Buda As Sharm Foru Rikht (2007)

absurd klein verhaal (als je de trailer ziet heb je alles) maar aandoenlijke acteurtjes. Weinig zware politieke geladen drama, wel een uitdaging voor je moederinstict.

Deze film is een stomp in de maag.

1e ziening van Buda As Sharm Foru Rikht.

Bij deze film moet ik niet teveel vertellen. Want de kleinste spoiler kan tot gevolg hebben dat ik de film van het leeuwendeel van haar magie beroof.
Vandaar mijn stellige advies: Lees zo min mogelijk over de f, niet wat er in de gids staat, liefst niet eens wat hierboven bij de filmbeschrijving gemeld wordt en laat je meevoeren.
Je zal niet worden teleurgesteld!

Voor hen die haar al gezien hebben ga ik nu dus verder tussen spoilertags:
Op het moment dat ons protagonistje een schrift heeft weten te bemachtigen heb ik er reeds een odyssee op zitten.
Grote goden zeg...
Wist ik veel dat Makhmalbaf haar verhaal goed beschouwd nog niet half begonnen was.

Ik was zo onnoemelijk bang dat die jochies haar zouden vermoorden!

Okee, de camera zit de jonge spelertjes meermaals wel héél dicht op de huid maar dat zag ik toch echt als fenomenaal werk van de crew. Geen twijfel mogelijk dat dit een documentaire is. Toch?

Ignorance is bliss! Of kan dat dan toch zijn .

En dit is nog niet alles!
Om deze grote prestatie van extra schittering te voorzien zorgt de regisseuse voor een wonderschoon laatste moment. En voor een instant-klassieker: het symbolische en o zo mooie papieren bootje, zijn weg zoekend in de stroom.

Erg matig.

De stukjes muziek zijn steeds inleiding voor een stukje geforceerd drama, wat Mochizuki zegt, Tear-jerk stijl. Film komt feitelijk neer op 2/3 langgerekte scènes, nogal kinderachtig en kneuterig (verkeersagent..) vorm gegeven. Het is dat de speelduur 81 minuten is, anders was de beoordeling lager uitgevallen.

1.5*

Hele krachtige film die je goed op waarde moet inschatten. Het is geen Hollywood-productie met CGI, belichting, groot budget, etc. Deze film is zo ongeveer gemaakt met 1 camera, 1 schriftje en 1 lippenstift. Het wordt geheel in de stijl van een documentaire verteld.

De film neemt ons aan de hand van een 5-jarig meisje mee door een doorsnee Afghaans dorpje, toont ons de beroepen van de mensen, en (op symbolische wijze) de lijdensweg die meisjes moeten ondergaan om naar school te gaan, of om in dat land te leven. Het projecteert op kinderen dat wat de volwassenen (in het bijzonder de vrouwen) overkomt. En als dat allemaal voor de ogen van Buda gebeurt is het niet vreemd dat hij uit schaamte explodeert.

De regie is niet in handen van Spielberg of Haneke. Het is handen van de destijds 18-jarige Hana Makhmalbaf uit Iran, en het is haar debuutspeelfilm. Je moet erg veel lef hebben om als jong meisje vanuit een streng islamitisch land zo'n aanklacht te filmen tegen de Taliban, en tegen het onrecht wat vrouwen, ook in Iran, wordt aangedaan, en je naam daaraan te verbinden. Het is i.i.g. ook minstens haar tweede (film)ervaring met Afghanistan, aangezien ze op haar 14de daar al een documentaire filmde. Het verhaal is haar dus niet vreemd.

Wellicht heeft het een toegevoegde waarde om die documentaire (Lezate Divanegi (2003) te bekijken om de achtergronden van deze film beter te begrijpen?

Bij zo'n film moet je eigenlijk het filmische niet gaan analyseren, en wat mij betreft ook niet de film daarop afrekenen. Maar vooruit, mijn korte analyse: de acteerprestaties komen authentiek over, en op momenten komt de film ook met gepaste humor aanzetten. De situaties, zoals de spelletjes die de kinderen spelen, zijn wellicht zo gek nog niet. Om te beginnen doen kinderen volwassenen na in hun spelletjes, als in hun omgeving oorlog en geweld tegen vrouwen is, dan heeft dat zijn weerslag op hun spelletjes. Ten tweede zal de piepjonge regisseuze haar eigen schoolervaringen nog vers in het geheugen hebben.

Maar het gaat natuurlijk allemaal om dat wat vrouwen in (o.a.) Afghanistan moeten meemaken, waarbij de kinderen het middel zijn om het over te brengen. Zoiets omzetten naar de kinderwereld is geen eenvoudige opgave, en heeft hier een prima resultaat opgeleverd.

