Valeria Dentro e Fuori (1972)

Brunello Rondi begon ooit als auteur en discipel van Pasolini, maar door zijn onhandigheid werden zijn auteuristisch bedoelde films door het publiek verward met genrecinema, net als dit filmpje dat nu eerder als een soort seventies sexploitation werkje bekend staat- vin je het gek met Bouchet als gestoorde nympho die zich aan iedere passant aanbiedt en om de haverklap naakt gaat ! Waarbij ik toe moet geven dat ik de tv- versie heb gezien- een andere is er niet meer of nog niet- en daar ongetwijfeld enkele van de meest expliciete scènes uit zijn verwijderd.

Dan nog kunnen we zeker in de eerste helft genieten van talloze Bouchet close-ups, Bouchet die hier zoals gezegd een Zweedse speelt die is behept met allerhande trauma's die worden gesuggereerd via flash-backs, maar nooit geheel geexpliceerd, voor zover ik heb kunnen waarnemen. Die kinderdroom verandert in een nachtmerrie, want ze is onvruchtbaar- zegt haar vent Capponi, een avantgarde componist, althans. Als Bouchet in flagranti delicto wordt betrapt en dan ook nog zielige goudvisjes begint te slashen, is het tijd voor serieuze opname.

Dan wordt het een soort seventies anti-schiziatrie meets WIP film, en ontmoeten we ook die andere blonde genrecoryfee Schurer, hier kortgeknipt en bij wie vergeleken de zygotische Bouchet volstrekt normaal is. Helaas houdt Rondi het een beetje realistisch en loopt Bouchet in het gekenhuis ook rond als een soort terminaal zieke crack ho', wat weinig esthetisch genot verschaft. Ze had hier trouwens minstens een DDD voor beste overacting verdiend, net als de overige dolhuisklanten. Bovendien slaat het tamelijk nergens op, want het punt was toch zgn. dat gekkies in schiziatrsche inrichtingen alleen maar worden platgespoten ? Je gaat toch godverdomme niet als een bosmongool rondjakkeren als je een kilo aan anti-zygotica in je donder hebt . Nou goed, misschien slaat het in de integrale versie wel ergens op.

Laten we het er verder op houden dat dit een goedbedoelde film is die de toen in IT gangbare sexuele moraal en geestelijke gezondheidszorg of het gebrek daaraan in de vraag wil stellen, maar daar door de lompe aanpak van de makers niet in slaagt.

Wel goed overigens was de score van Brixio, die Ortolani volgens mij goed heeft beluisterd