Ma l'Amor Mio Non Muore (1913)

Nog geen Italianse silent cinema/ Lydia Borelli buff observaties voor deze silent klassieker die de reputatie van Borelli als eerste echte cinema diva wereldwijd vestigde ? Wordt wel beschouwd als de eerste diva film en dus ook de eerste gay film aller tijden en geniet nog steeds een fanatieke camp following onder de gay community in IT...naar men beweert.

Een van de meer dan 1000 films die dat jaar in de laars werden geschoten en het grootste kassucces, werd gedistribueerd in de rest van Europa en de USA. De volstrekt over the top thematiek is nog helemaal in neo-romantische, hysterische sferen, het betreft hier melodrama in optima forma.

Waar ik aan toe dien te voegen dat de synopsis volstrekt niets met de film te maken heeft, zou die van de bijna gelijknamige Valli film uit de jaren 30 kunnen zijn, ik weet het niet. In feite gaat het over jongedame Elsa/Borelli die wordt onteerd door een perfide joodje- dat kon nog in die tijd op het doek- , deze schurk gaat er met geheime documenten van papa Julius vandoor , de chef-staf van het groothertogdom Wallenstein, een fictief centraaleuropees land. Hij pleegt vervolgens zelfmoord als het schandaal uitkomt.

De arme Elsa vlucht incognito en in schande weg uit haar geboorteland, om in het goddeloze Parijs een carrière als fulltime diva op te starten. Dan ontmoet ze haar Grote Liefde : de latere regisseur Mario Bonnard. Wat zij niet weet is dat hij op zijn beurt niemand minder dan de kroonprins van Wallenstein incognito is...

100 jaar later doet het allemaal erg koddig en campy aan, meer filmgeschiedenis dan film au fond. Film is hier nog een verlengstuk van fotografie en theater, al zit hier al meer diepte in dan in de 3 oudere Italiaanse films die ik zag, je hebt iig niet de indruk dat je naar tableaux vivants zit te kijken. De camera beweegt nog niet, maar er zitten al shots in die je met enige goede wil close-ups kunt noemen. De proto- editing wordt ook minder per tussentext stoplappen uitgevoerd, er zijn er in feite erg weinig en nooit in dialoogvorm, behalve de eponieme uitroep op het eind. Ook enkele plein air scènes, eentje aan het meer van Locarno, zodat we al helemaal naar een "echte film" zitten te kijken op die momenten.

Maar dit werk dankt zijn roem geheel aan Borelli de vleesgeworden diva, ze voldoet niet bepaald aan de fysieke eisen die het huidige publiek stelt, maar in long shots begrijp je enigszins waar ze haar kolossale populariteit toen aan te danken had : haar hyperexpressionistische lichaamstaal, eerder ballet dan acteren in feite. Maar anno 2013 in post-romantische tijden nog slechts genietbaar voor diehard campnichten, al helemaal het slot dat niemand zal verrassen maar wel het beste deel uit de film is, plus die sequentie waarin de 2 gelieven het eerst opmerken dat ze ook echt malkander beminnen.

Werd gerestaureerd in de nineties ondanks vernietiginspogingen van n.b. de familie Borelli, hier en daar lijkt er wat weg te zijn gevallen, de speelduur bij tegewoordig gebruikelijke snelheid is 82 minuten.

Helaas kreeg het erato kwartet het verzoek om de film met expressionistische/laat romantische strijkklanken te begeleiden. WRONG. Dit moet je zien met op de achtergrond een over the top campy potpourri van operaschlagers, liefst door sopranen gezongen sterfscènes.