Yabu no Naka no Kuroneko (1968)

Een droevig spookverhaal, erg mooi en stijlvol gedaan. De beelden en muziek zijn indrukwekkend en blijven lang in je hoofd spoken.

Uiterst sfeervolle film met prachtige zwart/wit cinematografie, wat ik overigens onderhand wel gewend ben van deze regisseur. Het verhaal vond ik dan weer niet subliem, maar het bleef wel boeiend.

Weet verbluffend om te gaan met licht en donker. Het tevoorschijn komen en verdwijnen van personages uit en in het donker is erg mooi. Zo ook de kleding die in haar witte pracht fantastisch afsteekt in het donker tijdens de 'bos'-scenes (die op haar beurt ook weer erg mooi zijn). De tussenshots van de zwarte kat zijn sterk, en samen het ge-'miauw' brengt dit een geheel eigen sfeer naar boven. Toch blijft het spookverhaaltje zijn uitwerking missen, en wordt het al vrij snel een een sleur en blijft verfrissing uit. De eerste scene vond ik persoonlijk het sterkst, zowel in acteerwerk van de beide vrouwen als de regie, prachtige close-ups en goed gekozen shots.

De film is geschoten in een sfeervolle setting van donkere kamers en een mistig bamboebos, en is zeldzaam mooi belicht. Desondanks weet Kuroneko me met een negatief gevoel achter te laten, wellicht te wijten aan de stupide verhaalontwikkeling, de geforceerde dialogen en de overmatige expressie van zowel de acteurs als de regisseur. Zonde.

De film kent wel enkele complicaties. Dat het verhaal scripttechnisch niet zoveel voorstelt doet mij geen moer, maar na de sfeervolle uitwerking van de 1ste moord op een samourai kreeg ik erna even het gevoel van de 10 negertjes die zich gewillig naar de slachtbank lieten voeren. Gelukkig was Shindo net op tijd weer bij de les om zich ook met andere zaken bezig te houden. Immers, de 3 moorden verliepen allen volgens hetzelfde patroon wat variatie in de weg zat, waardoor het niet verstandig was om alleen maar ' dit soort praktijken ' te belichten.

Een ander punt van kritiek was dat de sfeer nog wat optimaler had gekund als de schreeuwende dialogen tussen Gintoki en zijn bevelhebber van de hand gedaan waren. Het gebulder tussen beiden was soms wat misplaatst in een verder vrij rustige, suspensevolle film waarin het wachten is op het moment dat er iemand toeslaat.

Bovenstaande kritiekpunten vallen echter in het niet bij het uiterst sfeervol weergegeven spookverhaal waarbij niemand zich veilig waagt eenmaal de nacht in het bos is ingetreden. Niet toevalligerwijs heeft Shindo zijn 2 hoofdpersonages in maagdelijk wit gestoken, wat hevig contrasteert tegenover het pikzwarte bos. De scenes in het bos waren ijzersterk, met name toen de 1ste samourai op zijn paard door het bos reed en er naast kattengejank ' dat in de verte klonk ' iets koppetje leek te duiken in de lucht over de samourai heen. Shindo weet van een oorspronkelijk drama een soms angstaanjagend spookverhaal te maken waarbij de bosscenes echt prachtig gefilmd zijn.

Zat na afloop even wat shots uit de film te bekijken via het menu gallery, waaruit bleek hoeveel gevoel Shindo wel niet voor beeldcompositie heeft. Ik heb het hier over een scene waar een samourai op zijn paard zit en even voor hem ' de jonge vrouw loopt ' die nauwelijks een meter voor hem lijkt te lopen, op de voorgrond ( aan de onderkant van het beeld ) vangen we nog net een plas water op waarin de spiegelbeelden van beiden zijn uitgebeeld. Daarnaast vond ik de scene waarin de camera zich voorstelt hoe het wel niet moet zijn om een emmer water over je kop heen te krijgen duizelingwekkend mooi. Net zo gaaf zijn de plotselinge vervormingen van lichaamsdelen als sommige samourai menen iets in de vrouwen te herkennen. Kuroneko wijkt wat dat betreft weinig af van het prachtige camerawerk in Onibaba.

