Le Vieux Fusil (1975)

Er is volgens mij geen land, waar zoveel films over de Tweede Wereldoorlog gemaakt zijn, als Frankrijk. De meeste daarvan zijn goed tot zeer goed. Tot die laatste categorie hoort ook deze film van Robert Enrico, geïnspireerd door het bloedbad van Oradour-sur-Glane in juni 1944, een paar dagen na de invasie.

Het is een uitermate dramatisch en heroïsch verhaal met een geweldige en terecht bekroonde hoofdrol van Philippe Noiret. Te midden van al het gruwelijke geweld en drama straalt Romy Scheider als in haar tijd van Sissi.

Geniale film.

De structuur van de flashbacks geeft niet alleen diepte aan de karakters, maar dient ook als een sterk contrast tussen de gruwel waarin Noiret terecht komt en de relatief zorgeloze periode voor en in het begin van de oorlog. Bijzonder sterk gespeeld door de hele cast, met Noiret als perfect gecaste dokter die op wraaktocht gaat, en met Romy Schneider op haar mooist - ook dat is ongetwijfeld als contrast bedoeld, en maakt de film des te indringender. De gruwelijke scenes in de film zijn eigenlijk maar heel kort, maar wel zo sterk dat ze je bijblijven - de vorige keer dat ik de film zag is dertig jaar geleden denk ik, maar het geheel stond me nog erg goed voor de geest.

Het verhaal is losjes gebaseerd op de gebeurtenissen in Oradour-sur-Glane, maar de draai naar het wraakmotief is meer ingegeven door de behoefte aan iets van gerechtigheid dan door de werkelijkheid. Misschien vooral als reactie op de manier waarop er na de oorlog met de daders is omgegaan.

Erg sterke film, deze 'Le Vieux Fusil'. Sfeervol, goed geacteerd, prima muziek en vol met indrukwekkende scenes. Het moment dat Romy Schneider in de hens wordt gezet zal ik niet snel vergeten. Die scene kwam hard binnen hoor. Sowieso schuwt deze prent het geweld of enige (redelijk) schokkende scenes niet. Verder is dit gewoon een heel goed wraakverhaal vol met spanning en sensatie. Puntje van kritiek is toch wel het lawaai wat Noiret maakt in het begin (ze horen je hoor), al valt dat ook wel een beetje goed te praten.. en het feit dat de Duitsers wel erg snel denken dat ze verslagen zijn. Hm, oké.. kleine puntjes. Verder heb ik gewoon genoten van deze film. Hele goede klassieker. Dikke voldoende dus ook.

Het is een prachtig stuk film met een altijd sterke Philippe Noiret en een Romy Schneider die toch een heel bijzondere en veelzijdige actrice was.

De film bevat amper zwakke momenten, ontroert en schokt. De gecreëerde sfeer is die van een man die al wat hij lief had in één flits verliest. Philippe Noiret vertolkt meesterlijk de gevoelens van verdriet en wraak die in het hoofdpersonage omgaan.

Ook die Jean Bouise past uitstekend in zijn rol. Het is een acteur die al heel dikwijls dergelijke bijrollen uitstekend heeft vertolkt.

Franse wraak/oorlogsfilm met Romy Schneider en Philippe Noiret die zoals ik net heb ontdekt één van de bekendste gezichten uit de Franse film was. De film weet te overtuigen, door vooral het goede acteerwerk en de toch wel expliciete geweldscenes. Ik vond alleen de vele terugblikken over de mooie tijd die hij had met zijn vrouw en kind op een bepaald moment wel een beetje tegen gaan staan. Romy kende ik alleen van naam uit de Sisi-trilogie. Maar moet zeggen in deze film zag ik een geheel andere actrice. Ze speelde erg goed en was daarbij ook nog een zeer mooie verschijning. Het verhaal lijkt erop dat dit ook echt gebeurd is maar zeker weten doe ik het niet?

Ruw. De tweede oorlog woedt verder maar toch is dokter Dandieu een gelukkige man, met een slimme dochter en een bloedmooie echtgenote. Dit geluk wordt vernietigd wanneer een Duits bataljon vrouw en dochter wreed vermoorden. De dokter verandert in een wraakengel en is van zin om de daders met zijn tweeloops naar de hel te sturen. De wraakactie wordt onderbroken door herinneringen van het geluk die nu voor altijd tot het verleden behoren. Enrico zorgt voor een perfect uitgevoerde film waarbij het trauma onaangenaam blijft hangen, en een immense Philippe Noiret die tussen razernij en waanzin zweeft.

Gezien op TV5, zeer onderhoudende film. Als kritiek de toch wel erg frequente flashbacks. Zie Romy Schneider graag in een film, maar zie toch vooral Romy Schneider. Een aantal films uitgezonderd.

Na een fijne introductie komt het omslagpunt van de film bij het uit elkaar gaan van het gezin.

De goedzak en chirurg verandert om begrijpelijke redenen in een wraakzuchtige moordmachine. Prima neergezet door Noiret.

Wat ik wel nogal dom vind is dat je je gezin naar een kasteel stuurt dat uitstekend dienst kan doen als uitkijkpunt en fort, dus ook voor de vijand.

Al met al een prima film.

Opvallende sfeer in deze film, die afwisselend sentimenteel en grimmig is. Past ook wel een beetje in de jaren ‘70 wellicht.

Ik was niet zo kapot van de vertelstructuur helaas, daardoor kwam ik nooit écht helemaal in het verhaal.