4,5*

Prachtig en ontroerenddie verbetenheid op het gelaat en in de betrachtingen van het kleine meisje maar wat een gedacht die jonge gasten te laten acteren als echt Taliban-strijders !? Alhoewel, daar zit de essentie van de film : de haat tegen al wat Westers is en uiteindelijk hun ingesteldheid, vervat in de zin die op het einde van de film valt :"Sterf om vrij te zijn". Daarnaast is er ook de vaststelling van de armoede, de onwetendheid, het gebrekkig onderwijs, de corruptie en de vreselijke gebruiken, zoals het stenigen en vooral de ondergeschiktheid van de vrouw in de maatschappij. "Meisjes hoeven niet naar school te gaan", klinkt het even.

Zeer goede film, "aangenaam" verrast en onder de indruk van het spel van de twee hoofdfiguurtjes.

Op ingenieuze wijze weet de piepjonge regisseur Hana Makhmalbaf haar feministische boodschap over de dramatische positie van vrouwen in Afghanistan te verpakken in een film over een vastberaden klein meisje, dat koste wat het kost naar school wil. Net als hier imiteren de kinderen daar in hun spel de wereld van de volwassenen. Alleen ziet het er door hun andere leefomgeving veel griezeliger en dreigender uit. Mooie scène waarin het kleine meisje uiteindelijk voor zichzelf een zitplek binnen de school moet bevechten.
De kleine Nikbakht Noruz speelt op innemende wijze heel naturel de sterren van de hemel. Daarnaast ontpopt Makhmalbaf zich met deze film in mijn ogen als de Malala van de filmwereld. Indrukwekkend.
Het al weer een aantal dagen geleden dat ik deze film gezien heb, maar hij blijft ondanks de losse eindjes maar in mijn hoofd rondzeuren. Typisch zo’n film die ik niet makkelijk zal vergeten en die op mij een grotere impact heeft dan de artistieke stijlfiguren, die in dit forum regelmatig de hemel in geprezen worden.

Ik dacht dat amateurproducties niet op de site mochten??

De hele gedachte achter de film en de kindertjes zijn natuurlijk allemaal heel sympathiek, maar het is natuurlijk op alle vlakken een hele slechte film! Wat dat betreft kan Hana nog veel van haar grotere zus leren die toch veel betere films maakt, zoals 'Two-Legged Horse!' Of van haar vader en moeder.

Het inkijkje in het leven daar is wel aardig, maar alles wordt zo traag en houterig gebracht dat het snel gaat ergeren. En het acteerwerk is het slechtste dat ik zag sinds 'Geheim van Vredenhof'.(iemand die dat ooit heeft gezien?). Het is overigens ook vreemd om Hazara-kinderen dit soort oorlogsspelletjes te laten spelen. Zij zijn werkelijk de aartsvijanden van de Taliban en altijd vervolgd door hen. Ik kan me ook niet voorstellen dat er ook maar één Hazara-kindje Taliban zou willen spelen. Een beetje hetzelfde als in een film in de jaren tachtig Nederlandse kinderen te laten voetballen en laten zeggen: 'Jaah! Ik wil Rudi Völler zijn! En ik Lothar Mattheus! Jippie!'

De hoge cijfers hieronder beschouwend denk ik dat dit eigenlijk iets is als de Jostiband-onder-de-films?

Sterke Iraanse prent van een vastberaden klein meisje dat naar school wil gaan. Aandoenlijk wanneer ze geld bijeen trachtte te rapen door eieren te verkopen. Mooi in beeld gebracht ook van zowel de grotwoningen van een arme gemeenschap tot de drukke stad waar handel en kleine winkeltjes welig tierden.

Het tweede deel van de film werd iets grimmiger en duidde de onderdrukking van de vrouw aan in Taliban-gebied. Onderwijs voor meisjes was aanwezig, maar sowieso strikt gescheiden van het onderwijs voor jongens. Het relaas van de kleine meid ging echter helemaal de verkeerde kant uit wanneer ze in aanraking komt met een aantal spelende jongens. De motieven waren hard en je had geenszins de idee of ze hun spelletjes meenden of niet. Bloedstollend bij momenten en ik moest geregeld denken aan die andere gruwelijke prent The Stoning of Soraya M. (2008).

Mooie ingetogen rol van de kleine Nikbakht Noruz. Eentje die op mij indruk heeft gemaakt. Misschien filmisch zeker niet hoogstaand, maar inhoudelijk wel erg knap omhuld met een duidelijke boodschap. Geen evident onderwerp alvast in die contreien.