Collections Privées (1979)

Een wat onevenwichtig drieluik van verhalen die een mengsel zijn van drama, fantasy, romantiek en erotiek. Het eerste deel is louter kitsch, het oogt als een gedegenereerd Robinson Crusoe verhaal gefilmd in de stijl van reklamefilmpjes à la Martini. Er is wel een niet onaardige dromerige soundtrack van Pierre Bachelet. Het tweede deel is het beste, en in zijn genre wellicht een zeldzame parel. Een surrealistische prent (van de voor mij onbekende Japanner Terayama) vol symboliek, picturaal superieur in beeld gebracht. Een doolhof van poëzie, droombeelden en metaforen dat eigenlijk op verschillende manieren kan geinterpreteerd worden. Voor enkele screenshots en een uitgebreide bespreking kun je hier terecht.

http://www.calorifix.net/forums/viewtopic.php?p=32248&sid=4fb0bf6a0bb686f84bfb8ea4d6191bd3. Drie jaar later werd dit luik apart uitgebracht in Japan onder de titel “Kusa-meikyu” (Grass Labyrinth).

Het laatste deel is een verfilming van een kortverhaal van Guy de Maupassant. Ook dit reikt boven de middelmaat, omdat het meer een drama is met een sociale thematiek.

"Collections Privées" is een prent die het ondanks zijn onderwerp het niet moet hebben van frekwente en/of expliciete naaktscenes en is zeker stijlvol gefilmd.

Helemaal niks aan toe te voegen Mac Hammer fan! Vijf en half jaar na dato staat je verhaal als een huis

Het eerste deel heeft inderdaad een opvallende soundtrack, het klinkt als cheesy Krautrock met disco invloeden. Soft focus en een hoop bevallige donkere dames, Laura Gemser vooruit, [kuch] ik bedoel voorop. Toch zijn het idee en de uitwerking nog niet eens zo idioot. Best een mooie fantasie, nergens plat in elk geval.

Terayama is subliem, mooi omschreven door Hammer. On-ge-lo-fe-lijk goed!

Borowczyk is het minst interessant, want het meest traditioneel, neemt niet weg dat er een aardige thematiek achter schuilgaat. Ik las in een review (papieren Speelfilmencyclopedie) het woord tingeltangelmeisje. En de ontdekking daarvan, een tingeltangelmeisje, is op zijn minst een halve ster extra waard.

3.0* / 4.0* (ruim) en 3.0* maakt deze omnibus bovengemiddeld.

Inderdaad, Mac Hammer Fan vat het mooi samen, daar doe ik niets aan af. Het schipbreukelingenverhaal vond ik nogal irritant. De bedoelingen van de dames werden mij niet duidelijk. Maar ik wordt altijd wat kriegel als een filmer de held avonturen laat beleven, die dan vervolgens een droom blijken te zijn. Ouwe, belegen truc, waar ik niet van hou.

Le Labyrinthe d'Herbes is verbluffend mooi, eigenlijk een complete film. Dat maakt deze Collections Privées waard om bekeken te worden, de films van Just Jaeckin en Walerian Borowczykn zijn dat nauwelijks. Wat vingeroefeningen, meer niet. Op Guy de Maupassant waren we in de jaren zeventig al uitgekeken, Borowczykn kennelijk nog niet. Oh la la....

Bij dit drieluik dat ik vandaag heb bekeken was het mij vooral te doen om het 2e filmpje van Shûji Terayama die ik kende van het uitstekende Den-En ni Shisu (1974). Ook met dit korte filmpje stelde hij mij niet teleur. Op visueel vlak gewoon schitterend. Ook de erotische scènes oogden zeer mooi.

Helaas moet het drieluik in zijn totaal het voor mij doen met niet meer dan een gemiddelde score van drie sterren en dit ook nog eens naar boven afgerond, want het eerste filmpje van de regisseur van Emanuelle was niet om aan te zien. Vreselijk. De kitsch droop er van af. Het derde filmpje van Borowczyk was niet meer dan redelijk. Mooie vrouw trouwens die hoofdrolspeelster.

Kort samengevat.

1e filmpje: 1,0*

2e filmpje: 4,5*

3e filmpje: 3,0*

Een erotische omnibus met 3 verhalen. Als ik kijk welke users hier reacties hebben gegeven (op Fransman na) niet meteen de personen die ik vaak zie opduiken bij (s)exploitation of erotiek in het algemeen. Opvallend ook dat men nogal eensgezind is over welke de beste stukjes zijn. Verhaal 2, een Japans verhaal over een jongen met een soort oedipuscomplex is het populairst. Het eerste verhaal, een ge-erotiseerde versie van Robinson Crusoe wordt als kitsch bestempeld en het laatste verhaaltje over een man die met een danseres de nacht wil doorbrengen hangt er nog zo een beetje aan.

Eigenlijk is mijn mening zo een beetje het omgekeerde van wat er hier is gezegd. Ik vond het 2de verhaaltje net erg kitscherig overkomen. Ja ok visueel wel knap maar ik ben een beetje uitgekeken op die stijl. Er zit vast wel een hoop symboliek achter maar ik ervaar het vooral als weird for the sake of being weird. Wordt op den duur saai en vooral erg vermoeiend. Niks mis met analyseren en nadenken maar daarvoor kijk ik geen film (meer).

Verhaal 3 is ook matig maar het was dan toch tenminste nog ontroerend. Jammer dat men niet meer had gedaan met de setting van de Folies Bergeres.

En hoewel het eerste verhaal eigenlijk redelijk voorspelbaar is, vond ik het makkelijk het meest entertainende. Te beginnen waren de dames een pak leuker dan in de andere fragmenten. Japanse meisjes kunnen heel cute zijn maar die geisha's met die witte make-up dat vind ik maar niets. Bovendien is de aanwezigheid van Laura Gemser altijd een pluspunt. Leuke combinatie van erotiek en horror in een paradijselijk eiland setting.