemaal zou zijn verzonnen.

Enfin, heb toch weer eens kunnen genieten van het talent van Martin Landau, alleen hij maakt de film al het bekijken waard !!

Verrassend leuk.

Ik hou niet zo van biopics, Coppola is nu ook niet meteen m'n favoriete regisseur en Bridges vind ik vaak overrated. Op papier geen film die me heel hard zou kunnen bekoren, maar Coppola is wel een naam en als een film als deze dan op Netflix gezet wordt wil ik het best een kans geven.

Terecht zo bleek. Vooral dan dankzij de erg leuke vertolking van Bridges en de regie van Coppola die daar eigen naadloos op aansluit. Het is allemaal best luchtig en speels gebracht. Alle praktische en legale rompslomp kon me niet zo boeien, maar daar draait de film gelukkig ook niet echt om. Het gaat er vooral over hoe Tucker omgaat met die tegenslagen.

Zo krijg je toch een aardig beeld van zijn karakter, zelfs al voelt de film vaak een beetje dik aangezet aan. Het is in ieder geval stukken beter dan de klassieke, droge rise & fall gevalletjes die het genre typeren. Aardige ontdekking dit. Geniaal is het niet, wel vermakelijk.

3.0*

Opvallend toch hoe Coppola zich omringde met mensen die weinig gemeen hadden met de serieuze art cinema dat Coppola in de jaren '70 en begin '80 voor stond. Net daardoor is het een vlotte onderhoudende Hollywood familie film geworden en misschien daarom een beetje ondergewaardeerd en onbekend. Nochtans is het meesterlijk verteld. Scenario is perfect opgesteld als een lach en een traan. Een rise and fall verhaal van een man met een droom die gesaboteerd wordt door politieke en economische machten die in Tucker een bedreiging zagen. Schrijvers van dienst zijn de onbekenden Schulmann en Seidler. Schulman kwam van vooral uit het musical milieu en Seidler deed na Tucker verder in Disney achtige stukken. Daarom wellicht een optimistische en brave (het wordt nooit echt tragisch of donker) vertelling. Visueel is er de tegenstelling met de felle kleuren fotografie bij de Tucker familie/huiselijke scenes en de donkere fotografie bij de manipulaties en politiek gekronkel (bv de ontmoeting tussen Tucker en Howard Hughes). Fotografie is van de grote Vittorio Storaro. Samen met production designer Tavoularis de twee vaste kompanen van Coppola en uitzondering op de regel. Beiden komen immers uit de Italiaanse auteurscinema (Bertolucci voor Storaro en Antonioni voor Tavoularis). Daarnaast een dynamische vertelling door de montage (razend knappe overgangen van scenes). Priscilla Nedd-Friendly was de monteur die met haar volgende film Pretty Woman vertrokken was voor een resem romantic/family comedy's als 27 dresses en Big momma's house 2. Ook de big brass score van popmuzikant Joe Jackson gecombineerd met de energieke vertolking van Jeff – go tiger – Bridges houden het tempo hoog. Al deze mensen zorgden dus ervoor dat dit één van de meest vlotte en toegankelijke Coppola films ooit werd. Desalniettemin is mijn oordeel : leuke film, doordacht in vorm en inhoud en een klein(schalig) meesterwerk wat mij betreft.

Leuke en vlotte biopic over een man die zijn tijd ver vooruit was betreft het ontwerpen van auto's. Gordels lijken nu zo normaal.....

Toch werd hij op alle mogelijke fronten tegengewerkt door de bestaande industrie en politiek. The American Dream is op het toppunt van kapitalisme in de film niet meer dan een valse droom. Alles komt aan te pas. Het opstarten van de zaak, de moeilijkheden onderweg, de administratieve rompslomp en de rechtzaak.

