A Londoni Férfi (2007)

Vooral zijn lichte boosheid tijdens de Q&A op iemand die uit het einde van de film een boodschap had gehaald, die zo'n beetje tegengesteld was van hoe Tarr zijn film zag, was inderdaad leuk om te zien.

Film noir volgens Béla Tarr. Het is wel iets anders dan wat we gewend zijn. Er wordt maar weinig gerookt, geen lome jazz score, en de ‘coolheid’ is over het algemeen ver te zoeken. Al die dingen maken de klassieke noir vooral een vorm van escapisme. We willen onze saaie leventjes even verlaten voor harde criminelen waar we vreemd genoeg toch wel enige sympathie voor krijgen, mooie maar dodelijke vrouwen, en heel veel geld. Bij Tarr zijn we in de realiteit, gaan we dieper dan wat er aan de oppervlakte gebeurt en komen we bij de bron van alles. Denken we achteraf na over wat we gezien hebben. Die realiteit wordt gecreëerd door zijn lange takes. Ik begrijp de opmerkingen over Tarr zijn stijl dat het doel wordt, of Tarr-die-een-Tarr-maakt dan ook niet helemaal. Natuurlijk is het Tarr die een Tarr maakt. Wat had je dan verwacht: Tarr die een Greengrass maakt? Tarr heeft een bepaalde opvatting over het maken van films, en ook hier maakt hij de film dus vanuit die opvatting. Logisch lijkt me. Dat kan je van te voren toch ook wel bedenken? Het gaat ook helemaal niet om het verhaal of iets in die richting. Natuurlijk, het zit er in, maar meer als iets simpels om daar de grotere boodschap aan op te hangen. En aan het eind van de rit is het de bedoeling dat die boodschap goed uitgekomen is in de film. En niet dat je vol verwarring de bioscoop verlaat omdat je niets van het verhaal begrijpt. Dan kan je beter naar The Usual Suspects gaan. Wat een groot gedeelte van het publiek sowieso beter had kunnen doen volgens mij. Wat een gezucht en gesteun in de zaal, veel mensen die weglopen, en telkens als het beeld even wit of zwart was, ze wisten niet hoe snel ze weg moesten komen. Zouden die nu totaal niet kijken waar ze naartoe gaan, zich helemaal niet verdiepen in een film? De man naast ons, dat was ook een mooie. Die had vijf films die dag, maar hij wist niet eens meer waar de film voor The Man From London over ging. Tjah waarom zit je daar dan. Maargoed, dat is een ander verhaal.

De tirade van Tarr tijdens de Q&A was trouwens geniaal. Daar kreeg ik wel een glimlach van, prachtig zoals hij dat beleeft. Het was ook wel een vreemde vraag. Hoe kan je nou zoiets denken na het kijken van die film. Natuurlijk, de film is na het tonen niet meer van Tarr alleen, maar hoe het mogelijk is om er precies het tegenovergestelde er in te zien. Jammer dat er zo veel mensen om hem heen stonden met allemaal lange gesprekken, ik had hem graag een hand gegeven en bedankt voor de voorstelling. Nu bleef het bij een vriendelijke lach en een knikje in zijn richting.

Zullen een variatie aan redenen zijn waarom iemand toch naar deze film ging. Soms kan het alleen al op basis zijn van de korte beschrijving dat mensen voor een film kiezen. Ik vind het eigenlijk al vervelend als ik al wat over de film heb gelezen of iets van een filmmaker weet. Bij films met lange shots, een traag tempo heb je helaas altijd veel gezucht.

Ben erg benieuwd naar Mihaly Vig's muziek. Iemand die er iets over kan vertellen?

Gewoon goed, het deed me soms erg veel denken aan muziek momenten uit Inland Empire. Ik moet zeggen dat ik van de muziek toch wel iets meer verwacht had. Zeker na de muziek uit Werckmeister.

Gelukkig was er halverwege een technische storing van zo'n minuut of twee, waardoor iedereen die er niks aan vond in een keer verdween. Dat bespaarde een hoop achtergrondgeluid.

Behalve dan de mensen achter me, die toch stug bleven zitten. Pas na een opmerking van een buurman van me hieden ze op met hun gezucht.

De muziek was veel accordeon en veel herhaling, mooi, maar niet op het niveau van vooral die van Werckmeister.

Ik had het gehoord ja, dat-ie dat gezegd had bij de Q&A. Dan kloppen de IFFR- en imdb bronnen dus niet. Ik vond het niet passen bij de film, zeker niet omdat de nasynchronisatie zo ontzettend beroerd was uitgevoerd. Maar zal het accepteren, 't blijft een mindere Tarr

Het was inderdaad in Frankrijk (Bastia/Corsica), alwaar de productie ook nog eindeloos heeft geduurd geloof ik, omdat er maar een paardagen van het jaar geen bootjes in de haven waren die het filmen onmogelijk maakten,

Duurde ook lang doordat de producent van de film zelfmoord pleegde en doordat de Franse bank de kredieten bevroor, waardoor de toren en alle andere setten na negen dagen filmen weer mochten worden afgebouwd. Tarr zei zelfs dat hij op een gegeven moment wekelijks naar Frankrijk moest vliegen om hier met de Franse bank te praten.

