Love Is a Many-Splendored Thing (1955)

Geweldige titel

Volgende week op BBC2!

Schitterende film. Doet zijn naam eer aan . Ik kreeg een brok in mijn keel en dat is best lang geleden.

Beetje clichérollen: de mooie, zachtaardige dokteres met een tragisch verleden die valt voor de mooipratende, gebruinde, getrouwde durfal (die dan nog eens een Amerikaan is ook), compleet met dramatisch einde. Niet dat ik mij er aan geërgerd heb, heel mooi filmpje. Hetzelfde geldt voor de poster.

De potsierlijke romance, sowieso: wie stopt nu William Holden in een romantische rol - die komt beter tot zijn recht in The Wild Bunch en zo, zorgt ervoor dat het begin wat stroef is. Het is namelijk ook wat wennen aan Jennifer Jones (die nóg meer op Kate Bush is gaan lijken ) als Chinese. Maar goed. De film begint wel gaaf met een lang aerial shot van Hong Kong anno 1955 (film speelt in 1949), maar dan komt dus de wat ongemakkelijke combi van een lompe zak met een zeer toegewijde zuster (ze is bijna een heilige). De romance op de Hong Kong equivalent van een alpenweide is kitschiger dan kitsch.

Halverwege de film gebeurt er iets wonderlijks. Jennifer Jones reist naar haar familie in China (in Chongqing) en dan blijkt de Chinese achtergrond toch redelijk goed in de verf gezet en krijgt het drama een goede draai. De oorlog in Korea en de opkomst van de communisten in China zorgen voor wat diepere lagen die de film en de tragische romance ten goede komen.

Wat ook opvalt. De interieur scènes zijn werkelijk verbluffend. De kleurenpracht en wiegende dames in strakke jurken met hoge kragen zijn een soort In the Mood for Love avant-la-lettre. Echt ongelofelijk. Vanaf daar lijkt Jennifer Jones zowaar meer op Maggie Cheung dan Kate Bush en de zwier van de gedoemde romance echoot aangenaam de sfeer die we nu 50 jaar later kennen van Wong Kar-wai. Nu is deze Hollywood film natuurlijk veel explicieter melodramatisch, maar het tweede deel is werkelijk goed.

Wat ook erg goed is is de muziek van Alfred Newman. Het lijkt erop dat deze soundtrack jaren later Ryuichi Sakamoto enkele malen geïnspireerd heeft. Zowel het thema van The Last Emperor als die van The Sheltering Sky lijken geïnspireerd op de muziek van Newman.

Een mooie, romantische film, zoals ze die in Hollywood in de gouden jaren bij de vleet maakten. Na een paar niet zo geslaagde films betekende het destijds min of meer de wederopstanding van Jennifer Jones. Anders dan Mochizuki Rokuro beweert had zij in William Holden natuurlijk de ideale tegenspeler, die uitermate geknipt is voor dit soort romantische films, zoals mag blijken uit Born Yesterday, Breezy, The Country Girl, Picnic, Sabrina enz..

Het theme van de film, waarvoor het veel bekroonde duo Fain – Webster een Oscar ontving, is typisch zo’n deuntje dat nog dagen in je hoofd blijft hangen.

Al met al een aangenaam romantisch drama.

Wat een mooie titel. Het liedje ("The 4 Aces" zongen het destijds populair, meen ik) kende ik al lang, maar nu pas begrijp ik de woorden "lost on a high and windy hill...").
Het is romantiek met een grote R, weliswaar met een politieke-etnische achtergrond, maar het zijn de verdienstelijke love-dialogen en de charme die uitgaat van de verliefden Jennifer Jones en William Holden die het maken.
Klassiek aan dergelijke films waar uiterst geluk gevonden wordt in een onverwoestbare liefde zal een dramatisch gebeuren voor veel verdriet zorgen , maar deze voorspelbaarheid maakt de film daarom niet min en voor romance-lovers des te pakkender.

Erg vervelende oudbollige film met oeverloos ouderwets gezemel.

De mooie muziek en kleurrijke setting zorgen er voor dat het niet helemaal waardeloos is.