Nénette et Boni (1996)

nog geen een bericht? dar raar. nja..ik dacht..iemand moet de eerste zijn, dus bij deze...;-) iig de film heb ik niet gezien maar ik weet wel dat de tindersticks muziek hebben gemaakt voor deze film en de tindersticks zijn supervet! . dat zou alleen al een reden zijn om deze film te bekijken

Ik heb hem wel gezien. Vond het een erg mooie film. Nogal treurig wel, en de muziek van Tindersticks (inclusief een franstalige versie van Tiny Tears) draagt daar mooi aan bij.

Ook deze film is te zien tijdens het Claire Denis-programma in het Filmmuseum Amsterdam van 27 oktober t/m 16 november! Bovendien gaat ook de nieuwe film van Denis *L'Intrus* in premiere...

Claire Denis' vijfde film is een parel, waarin een veelvoud aan stijlen (strakke close-ups, documentaire-achtige beelden en droomsequenties) elkaar af wisselen. Denis probeert zo het haast ongrijpbare gegeven van de broer-zus-relatie weer te geven, daarbij ondersteund door de broeierige soundtrack van 'Tindersticks'. Winnaar van het Gouden Luipaard op het Filmfestival van Locarno in 1996.

16 mei een regio 1 DVD release bij Strand.

Fijn. Er was behalve een franse(niet ondertitelde editie) geen DVD hiervan beschikbaar namelijk.

Gelijk de website 'ns gecheckt van Strand Releasing: wat een doffe ellende (veel flash intro's en volkomen onoverzichtelijk. Daar was nog niks te vinden over eventuele andere onvindbare Denis' werkjes die er aan komen (tenminste ik kon het er niet vinden).

Wellicht tegen beter weten in weer maar eens een Claire Denis geprobeerd. Beau Travail heb ik nog niet zo lang geleden ergens halverwege afgezet (ondanks de fraaie cinematografie), deze heb ik tot het einde toe uitgezeten; met hangen en wurgen, dat wel.
Op zich leent het verhaal over twee tieners, die beide worstelen met het heden en verleden en door de omstandigheden twee totaal verschillende kanten opgroeien, zich prima voor een boeiende film, maar wanneer dat verhaal begraven wordt onder een dikke laag kunstzinnige, vaak wazige beelden, dan blijft er van het verhaal niet veel boeiends over: style over substance. Het plot verdient op zich een hoge waardering, maar door de vormgeving gaat daar wat mij betreft minstens de helft vanaf.
Veel, heel erg veel close-ups, bij voorkeur van handen. Zoals een paar handen, die in een kast op zoek zijn naar een trui o.i.d., naadloos gevolgd door een paar duikers die uit het water komen. Is er enig verband tussen die beelden? Dragen ze bij aan het verhaal? Ik zou het niet weten en ik kan het ook niet bedenken.
Te “arty” naar mijn smaak, dus ik denk dat ik Claire Denis verder maar links laat liggen, in ieder geval voorlopig.

Mijn zevende Claire Denis film. Altijd is het voor mij weer genieten van de tactiele cinema van het fenomenale tandem Denis-Godard. Het voorlopige hoogtepunt uit het oeuvre is voor mij Vendredi Soir, maar deze film heeft toch ook een heel aantal onvergetelijke scènes. Bijvoorbeeld de close-ups van gebak, pizza deeg, de menselijke huid. Ook de fantasiescènes zijn prachtig vormgegeven, met sfeer verhogende soundtrack van Tindersticks. Het blijft moeilijk uit te leggen wat me precies zo bevalt aan Denis' films.

Met dank aan Verhoeven.

Prachtige Denis weer. Ook voor mij de zevende en tevens de oudste die ik tot nu toe zag. Dit keer over een jongen die alles dat in zijn kleine wereld binnendringt afstoot en een verloren zus die bij hem terechtkomt. Beiden gevormd door het verleden. Levendig, gevoelig en tegelijk ruw. Met fantastische wisselwerking tussen alledaagse scenes, kleine momenten waarin een detail wordt opgepikt en droomscenes.

Mooiste scene is die met het deeg. Op papier een plat idee, maar in de handen van Denis en Godard wordt het geweldig. Intiem, gevoelig en grappig op hetzelfde moment.

4.0*

Blijkt bij herziening nog sterker dan ie was, in mijn herinnering.

Indrukwekkend om te zien hoe effectief – hoe economisch, zou je haast zeggen - het medium hier gebruikt wordt. De opeenvolging van fragmentarische scènes, met de camera vaak bovenop dat wat in beeld komt, en de snelle editing, geven het geheel een heerlijke dynamiek.

Scènes beginnen vaak pas als de ‘actie’ al bezig is, en echte punten worden er niet gezet. Maar Denis en Godard lijken precies te weten wat ze wel, en wat ze niet in beeld hoeven te brengen om de vaart erin te houden, genoeg ‘informatie’ te geven om als kijker niet de weg kwijt te raken, én de essentie van iets weer te geven.

Nénette klimt uit een raam, en vervolgens op een scheidingsmuur. Waar bevinden wij ons eigenlijk? Nénette springt naar beneden, de camera volgt haar, maar blijft halverwege even hangen bij de muur. Wat staat daar in steen gehouwen? ‘Institution Saint-Joseph’. Oh, daar. Het lijkt niks bijzonders, maar het is dat haast achteloze ‘in het voorbijgaan, in één moeite door’ dat tekenend is voor deze film.

En hoe de gemoedstoestand van Boni: zijn geagiteerdheid, zijn verlangen, zijn frustratie, met enkele penne... eh, camera-streken wordt weergegeven, geweldig. De (dag)droomsequentie over de bakkersvrouw is wat mij betreft het hoogtepunt van de film. Prachtig opgebouwd, in beeld én geluid.

De camera laat die bakkersvrouw (Valerie Bruni Tedeschi) schitteren, en ook de verbeelding van de liefdevolle relatie van het bakkerspaar, in slechts enkele sequenties, is fabuleus te noemen.

De film opent met een nerveus geschoten, documentaire-achtige scène over een schimmig handeltje met telefoonkaarten voor immigranten. Dat handeltje is met nog drie scènes verspreid over de film een parallel zijlijntje, dat niet echt met de hoofdlijn te maken heeft. Maar hoe het de hoofdlijn uiteindelijk wel raakt (de dame van de abortuskliniek onderbreekt haar gesprek met Nénette voor een telefonische tirade over een plotseling astronomische rekening (‘Gesprekken met Hanoi? Ik bel nooit met Vietnam!’), is exemplarisch voor dit schijnbaar losse, schetsmatig lijkende, maar in werkelijkheid zeer zorgvuldig opgebouwde werkje.

In Nénette et Boni wordt het alledaagse ‘verbijzonderd’, en het weinige spektakel (de drive by executie, de baby-kidnap) als terloops, haast laconiek, weergegeven. De manier waarop dat gebeurt, getuigt van een prachtig staaltje ambachtelijk filmmaken.