De film komt in april 2009 uit op DVD bij Artifical Eye (UK - die ook eerder Satanstango en Werckmeister Harmoniak/Damnation uitbracht).

Ik vond het een geniale film, voila. Heel traag (uiteraard heb ik ook af en toe tijdens de film gedacht dat het toch wel een béétje sneller kon, en dat we niet íedere keer weer die hele camerabeweging van links in zijn kot helemaal naar rechts en terug nodig hadden maar dat er ook iets als monteren bestaat, maar zoals steeds is dat het eerste wat je vergeet als je na de film buiten staat), schitterende, uitgepuurde beelden (zwart-wit was zelden zo zwart-wit, en de hele film deed me heel erg denken aan de strips van Tardi, die weliswaar in Parijs spelen, maar op dezelfde manier met contrasten werken en waarin de personages/acteurs eigenlijk vooral getekend/gekozen zijn voor hun karasteristieke kop) en een langzaam, weinig opzienbarend maar mooi en fundamentele thema's aanrakend verhaal. Maar eigenlijk is dat verhaal nog het minst belangrijke van al, net als in Satantango zijn het de losse scenes die het meest imponeren en die misschien wel een geheel vormen, maar eigenlijk individuele mentale momenten worden (misschien zoals het echte leven, dat is weliswaar ook een geheel, maar ik herinner me van het mijne toch vooral de fragmenten, en niet de opbouw, ontknoping of spanningsboog).

De muziek is even repetitief als de beelden, en past daardoor natuurlijk wonderwel. Een snuifje Badalamenti inderdaad, maar vooral het eindeloos herhaalde accordeonthemaatje vond ik schitterend. Tarrs geniale gevoel voor humor (te vergelijken met Kaurismaki, maar veel minder aanwezig) komt zoals in bijna al zijn films even piepen in de o zo tragische stoel-dans-scene in het cafe, in feite totaal hilarisch, maar tegen die tijd ben je al zo door de leegte van de film ingenomen dat je het als de normaalste zaak van de wereld opvat.

Zoals blijkt ben ik eigenlijk best wel laaiend enthousiast over deze film, die ik eerder per toeval (wist zelfs niet van zijn bestaan af) in Berlijn gezien heb toen ik te laat was voor de toneelvoorstelling die ik eigenlijk wilde gaan zien (opvallend ook hoe niemand in het zaaltje, waar toch wel 20 toeschouwers zaten, heeft zitten zuchten of voor het einde doorging - blijkbaar was iedereen erop voorbereid Overigens, hij draait daar gewoon mee in het circuit, blijkbaar is de Duitse release nogal heel erg uitgesteld). Misschien is het toch eindelijk eens tijd dat ik die dvd van Satantango aanschaf, want het is eigenlijk toch schandalig lang geleden dat ik die zag en op nummer 1 in mijn top heb gezet...

Dat is voor mij een van de mooiste shots uit Tarrs visueel toch al ongekend prachtig oeuvre. Ik had het idee dat vooral het eerste deel zo mooi was. Vanaf het moment dat de inspecteur het misdrijf nabootst (de scene in de haven met de wegrijdende trein), zag ik een visuele echo die in kracht afnam.

DVDcomparison: The Beaver.

Mijn eerste Tarr film. Beviel me erg goed, wel één van de traagste films die ik ooit zag. Wel jammer van dat lage gemiddelde, verdient stukken meer.

Vanavond 23u10 op ARTE te (her)zien! (of op 23 mei)

Niet iedereen kan frans

Voor wie frans niet kan:

De film draait van 29 september t/m 5 oktober dagelijks in EYE Film Instituut, Amsterdam

met mogelijke prolongatie. Engels ondertiteld.

En dan vanaf 13 of 20 oktober meteen door naar The Turin Horse!

Fijne vergelijking, waar ik me zeker in kan vinden

De nachtelijke havenscènes hadden in mijn beleving ook wat weg van de beelden uit La Cité des Enfants Perdus.

