Lost in Alaska (1952)

The Northern lights have never seen funnier sights

De laatste tijd keek ik vooral naar Angel voor ik ging slapen. Omdat die reeks zo meeslepend was, was het niet ongewoon dat ik een stuk of 3 episodes achter elkaar keek maar daarmee had ik dus weinig tijd om gewoon films te zien. Eergisteren is Angel aan zijn einde gekomen en viel ik wat in een zwart gat en wie kan dat beter opvullen dan Abbott & Costello?

Jean Yarbrough nam nog eens een keer de regie op zich voor dit komische duo en doet het wederom weer met veel verve. Zijn vorige titels waren al vaak de moeite waard (The Naughty Nineties o.a.) en met deze Lost in Alaska laat hij zich weer van zijn beste kant zien. Abbott & Costello komen deze keer niet meer in één of ander fabeltje terecht over groeiende bonen en reuzen maar maken een sprong terug in de tijd naar 1890. De goudmijnen zijn op hun hoogtepunt, het Wilde Westen is nog altijd even wild en de twee komen recht in een knoeiboel van goud, doden die niet dood blijken te zijn en onwillige huwelijken. De verhalen in de Abbott & Costello films behoren nooit tot cinema die grenzen verlegt. Het zijn meestal gewoon bij de haren gesleepte verhaallijnen om de capriolen van het duo ten volle te benutten maar Lost in Alaska is wel erg leuk. De routines lijken precies uit de films geschrapt (al is het eten van de walvis wel redelijk gelijkwaardig aan de oesters in de soep) want de bekende fratsen zoals Who's on First of The Sons of Neptune zijn niet meer te bekennen. Misschien maar goed ook want op den duur ken je ze natuurlijk al en moet een routine echt al wel heel hilarisch zijn om me keer op keer aan het lachen te brengen, al is Who's on First geniaal natuurlijk. Al kent de film wel een aantal nieuwe routines waarvan het hoogtepunt sowieso het slaapspelletje tussen Abbott & Costello. Ze besluiten om de wacht te houden en elkaar om de 2 uur af te lossen. Costello houdt zich netjes aan die regeling, Abbott niet en wekt Costello elke keer na een paar seconden om zelf te kunnen slapen. Heerlijk spel van beide weer. Soit, de film kent een aangenaam verhaal en een vlot tempo dat alleen wat wordt verknoeid door het wel heel abrupte einde. Een hele film gaat het erom dat Rosette niet met Joe wilt trouwen en dat hij verschillende moordpogingen moet ondergaan omdat iedereen op zijn goud uit is. Wat gebeurt er als ze hem dan eindelijk te pakken krijgen? Rosette zegt dat hem graag ziet en de bad-guys organiseren een huwelijk... Een beetje jammer en ook niet echt in de verhaallijn passende. Gelukkig doen we het niet voor het plot maar voor de hilarische situaties waarin Abbott & Costello in terecht komen en laat dat hier uitstekend zijn gedoseerd.

Het duo is wel weer lekker op dreef. Oké, ze worden niet ten volle benut zoals ze in hun vroegere films wel konden (het gebrek aan routines is hier het bewijs van) maar dat neemt niet weg dat ze weer lekker hilarisch uit de hoek komen. Het blijft een geniaal duo dat werkelijk perfect op elkaar is ingespeeld. Hun lichaamstaal is uitstekend op elkaar afgesteld en samen tillen ze dit dan ook naar een hoger niveau. Wat me wel opviel is dat Abbott wel serieus is verdikt precies. Costello was altijd de kleine dikke en Abbott de lange smalle maar nu was hij toch wel serieus wat kilo's bijgekomen. Het viel me vooral op toen ze hun slaaproutine deden maar langs de andere kant is het daarna niet meer in me opgekomen dus het kan wel wat verbeelding zijn. Mitzi Green heeft de eer om eens een ander vrouwelijk type in de Abbott & Costello films te spelen. Meestal is de vrouwelijke hoofdpersoon in één van de films de love interest van Costello maar deze keer gaat alle aandacht naar haar Nugget Joe. Ze doet het niet slecht en ook de muzikale intermezzo's weet ze netjes te brengen. Het is wel leuk om Tom Ewell nog eens in een film tegen te komen. Voor mij zal hij altijd onlosmakelijk gelinkt zijn aan Marilyn Monroe door zijn rol in The Seven Year Itch maar hier doet hij het ook niet slecht, al speelt hij in The Seven Year Itch nog wel een serieuze gradatie hoger. Ewell is echter niet de enige bekende kop die de film kent want ook Bruce Cabot zou later nog enige bekendheid kennen door Diamonds Are Forever. Een ware gangsterkop en hij doet het dan ook uitstekend, al blijft het jammer van het einde.

Wederom een uitstekend deel in de lange geschiedenis van het duo. Abbott & Costello leveren weer een leuke film af die vooral door het vlotte verhaal erg leuk wordt, ik kan zo'n Western setting altijd wel waarderen. De humor zit er weer goed in en de acteurs hebben er plezier in. Al blijft het natuurlijk jammer dat de film overduidelijk in een studio is opgenomen en dat er mensen in een ijsbeerkostuum voorkomen...

4*

Voor mij vooral een goede film door de eerste helft, denk bijvoorbeeld aan de scene dat ze om en om wakker proberen te blijven en dat Abbott misbruik maakt van de simpelheid van Costello. deze scene is zonder twijfel 1 van de aller leukste van het duo.
De 2de helft vond ik helaas wat minder geslaagd en werd zelfs een beetje rommelig, de scenes in Alaska zijn leuk maar worden soms wel een beetje langdradig. De bad guys vond ik dit keer ook niet zo goed gelukt. Gelukkig weet dit duo de film nog steeds aangenaam te maken en blijft de speelduur kort en netjes.

3*