Inochi Bô ni Furô (1971)

Lijkt me ook een interessante film van Kobayashi. Jammer dat het moeilijk zal zijn om deze op een of andere manier te pakken te krijgen.

Mijn eerste Kobayashi en eerlijk gezegd zou het tijd worden. Inochi Bô ni Furô ,wat een slappe alternatieve titels heeft men verzonnen trouwens, is een zeer sterk drama met een uitstekend verhaal en interessante personages. Boeiend en ook spannend vanaf het begin maar vooral de sfeer is super. Je voelt vanaf het begin dat ze langzaam aan koersen richting een dodelijke afgrond. Het acteren is prima in orde (hoewel soms te dik bovenop), maar toch waren enkele zaken niet bevredigend. En dat is vooral hun relatieve snelle ommekeer om Tomijiro uit goedheid te helpen zijn geliefde uit te kopen.

Cinematografisch uitstekend gefilmd met bijzonder veel feeling voor sfeer. Maar hoewel het mooi en degelijk is gedaan, viel er zelden iets opzienbarends te ontdekken (behalve de laatste scènes). Aan de ene kant mooi omdat het de aandacht niet afleidt van het verhaal en de personages, maar aan de andere kant toch een gemis. Maar ik moet toegeven dat de dramatiek achter de film/verhaal een ongelooflijk sterke potentie en kracht heeft.

Qua score hangt het precies tussen 3,5* en 4,0* in, maar vooralsnog geef ik het niet de voordeel van de twijfel.

Samoerai-films die geen samoerai-films zijn. In de Jaren 70 toen de Japanse cinema de eerste jaren leek te bestaan uit eindeloos veel yakuza-films, kleurrijke films met kekke en/of vechtende vrouwen, een rondtrekkende outlaw met peuter en een uitdovende Godzilla-reeks zijn er twee nogal pessimistische zwart/wit-films die de aandacht trekken: Shura (1971) en deze Inochi Bonifuro: samoerai-films die geen samoerai-films zijn.

Een mystieke, en zoals gezegd pessimistische en best wel deprimerende film over teruggetrokken mannen in een huis of hut (in dit geval een herberg) die het druk hebben met navelstaren, de buitenwereld wantrouwen (behalve één loner gespeeld door Katsu Shintaro) elkaar het licht in de ogen niet gunnen en langzaam op een gezamenlijk moreel failliet afstevenen.

Zonder het pathos van Kobayashi en Nakadai dat beiden wel eens in de weg zit, maar wél met de visuele bravoure en vrijwel smetteloze Japanse cinematografische strengheid. En Takemitsu Toru als componist.

Dit vraagt, nee schreeuwt, om een fatsoenlijke release!

Cikx inspireerde me via de Vrije filmchallenge om weer eens een film van Kobayashi op te zetten en wat een prachtig film weer! Ziet er weer schitterend uit en met mijn helden Tatsuya Nakadai en Shintarô Katsu! Bijzonder mooi in beeld gebracht vond ik de wandeling door het riet van Katsu's naamloze karakter en Tomijirô en daarnaast natuurlijk al de scènes met de lampions! Zoals Mochizuki Rokuro al aangeeft ook een opvallend gave score van Takemitsu Toru.