Persoonlijk vond ik dit zeker en vast een mindere Tarr. Mihaly Vigs muziek vond ik mooi, maar niet meer dan dat (terwijl deze in films als Karhozat en Werckmeister Harmoniak hartverscheurend mooi is), en de film moet tijdens de tweede helft een tikkeltje aan kracht inboeten (maar dat is omdat het eerste halfuur fantastisch is). Het verhaal is niet supergoed uitgewerkt, maar goed: daarom kijk ik ook niet naar films van Bela Tarr, dus ik heb me er niet aan gestoord. In ruil krijg je immers die fantastische beeldenpracht, met vooral in het eerste deel heerlijke shots en travellings. Wanneer de camera afdaalt uit de vuurtoren en over de spoorweg glijdt: subliem in al zijn schoonheid en vakmanschap.

Liefhebbers van Tarr zullen deze film absoluut ook kunnen smaken, voor de anderen die toch benieuwd zijn naar zijn werk zou ik toch de vaste waarden aanraden. Films als Karhozat en Werckmeister Harmoniak bevatten naast de fabuleuze beelden ook mooiere muziek en voelen net iets evenwichtiger aan. Voor mij is The Man from London Tarrs minst geslaagde film (al heb ik er nog maar 4 gezien), maar hoe dan ook blijft het heerlijke cinema. Een mooie 3,5*!

3,5*

Ben ik de enige die Man From London beter vind dan Werckmeister Harmonies? Zo veel sfeervoller, met die haven bijvoorbeeld (de openingsscène is alleen al puur goud)

Prachtige beelden, dat zonder meer.

Maar daarmee houdt de pret ook wel een beetje op. Het verhaal is tergend traag - in de helft van de tijd was het nog steeds een slome boel geweest. De soundtrack - voor zover ik het even begrijp achteraf in gebroken Frans ingesproken - is beroerd slecht, loopt niet synchroon, en past van dictie niet bij de beelden. Het wordt daarmee toch echt moeilijk om nog iets van waardering te voelen voor wat er over blijft. Jammer.

Die (Franse) dub is inderdaad verschrikkelijk. Er scheen dacht ik ook nog ergens een versie met de originele spraak te circuleren, maar geen idee waar. Misschien dat die alleen in de bioscoop in Hongarije heeft gedraaid ofzo.

Visueel verbluffend ! Razend knappe sequentie-opnamen met tergend langzame camerabewegingen. Adembenemende fotografie in zwart en wit. Sterke acteerprestaties en een mooie soundtrack maken de film compleet.

Als dit een mindere Tarr is heb ik nog veel moois voor de boeg

Hiermee vat je precies samen wat ik wat uitgebreider wilde schrijven. Dat het Tarr is die een Tarr maakt zorgt er in ieder geval voor dat er een hoop te genieten valt. Het prachtige zwart-wit en de verbijsterende cameravoeringen inderdaad, evenals onmisbare momenten zoals die met dat accordeon en die biljartbal. De opening is extreem lang, maar groots gefilmd, met een prachtige locatie, geweldige belichting en één van waarschijnlijk de meest moeilijk uit te voeren tracking shots uit de filmgeschiedenis. Alleen al door dit soort hoogstandjes is dit de moeite van het zien waard.

Maar het noirig of Hitchcockachtige verhaal voelt niet natuurlijk aan en lijkt zoals gezegd niet bij Tarr te passen. Nou is dat misschien wat overdreven, want in voyeurisme is Tarr wel degelijk goed, getuige die opening of in het constant plotseling ver in een shot onthullen dat er nog ergens iemand in een kamer aanwezig is die we eerder niet opmerkte. Maar Tarrs stijl is vooral contemplatief of onderdeel van het ritme van de wereld die hij wil schetsen en dat komt hier maar ten dele uit de verf. Dat contemplatieve werkt hier niet zo goed omdat de situatie vrij straigt-forward is, overbekend ook uit andere films. Er is gewoon te weinig om over na te denken in dit langzame tempo. De meer pulpy aanpak van film-noirs doet meer recht aan de morele dilemma's die hierbij komen kijken.

Verder vangt Tarr natuurlijk wel het lome ritme van het saaie leven van zijn hoofdpersoon, maar het is al snel duidelijk en niet echt essentieel om er zo lang over te doen. Bij bijvoorbeeld The Turin Horse wordt dat tempo gewoon de film, omdat dit tempo in zekere zin het leven van de personages is. Dit geldt ook voor Satantango, al zit daar als bonus ook meer diepgang in. Bij The Man From London werkt het slome wat averechts, omdat het in zekere zin gaat over een man wiens saaie leven een nieuwe wending krijgt. En ik kreeg niet de indruk dat de lange takes daar veel inzicht in gaven. Dat had eventueel wel gekund, maar het kwam er niet uit. Misschien heeft het iets te maken met de kennelijk moeizame productie van de film, maar dat lijkt me niet.

Dus ja, een mindere Tarr, maar dit is een stijl die nooit echt werkelijk mindere films zal afleveren, denk ik. Ik kijk ook wel uit naar Werckmeister. Oh, een de Franse audio kon echt niet.

