Lady Windermere's Fan (1925)

Schitterende film van Lubitsch.

Ik vind het heerlijk hoe hij het decadente volkje van de 'hoge middenklasse' in deze film weergeeft.

Daarbij is het verhaal zeker te smaken. Het grappige is dat ik voor de film begon totaal niet wist wat een 'fan' was. Totaal onvoorbereid begon ik aan deze film en het was liefde op het eerste zicht.

Dit is in enige zin al een aanleiding tot de geniale prenten die hij later nog zal afleveren.

Een 4

en kom op zeg! 3 stemmen is belachelijk weinig!

Een 'fan' is trouwens zo ne waaier..

Inmiddels op DVD verkrijgbaar.

Ik ben wel fan van Lubitsch, al vind ik zijn werk uit de jaren 30 en met name 40 wel sterker dan dat uit zijn vroege (stomme) periode. Lady Windermere's Fan is wel een van zijn leukere films uit de jaren 20. Wel vond ik het af en toe lastig de film te zien door de ogen van tijdgenoten. Want de film lijkt ironisch van start te gaan , door te melden dat Lady Windermere bezig is met de zware taak van de tafelverdeling voor die avond. De rest van de film laat Lubitsch echter zien dat de mores in de upperclass toch wel heel serieus genomen moeten worden ondanks de spot die hij drijft met het geroddel en gekonkel.

Immers is Mrs Erlynne vooral bezig weer opgenomen te worden in de high society, er lonkt zelfs een huwelijk met een oude vrijgezel. Zij brengt op het laatst dan het ultieme offer door weer een outcast te worden en zo de goede naam van haar dochter te zuiveren. Dat doet allemaal nogal 19e eeuws aan en dat klopt ook want het is naar een toneelstuk van Oscar Wilde. En ja, de film kwam een paar decennia na het toneelstuk en de klassenmaatschappij was nog steeds alive and kicking in 1925, toch vond ik het enigszins lastig me in te leven in de problemen van deze groep welgestelden. Bovendien neemt Lubitsch af en toe iets te veel tijd.

Het einde is prettig ambivalent en trekt het dan toch naar een ruime voldoende. Want het loopt eigenlijk voor niemand goed af: Mrs Erlynne wordt gedwongen te vluchten na de enorme schande, en al krijgt ze dan gezelschap van de oude vrijgezel, haar dochter zal nooit haar ware identiteit kennen. De dochter wordt weer teruggeworpen in een huwelijk dat ze van plan was te verbreken om onduidelijke vermoedens van overspel. Maar de dure cadeaus zijn ook wat waard natuurlijk. Een nogal open, licht-vilein en niet direct happy end, zo zie ik het graag.

Heb de laatste tijd meerdere stille films van Lubitsch gezien en deze film viel me toch serieus tegen. Lubitsch die Wilde verfilmt, het lijkt een match made in heaven. Beide heren spotten graag met en schoppen graag tegen de aristocratie, maar de combinatie werkt vreemd genoeg niet (of toch niet voor mij).

Lubitsch is de man van de grappige situaties/omstandigheden, daar waar Wilde vrij generieke verhalen vertelt, maar dat compenseert met spitsvondig woordgebruik. Maar de tussentitels blijven hier algemeen en oppervlakkig (dus geen Wilde-quotes), waardoor alleen het verhaal overblijft, wat in essentie een sentimenteel melodrama is, met personages die niet bijster interessant zijn en ook niet veel te doen hebben.

Vond het dus allemaal nogal vervelend, ouderwets en langdradig (en best humorloos), daar waar andere oudere Lubitsch-films wel verrassend tijdloos waren. Grootste pluspuntje is dat er wel vrij goed geacteerd wordt, maar dat volstond niet.