Rive Droite, Rive Gauche (1984)

Ha, de jaren '80 - die epiloog van de westerse beschaving. Toen kon je er tenminste nog op rekenen dat handlagers keurig in maatpak verschijnen alvorens ze je een pak rammel (al dan niet met telescopische wapenstok) verkopen. Rive Droite, Rive Gauche (belachelijke titel en nog belachelijkere thematiek) is nu niet bepaald 'goed' of 'geslaagd' te noemen als film, maar toch is deze hapklare brok entertainment veel amusanter dan de pseudo-auteuristische overgestileerde drek waar we het op heden mee moeten doen. Hoe banaal de mise-en-scène van de mij onbekende Philippe Labro ook mag wezen, toch ademen de door hem geschoten beelden met een zwoele zucht - je weet wel, à la Jane Birkin. Ook elke frame zit vervat met de luxueuze weelde van de leefwereld van de rive droite personages (vesten van Dior, de klimop op het terras van de Plaza Athenée) en dit vlakke hedonisme werkt aanstekelijk. De film noopte me haast om een Thalys kaartje te boeken om tijdens een weekendje weer eens een maandloon er door te jagen in de lichtstad. Om zoals Depardieu in de film de maître d'hôtel van de Plaza Athenée met z'n voornaam te kunnen aanspreken en de beste man te betrekken in je liaisons intimes, daar kan je toch geen prijs op zetten? In de jaren '80 was het concept 'grootstad' (te weten: grijze groezeligheid, een eindeloze stoet bolides op de centrale boulevards, trottoirs gevuld met een anonieme massa van overjasdragende mannen van middelbare leeftijd, de geschreven pers, cabarets met autochtone (!) callgirls, etc...) bovendien nog springlevend en bood dit het gedroomde setting voor een neo-noir: een kluwen van politieke zwendels, omkoperij, machtsmisbruik, psychoseksuele kwelling sluimerend alcoholisme, overspel... De grauwe jaren '80 zijn het perfecte kader voor het pathos en het melodrama van het genre: wat is er dramatischer dan een wagen die met piepende banden wegsnelt van een plaats delict om vervolgens te verdwijnen in de verkeerschaos? In het Parijs van Annie Hidalgo zou dit natuurlijk niet meer mogelijk zijn. Kan je je een film noir voorstellen in een Parijs vol stadsgroen, deelsteps en conceptrestaurantjes? Gelukkig zal de Plaza Athénee altijd blijven bestaan, ook lang nadat men die nare Hidalgo al vergeten is. Als ik nu vertrek, ben ik nog op tijd voor de brunch!