3,5*

Inderdaad allemaal ietsje minder. Minder bezwerend doordat een stuk meer gesneden is. Ook een iets te gewoon verhaaltje. Vond het verder wederom erg fraai allemaal, vooral in de haven zitten een paar mooie scenes, maar als geheel steekt het een beetje af tegen Tarr's beste films.

3.5*

Een film volgens Tarrs gebruikelijke recept, maar die desalniettemin goed smaakt. De openingsscène mag geniaal genoemd worden. Prachtig, het schip en de trein, en hoe de camera beweegt vanachter de ruiten van het wachthuis. De mooiste scène is als Swinton richting de balkondeuren loopt waar al veel zonlicht doorheen schijnt, en vervolgens baadt in het licht als ze ze opent, waarna ze de luiken sluit. Werkelijk prachtig. Audiovisueel zijn er dus sterke momenten, maar net als in de andere films is Tarr daar niet altijd even constant in. Toch ook een aantal beelden die minder in het oog springen.

De muziek is ook typisch, want weer gecomponeerd door Mihály Vig, waarvan ik vermoed dat ik hem ook accordeon spelend in beeld heb gezien. Onheilspellend, een tikkeltje mooier dan in Sátántangó, maar wel wat minder dan in Werckmeister Harmóniák. En verder veel omgevings- en bromgeluiden, wat erg sfeerverhogend werkt.

Verder is de setting typerend. Het speelt dan niet in Hongarije, maar de omgeving voelt precies hetzelfde aan als het Hongaarse trio films van Tarr dat ik heb gezien: behoorlijk mistroostig, en dat geldt ook voor de mensen. Het plot mag meer richting film noir gaan, maar voor de rest valt er weinig van te merken.

Ik lees hier enkele opmerkingen over de dub. Ik moet zeggen, dat heb ik ook gezien, en nee, het klinkt niet super, maar voor mijn gevoel zijn de dialogen in de eerdere Hongaarse films van Tarr ook verre van geniaal qua vloeiendheid. Uiteindelijk kan ik me er weinig aan storen, er is genoeg ter compensatie.

Uiteindelijk is er op één vlak toch een kleine verbetering ten opzichte van Tarrs oudere werk, namelijk in de montage. In vorige films werd een scène inclusief muziek soms bruut afgekapt, maar daar is hier niet langer sprake van. Soms wel dat er een cut in de beelden zit en dat de muziek zachter klinkt, maar de muziek wordt niet langer ook plotseling uitgedraaid. Maakt dat ik toch op een kleine 4* uit kom in plaats van een halfje lager.

Toch duren de shots in deze film gemiddeld langer dan in zijn voorgangers. The Turin Horse gaat hier weer overheen met gemiddeld bijna vijf minuten per shot (als de film inderdaad uit 30 shots bestaat, sommige sites geven namelijk aan dat de ASL maar 229 seconden is, maar dit lijkt mij niet te kloppen).

Goh, 'gewoon' een thriller van Tarr, ik ben diepzinnigers van 'm gewend. Het Frans/Engels is behoorlijk irrant en suf, en aparte keuze al zal dat met het originele Franse boek te maken hebben. Maar daarnaast is dit visueel net als altijd een prachtwerk van Tarr. Elk beeld is een schilderij, elke handeling wordt uiterst geduldig in beeld gebracht, camerawerk is rustig, beheerst en laat de handeling aan de acteurs over. Qua geluid/muziek zit het ook weer 100% snor, prachtig.

Pure filmkunst dus weer van één van m'n favoriete regisseurs, al zijn verhaal en acteerwerk (wth doet die Swinton hier?!) minder dan gewoonlijk.

Ontzettend traag, nagenoeg in real time. Het kan te veel zijn. Dus eerder een psychologisch portret van gebeuren dat een uur had kunnen worden ingekort. Is natuurlijk spannend, als ge daar de tijd voor neemt.

Precies een week geleden herzien in Eye. En al is het verhaal vrijwel saai, soms vaag en zeker niet spannend of onheilspellend, intrigerend is het wel en van een slechte film kun je al helemaal niet spreken. Eant het filmwerk dat Tarr hier laat zien hoort tot het beste wat hij gedaan heeft. Bizar lange takes, zorgvuldig tot in de puntjes voorbereid en geregisseerd met adembenemende verve qua belichting. Qua filmtechniek heb ik ademloos zitten kijken. Maar dat hysterische spel van Swinton...ze misstaat tussen de sombere, stenische Oostblokkers. Irritant blijf ik ook het extreme dubben vinden maar ik kan ermee leven.

Een beetje lastige film om te beoordelen voor mij; qua kwaliteit van filmen een dikke 5* maar het script en Swinton halen het naar beneden...tot tussen 4* en 4.5* in. Jammer.