Hoteru Haibisukasu (2002)

Pfoe.

De film heeft op zich veel om mij te bekoren. Het zonnige, zomerse Okinawa is geweldig. Een wat gekke familie, geleid door een paar maffe kindjes, die door een paar kleine verhaaltje hobbelen ligt mij ook wel. En de sfeer van de film past perfect bij het zomerse weertje dat hier lokaal weer aan het opkomen is.

Probleem is dat de film opvallend lawaaierig is. Bij momenten is het leuk, wanneer geluiden op nogal atypische wijze tussen scenes doorlopen, maar met de schreeuwerige Mieko had ik wat meer problemen. Volgens mij is er geen regel tekst die ze gewoon brengt, alles moet blijkbaar HARD geroepen worden. Nu begrijp ik dat het een nogal actief kindje is, maar je ziet haar vaak schrap gaan staan om haar volgende lijnen in de camera te brullen. Dat maakt deze film toch een stuk minder rustig.

Ook de wilde liedjes, luide wekkers en overvliegende legervliegtuigen zorgen dat de decibels eigenlijk constant de hoogte in gaan. Tel daarbij het drukke acteerwerk en de film maakt het zichzelf wat te moeilijk. Toch blijft er genoeg leuks over. Gekke personages, beetje mystiek en vooral veel zomer. Je moet alleen het volume niet al te hoog zetten.

3.0*

Zondag 27 september om 12u30: Film + Brunch (en blijkbaar oordoppen mee): CAMERA JAPAN Festival