Pareltje van een film die ik meer dan verdiend naar de tiplijst stuur. 4*

Net als in Onibaba heeft Shindô voor deze film weer een schitterende locatie gekozen. Elk shot is zo al de moeite van het kijken waard. Daarnaast past hij daar schitterend de kostuums en verdere decors op aan, zodat het licht donker effect optimaal overkomt. Prachtig effectvol en wordt tegenwoordig in kleur voortgezet door regisseurs als Zhang Yimou.

Het verhaal is op zich wel interessant, maar het komt niet erg uit de verf. Vooral nadat me duidelijk werd dat de aangewezen samurai die achter de twee moordende vrouwen aan moet gaan de betreffende vermiste zoon en echtgenoot is, kakte het nogal in. Met als dieptepunt het moment dat deze samurai aan het einde van zijn zeven dagen durende gebed na wat gesteggel over en weer toch zijn 'moeder' binnnenlaat om haar pootje op te komen halen. Jammer.

Verder kan ik voorgaande lyrische uitbarstingen over hoe mooi de film geschoten is, inclusief de zich spookachtig voortbewegende figuren, goeddeels (wel erg veel van hetzelfde op een gegeven moment, zodat ik soms het gevoel kreeg dat ik een toneelstuk aan het kijken was; het intermezzo van de samurai en de reus was daarbij een schitterende en broodnodige afwisseling) beamen en ook de soundtrack is erg fijn. Dus al met al een voldoende voor deze eerste kijkbeurt, en mogelijk komt daar in de toekomst nog wel iets bij.

3,0*.

Inmiddels ook via Criterion verkrijgbaar

Link

Eigenlijk is het laat. Nu pas een tweede film zien van iemand van wie ik een film al een paar jaar op vijf sterren heb staan. Toch kwam het er nu pas van.

Erg mooi. Iets conventioneler dan The Naked Island. Vooral een heel mooie Japanse spookfilm. Meer een dramatische uitwerking eigenlijk dan een griezeluitwerking. Zodra ik even gewend was aan het theatrale acteren zag ik een film die vooral door de stijl en de sfeer werkt. En omdat de film elementen leent uit theater is dat acteren ook niet zo'n probleem meer. Fabelachtig mooie decors, vooral als het eigenlijk bijna minimalistich wordt (het bamboebos). Mooie soundtrack ook.

4.0*, volgende keer minder lang wachten.

Melancholiek horror-drama uit 1968, al heeft het een soort van klassieke sfeer die je minstens 10 jaar eerder zou dateren, een beetje vergelijkbaar met de Britse Hammer-horror uit dezelfde periode.

Hoe de hele vork in de steel zit weten we meteen en het begin lijkt een herhaling van zetten, maar de film bloeit flink op samourai Gintoki op pad gestuurd wordt om de wezens te doden.

Voor het eerst bekeken, en vanaf BluRay

Nu las ik op What I Watch een review die de BR een revelatie vind in vergelijking met eerdere releases, en het is inderdaad een heel mooi geschoten film, maar mij viel ook een soort van ruis op in de vele diep zwarte scenes die ik nog nooit zo had gezien... ligt dit aan mijn apparatuur/settings of is het filmgrain die hier een nogal raar aspect krijgt door digitale encodering? Met eerdere zwart-wit films vanaf BR had ik niet het gevoel dat er iets niet aan het beeld klopte....

