Nénette et Boni (1996)

nog geen een bericht? dar raar. nja..ik dacht..iemand moet de eerste zijn, dus bij deze...;-) iig de film heb ik niet gezien maar ik weet wel dat de tindersticks muziek hebben gemaakt voor deze film en de tindersticks zijn supervet! . dat zou alleen al een reden zijn om deze film te bekijken

Ik heb hem wel gezien. Vond het een erg mooie film. Nogal treurig wel, en de muziek van Tindersticks (inclusief een franstalige versie van Tiny Tears) draagt daar mooi aan bij.

Ook deze film is te zien tijdens het Claire Denis-programma in het Filmmuseum Amsterdam van 27 oktober t/m 16 november! Bovendien gaat ook de nieuwe film van Denis *L'Intrus* in premiere...

Claire Denis' vijfde film is een parel, waarin een veelvoud aan stijlen (strakke close-ups, documentaire-achtige beelden en droomsequenties) elkaar af wisselen. Denis probeert zo het haast ongrijpbare gegeven van de broer-zus-relatie weer te geven, daarbij ondersteund door de broeierige soundtrack van 'Tindersticks'. Winnaar van het Gouden Luipaard op het Filmfestival van Locarno in 1996.

16 mei een regio 1 DVD release bij Strand.

Fijn. Er was behalve een franse(niet ondertitelde editie) geen DVD hiervan beschikbaar namelijk.

Gelijk de website 'ns gecheckt van Strand Releasing: wat een doffe ellende (veel flash intro's en volkomen onoverzichtelijk. Daar was nog niks te vinden over eventuele andere onvindbare Denis' werkjes die er aan komen (tenminste ik kon het er niet vinden).

Wellicht tegen beter weten in weer maar eens een Claire Denis geprobeerd. Beau Travail heb ik nog niet zo lang geleden ergens halverwege afgezet (ondanks de fraaie cinematografie), deze heb ik tot het einde toe uitgezeten; met hangen en wurgen, dat wel.
Op zich leent het verhaal over twee tieners, die beide worstelen met het heden en verleden en door de omstandigheden twee totaal verschillende kanten opgroeien, zich prima voor een boeiende film, maar wanneer dat verhaal begraven wordt onder een dikke laag kunstzinnige, vaak wazige beelden, dan blijft er van het verhaal niet veel boeiends over: style over substance. Het plot verdient op zich een hoge waardering, maar door de vormgeving gaat daar wat mij betreft minstens de helft vanaf.
Veel, heel erg veel close-ups, bij voorkeur van handen. Zoals een paar handen, die in een kast op zoek zijn naar een trui o.i.d., naadloos gevolgd door een paar duikers die uit het water komen. Is er enig verband tussen die beelden? Dragen ze bij aan het verhaal? Ik zou het niet weten en ik kan het ook niet bedenken.
Te “arty” naar mijn smaak, dus ik denk dat ik Claire Denis verder maar links laat liggen, in ieder geval voorlopig.

Mijn zevende Claire Denis film. Altijd is het voor mij weer genieten van de tactiele cinema van het fenomenale tandem Denis-Godard. Het voorlopige hoogtepunt uit het oeuvre is voor mij Vendredi Soir, maar deze film heeft toch ook een heel aantal onvergetelijke scènes. Bijvoorbeeld de close-ups van gebak, pizza deeg, de menselijke huid. Ook de fantasiescènes zijn prachtig vormgegeven, met sfeer verhogende soundtrack van Tindersticks. Het blijft moeilijk uit te leggen wat me precies zo bevalt aan Denis' films.

Met dank aan Verhoeven.

Prachtige Denis weer. Ook voor mij de zevende en tevens de oudste die ik tot nu toe zag. Dit keer over een jongen die alles dat in zijn kleine wereld binnendringt afstoot en een verloren zus die bij hem terechtkomt. Beiden gevormd door het verleden. Levendig, gevoelig en tegelijk ruw. Met fantastische wisselwerking tussen alledaagse scenes, kleine momenten waarin een detail wordt opgepikt en droomscenes.

Mooiste scene is die met het deeg. Op papier een plat idee, maar in de handen van Denis en Godard wordt het geweldig. Intiem, gevoelig en grappig op hetzelfde moment.

4.0*