Coppola behoudt de regie op een slimme manier door er veel vaart in te houden, veel sfeervolle muziek, een goede tijdsetting en bovenal zich te richten op de personages. Hij verliest zich niet teveel in de rechtzaak en de politieke spelletjes die er gespeeld werden. Het nadeel is wel dat de film een beetje aan de oppervlakte blijft borrelen, misschien dat de film dan ook te naargeestig zou worden. Het voordeel is dat vooral de liefde en passie voor het bouwen van auto's die de film uitstraalt. Getuige ook de Tucker 48 Sedan die in het bezit is van Coppola zelf en tentoongesteld wordt op zijn winery. Wat dat betreft kan je de film ook een ode noemen aan de Tucker 48!

3,5*

Mijn eerste Coppola buiten één van zijn grote bekende films. Ik zie wel dat dit een vakkundig gemaakte film is met aandacht voor sets, soms prachtig invallend licht, sfeervol, een aardig tijdsbeeld en vlot verteld. Maar het is ook een wat onevenwichtige film die duidelijk drukt op vermaak, maar soms ook zich richt op de psyche van de hoofdpersoon. In dat laatste gaat het sowieso mis. Je valt midden in iemand leven zonder hem echt te leren kennen, en waar de fascinatie om een auto te bouwen vandaan komt wordt nergens invoelbar gemaakt. Daarbij speelt ook Bridges mee die een vreselijke vertolking geeft, schreeuwerig en overdreven. Ik kon hier echt helemaal niets mee. Al met al geen heel slechte film, maar ook en film die me om bovenstaande redenen niet voldoende wist te boeien. 2,5*.

Leuk om dit verhaal van deze man met een grote droom te zien, je ziet ook wat het met zijn omgeving doet. En wat het met zijn concurrenten doet. Duurde voor mij wel net wat te langen Bridges (terwijl ik hem een goede acteur vind) speelt onsympathiek.

Het kon een groot succesverhaal worden, deze man die revolutionaire innovaties aanbracht aan zijn droomauto. Tot de andere grote autoconstructeurs in Detroit een geduchte concurrent zagen en hem via een schijnproces wilden vernietigen nog voor hij zijn zaak kon oprichten. Deze biografische film over Preston Tucker is een typisch "American Dream" verhaal, met dien verstande dat de droom ditmaal niet altijd realiseerbaar is.

Tenzij Tucker werkelijk de mediageile clown was die Bridges vertolkt, vond ik Bridges redelijk irritant in de hoodrol. Bovendien heeft Tucker ideeën en dromen, maar het zijn de anderen die de handen uit de mouwen steken. .De film lijkt hiermee de boodschap uit te dragen dat je je succes al zittend op je luie kont kan maken. The dream is the most important. Maar goed, het is makkelijk te slikken en net als een goede auto, blijft het allemaal vlot en lekker in beweging ... Ook erg luchtig verteld met heel wat komische noten en Hollywoodiaanse euforie momentjes.

Gemaakt voor de afdeling PR van de Tucker Corporation, zo laat de film in het begin weten. Een veredelde bedrijfsfilm dus? Nochtans een project waar Ford Coppola al even mee rond liep. Het is een vrij typische biopic geworden, een veilige crowdpleaser maar goed uitgevoerd, en voor autofanaten mogelijk wat leuker dan voor degenen die op zijn best onverschillig tegenover de automobiel staan, zoals ondergetekende. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van de Tucker gehoord.

Wat Tucker The Man and his Dream (een nogal TV-film achtige RTL-titel) boven de grijze middelmaat doet uitstijgen is de verzorgde productie, en natuurlijk is het een aansprekend verhaal over de geniale eenling die het opneemt tegen de macht, in dit geval de auto-industrie van Detroit en de politici die hun steunen. En de acteurs doen het naar behoren. Maar ook deze film kan niet verbloemen dat Ford Coppola een serieuze duik genomen heeft vanaf begin jaren 80. Hij was toen nog maar begin 40 maar had zijn voornaamste kruit al verschoten.