Je hebt dus de Masters of Cinema release gezien, ligt niet aan je apparatuur of settings. De Criterion release is superieur qua beeld. Zie bijvoorbeeld deze review van de MoC uitgave. In dit soort gevallen is het toch wel handig om een regiovrije blu-ray speler te hebben

Ging er bij MoC (inderdaad) wel blind vanuit dat het een goede versie zou zijn, maar dit is dan bij deze toch wel officieel de matigste BR die ik tot nu toe zag. Gelukkig stoort het uiteindelijk niet zo extreem dat het écht vervelend wordt, maar toch wel jammer...

Heerlijke sfeervolle horror van Shindô, die ik minstens zo goed vind als Onibaba.

Shindô weet ook hier een heerlijke sfeer te creeren, met mooi gefilmde zwart-wit beelden en vooral erg sterke effecten, waardoor de horror toch wel overkomt. Het verhaal is wat eenvoudig en in het begin gaat het misschien iets te gemakkelijk, maar gelukkig duurt dat niet al te lang en weet Shindô voooral de sfeer en stijl naar een zeer hoog niveau uit te werken.

Vooral de momenten in het bos zijn sterk en hebben iets angstaanjagends. Donker bos is sowieso al iets waar ik zelf ook niet al te graag doorloop en hier wordt die locatie op een goede en effectieve manier benut. Ook het laatste shot, waarbij de sneeuw rustig naar beneden dwarrelt, is geweldig in beeld gebracht. Zo zijn er nog een paar momenten, die ervoor zorgen dat dit op papier eenvoudige verhaaltje, toch een erg fijne kijkbelevenis wordt.

Wat mij betreft een aanrader en helemaal als je Onibaba ook erg vond, want dit ligt ongeveer in het verlengde ervan.

4,0*

Ik geloof dat ik beavis mag bedanken voor het expliciet wijzen op Shindo als regisseur die mogelijk interessant voor me is. Na Onibaba de tweede film die ik zie, en inderdaad wederom visueel erg mooi. Ook hier weer veel sterke contrasten, waarbij de lichtval zo gekozen wordt dat er iemand sterk uitgelicht wordt. Maar ook prachtig spel tussen enerzijds de wind en anderzijds sluiers, gewaden en of rook. En altijd gepaard met die prachtige lichtval. Ik geloof dat ik als enige kritiek kan uiten dat het niet altijd helemaal haarscherp is waar het moet zijn, ook bij bepaalde close-ups van bijvoorbeeld de kat.

Ook een fijne soundtrack. Behoorlijk sfeervol, zowel op de momenten van rust als tijdens de spannende momenten. Opvallend: op een bepaald moment deed de muziek me een beetje denken aan die van Tenshi no Tamago, te weten tijdens de liefdescène.

Het verhaal vond ik niet al te diepgravend, gewoon een aardig kaidan verhaal, dat weet te vermaken, al sleept het op een gegeven moment een beetje. De belangrijkste kracht van de film ligt uiteindelijk vooral in de sfeer en het visuele aspect, en weet daarmee meer dan genoeg te bekoren. Als geheel uiteindelijk een tikkeltje minder dan Onibaba, daarom een halfje minder. 3,5*.

Zeer mooi en sfeervol zwart/wit werkje uit Japan. Het een verhaal kan worden teruggebracht naar één woord: wraak. Spookachtige wraak. Visueel is dit zo mooi in beeld gebracht met mist/ rook, close-ups, sluiers/gordijnen, het bamboebos, en bijzonder lichtval. De film is letterlijk heel donker en met een mystieke atmosferische sfeer zoals die alleen in traditionele Japanse Kabuki theater kan zijn. Een prachtig sereen verhaal over etherische vrouwen en de onverzadelijke wil van de mens om te vernietigen. Voortreffelijke film.

Cinema is the art of ghosts, a battle of phantoms - Jacques Derrida

Onryō: The avenging spirit of Japanese folklore. A paranormal, primarily female, entity most frequently depicted through distinct visual markers like funereal white attire, long black hair, and pallid, staring visages. A hybrid being that emerges in the interstitial space between the world of the living and the realm of the dead - Jay McRoy

Schitterend.

