Walk a Crooked Mile (1948)

Er is ook een prachtige (square ) filmposter van Walk a Crooked Mile:

Link.

Walk a Crooked Mile kiest voor de semi-documentaire stijl voor het realistiche effect, maar het resultaat blijft onbeschaamde propaganda pulp die de noodzaak van de FBI verheerlijkt. Om de geallieerde betrekkingen ook nog even op te poetsen, krijgen de G-Men ook nog hulp van Scotland Yard.

Het is een kansloze onderneming, voor moderne ogen, om in de film te komen. Een voice-over die, ondersteunt door echte footage, gelijk de feiten op tafel te gooien. En erin wrijft hoe laag je wel niet moet zijn om tot zo'n onpatriotische daad te komen als landverraad. Het komt ook goed uit dat de antagonisten zulke onamerikaanse namen hebben. In realiteit hield the House Committee on Un-American Activities - what's in a name - in deze periode een heksenjacht op communistische propaganda in film.

In oorlogstijd (al is het een koude) is alles geoorloofd.

En Raymond Burr, met zijn Leninsikje maar de cunning communist uithangen.

DVDreview: http://www.dvdbeaver.com/film4/dvd_reviews_58/film_noir_classics_4.htm

Walk a Crooked Mile geeft een fascinerend tijdsbeeld, maar een geweldige film is het bepaald niet. Nog maar drie jaar voor deze film vochten de Russen en de Amerikanen aan dezelfde kant. Maar nu was het al tijd voor een anticommunistische propagandafilm. Want dat is het en veel meer ook niet. Vaak een dik aangezette ook. De stijl is beinvloed door de in die dagen populair wordende semi-documentairestijl. Daarbij gaat de Duits expressionistische invloed van veel vroege noirs het raam uit en krijgen we iets dat lijkt op een documetaire. Het fraaie The Naked City is een voorbeeld. Het redt deze film niet. De voice over is stijf. En het verhaal is volkomen ongeloofwaardig. Bovendien zijn de FBI-agenten niet zo slim. Meerdere keren hebben ze een stuk later door hoe het zit dan ik als kijker.

Ze worden ook nog eens een keer gered door een kamerverhuurster die een communisch vluchteling blijkt en dankbaar haar leven geeft voor The Amercan Dream in een zeldzaam pathetische scene. De film is dan nog niet voorbij en het duurt nog even voordat blijkt dat de gemene communisten niet de verdachte assistente die verdacht goed Russisch spreekt, maar de baas van de wetenschappers op de loonlijst hebben staan. Gaat er dan niets goed? Nou de film heeft locatieshots in San Francisco en die stad strijd met New York om de meest cameragenieke Amerikaanse stad. Dus dat is mooi. En het weet als geheel wel te entertainen. Maar het is de minst goede film noir die ik deze maand zag.

Tot mijn niet geringe verbazing weigerde de producent Hoover als producent en verregaande bemoeienis van de FBI. Dat is niet te merken aan de film. Verder valt de voor die tijd (de suggestie) van best grof geweld op.