The Cat's-Paw (1934)

ik ben de eerste die hier een bericht plaatst, maar het lijkt er op dat alle stemmers op deze film het ongeveer eens zijn over de kwaliteit ervan.

Het is de eerste lange film die ik van Harold Lloyd zie. Ik had al twee leuke kortfilms gehad en nu was het tijd voor het echte werk. Het lijkt er echter op dat ik begonnen ben met een a-typische Lloyd. Ik lijk zijn naam vooral een een combinatie van geweldig stuntwerk gecombineerd met slapstickhumor. The Cat's-Paw bevat echter praktisch geen stunts of slapstick, maar heeft meer weg van de screwballkomedies uit de jaren '30. Het verhaal loopt vooruit op Mr. Smith Goes to Washington, alleen dan met een totaal andere finale en ook zonder het donkere cynisme dat soms in Mr. Smith te vinden was.

Het resultaat mag er best zijn. Lloyd lijkt met de overstap van slapstick, maar meer verbale humor geen moeite te hebben (al heeft hij niet het meest spraakzame personage) en doet het best leuk, evenals de bijrollen, die allemaal typisch voor hun tijd zijn. De grappen weten ook best voor een lach te zorgen en het verhaaltje is ten alle tijden boeiend. Ook lijkt de film voor zijn tijd redelijk progressief in het benaderen van rassenkwesties. De film neemt een bijzonder sympathieke positie in ten opzichte van Chinezen, al is het naar huidige maatstaven op dit punt toch wel veroudert en komt het allemaal wat al te simplistisch over.

Toch jammer dat de film het op het einde laat afweten. Ik wou voor de 3,5* gaan, maar het einde trekt het bijna naar de onvoldoende. Dat Cobb uiteindelijk de vijanden verslaat door ze onder dreiging van dood bekentenissen te laten doen is gewoon gigantisch fout en dergelijke Middeleeuwse verhoringspraktijken zie ik toch niet graag als een slimme en oprechte methode verschijnen in een film. The Cat's-Paw ontwijkt dan ook wat er gebeurt is met de twee onschuldige mannen die per ongeluk gearresteerd werden. Anderzijds mag ik er ook niet teveel ophef over maken. De methode die Cobb hanteert was strikt genomen volgens mij niet verboden toen de film gemaakt werd (nu gelukkig wel) en de film is veel te naïef en onschuldig bedoelt om te grote waarde te hechten aan dit bizarre einde. Maar het blijft toch een smet op deze verder aangename film.
3*

Na 20 lloyd films, is dit pas de tweede gesproken film die ik van hem zie. Toeval of niet, maar dit is veruit de minste. Dit is ook een heel ander soort film. Geen slapstick, maar een screwball comedy. Hoewel dit een voorloper is van mister Deed goes to town en mr. Smith goes to Washington, wat wel verrassend is, is Capra vele malen beter in het vertellen van een verhaal en natuurlijk zijn kijker te pakken te krijgen. Misschien is dat ook wat veel gevraagd, maar hier lukt het hooguit op momenten. Sam Taylor is mijn favoriete Lloyd regisseur, maar de samenwerking hier levert weinig vuurwerk op.

Het einde was wel heel flauw en klopt van geen kant natuurlijk. Toch heeft de film zijn momenten ( waarvan ik er helaas nu al geen meer kan noemen.

Het kan er allemaal net mee door en vervelend is het niet, maar laat Lloyd lekker stunts doen op rijdende auto's of hoge gebouwen. Twijfel tussen 2,5 en 3 sterren.

A cordial greeting, my worthy friend!

Harold Lloyd is zo'n naam die al langer tot de verbeelding spreekt. Hij wordt vaak in één adem met Buster Keaton genoemd en aangezien dat zowat mijn favoriete figuur uit de silent era is, is mijn interesse gewekt. Een tijd geleden dan ook de Harold Lloyd boxset aangeschaft waarin een hele hoop van zijn korte en lange films in verzameld zijn. Deze The Cat's Paw was de eerste langspeelfilm in de box en dus ook meteen mijn kennismaking met de bebrilde acteur.

Beetje vreemde keuze, want ik associeerde Lloyd dus met stille films en dit was zowaar een geluidsfilm. Maakt op zich niet veel uit, maar het gevoel overheerst wel dat ik de echte Lloyd nog niet te zien heb gekregen. Dat neemt echter niet weg dat dit een best vermakelijk filmpje is geworden. Een soort van screwball komedie die naar het einde toe een wel hele vreemde bocht neemt. Je zou verwachten dat zo'n silent era ster wat problemen heeft met de overgang naar geluidsfilm (Buster Keaton had dat toch zeker) en hoewel Lloyd op zich weinig dialoog voor zijn rekening neemt, is het wel iets dat hem bijzonder goed afgaat. Vooral ook omdat de wisselwerking met George Barbier, die de rol van Jake Mayo speelt, geslaagd is te noemen. De film is ook nog bijzonder goed bewaard gebleven trouwens. Ik verwachtte in ieder geval meer gelach met het cultuurverschil tussen Oosters en Westers, maar met uitzondering van de occasionele 'Chinks' valt dat allemaal erg goed mee.

Meer zelfs, er wordt een poging gedaan om beide kanten positief te tonen in de film. Een goede zet in ieder geval, want daardoor verdwijnt voor een groot stuk het gedateerde dat je bij films van deze ouderdom kunt verwachten. Verder een aantal leuke running gags (de quotes van Ling Po onder andere) en een plotje dat over de gehele lijn blijft boeien. Beetje voorspelbaar allemaal, al moet ik toegeven dat ik het plannetje van Cobb om alle gangsters te onthoofden (uiteindelijk is het maar om schrik aan te jagen) niet had zien aankomen. Toffe rol ook nog voor Una Merkel die gaat eindigen als de moeder van Cobb's kinderen. Geen blonde bimbo meeloper, maar een vrouw die haar mannetje staat. Tof!

Ben benieuwd naar de andere films in de box in ieder geval. Vind het sowieso al leuk dat er besloten is om wat verscheidenheid in de reeks te brengen, ik vermoed dat Lloyd nog meer films heeft gemaakt dan hetgeen nu verzameld is, maar dit is simpelweg een vermakelijke screwball komedie. Niet van een kwaliteit zoals bijvoorbeeld The Philadelphia Story maar het komt in de buurt.

3.5*