Hoewel ik de benaming Onryō voor vandaag niet bewust had meegekregen, was het me als verschijnsel wel opgevallen in Kaidan (1964) en Ugetsu Monogatari (1953). Het is visueel behoorlijk opvallend en voor onze Westerse ogen misschien wat theatraal, maar voor wie dat opzij kan zetten werkt het ook anno 2017 nog uitstekend. Vooral wanneer we verhaal niet alleen letterlijk nemen, maar ons realiseren wat films als Yabu no Naka no Kuroneko zeggen over Japanse cultuur, traditionele rolpatronen en klasse- en genderverhoudingen.

Echter is Kaneto Shindô’s film, die enkele jaren daarvoor het sterke Onibaba (1964) afleverde, ook uiterst genietbaar zonder academische analyse. De wraak nemende spookverschijningen van twee verkrachte en vermoorde vrouwen, zijn ook nu nog behoorlijk spooky, al hoef je hier natuurlijk niet de modernere herinterpretaties van Onryō als in Ringu of Ju-on te verwachten. Dan nog lijken ze ook hier beslist levensgevaarlijk.

Het is pas mijn tweede film van Shindô, maar wederom beviel het me uitstekend. Met een fijne eigen stijl, is het net als bij Onibaba enorm genieten van de cinematografie. Hoog contrast, nachtopnamen, bamboebossen en in wit gehulde spookdames; het oog heeft hier weinig te klagen. Ik ben absoluut geen kenner van de Japanse film en cultuur, integendeel, ik zit nog onder de 100 films in totaal, al is het maar net. Het is dan ook zeer waarschijnlijk dat er meer inhoud langs me heengaat dan er binnenkomt. Die onwetendheid zorgt er misschien ook voor dat ik de manier van acteren, onderwerpen en vooral de humor niet altijd evenveel kan waarderen. Kuroneko heeft daar gelukkig geen moment onder geleden.

Een bijzonder visueel en sfeervol wraaksp(r)ookje.

4*

Stijlvolle romantische spookhorror. Knappe zwart-wit fotografie, met name de nachtelijke scenes in het bamboebos waren mooi geschoten. Af en toe a la Cocteau's La Belle et la Bete een vertragend slow motion beeld dat de sprookjesachtige sfeer versterkt. Het verhaal is vrij eenvoudig, duidelijk geïnspireerd op een Japanse legende, en het lijkt ook wel wat op een segment uit Kaidan. Toch ook wel wat puntjes van kritiek: ondanks de vrij korte speelduur vond ik het nogal lang uitgesponnen, het verhaal had ook wel in een uurtje verteld kunnen worden. Verder vond ik het wonderlijk dat een erg zichtbare ademhaling van een zojuist verbrand lijk door de editing komt.

Film moet het zoals iedereen al aangeeft, vooral hebben van de sterke zwart wit cinematografie. Ook aardige ghost story

3,5

Deze stond al een tijdje op de agenda, en blij dat het er nu een keer van gekomen is. Want Kuroneko is een plaatje, en dan met name visueel. Als verhaal is het in een redelijk rechttoe rechtaan spookverhaal, over wraaknemende geesten die schijnbaar een bekend fenomeen zijn in de Japanse folklore. Hoe dan ook, het plot valt misschien wat in herhaling, maar de sfeer is wél heerlijk unheimlich.

Dat de sfeer zo goed werkt, komt ook door het prachtige zwart-wit. Fraaie bamboebossen, donkere tempels, mistige taferelen die er fantastisch uit zien, maar waar ook allerlei vreemde dingen gebeuren in de achtergrond en waar uit het niets de spookverschijningen opdoemen. En dat maakt het ietwat lichte plot en trage tempo toch meer dan goed.

Herzien. Toch wel erg fijne bijzondere en sfeervolle vertelling.

Verhoogd naar 4*