D.O.A. (1988)

kijk het origineel.

Film begint wel aardig, maar ontaard in een standaardthrillertje met een zwak einde.

Vond het trouwens mooi hoe aan het eind het contrast langzaam verdween naarmate de gemoedstoestand van de hoofdpersoon ook "slechter" werd...

Daarom 2.5 sterren.

Van dik hout...

die zingen toch? Beetje achterhaald, is intussen beter en leuker gedaan.

Remake van Rudolph Maté's klassieke film-noir D.O.A.

Redelijke film niet erg slecht ofzo. Het eind is niet zo bijzonder en dat is jammer... 2 sterren.

Herzien: Bijzonder matig filmpje in zoiets als post of neo-noir stijl. Wordt wel gered door ryan en quaid. 2

De klassieker heb ik tot nu toe nog niet gezien, was ook van ver voor 'mijn tijd', ik ben (helaas? och...) in mijn jeugd begonnen bij de lokale plattelandsvideotheek die vooral in die tijd het meest recente materiaal in de verhuur had. Veel klassiekers en oudere films trof (en tref?) je daar nou eenmaal niet. Indertijd onderhoudend en spannend, maar net als 'Desperate hours' (ook al een remake) zou dit bij herziening wel eens flink kunnen tegenvallen. Ik hou het nog even op drie sterren.

''I don't think...''
''You shouldn't brag about that!''


Herziening (niet zo'n probleem met de bbc die deze regelmatig van stal haalt) en absoluut niet tegengevallen. Het hele verhaal is wel tamelijk preposterous, maar met de vele mooie (wel neigend naar kitschy, maar geen probleem) scènes, shots, acties en zelfs alle twists was het toch goed genieten van anderhalf uur style-over-substance. Quaid en Ryan (en Rampling, maar ook de rest van de cast) vullen hun rollen met veel '90s verve in, ook een beetje zoals de soundtrack; ruig zonder echte ruwe kantjes. Een in wezen ongevaarlijke thriller die echter een boel plezier opleverde.


Te noemen: een guilty pleasure? Van drie twijfelachtige naar drie dikke sterren in ieder geval.

Vorige week gezien, en eigenlijk erg van onder de indruk. Mooi in beeld gebracht vooral. Verhaal liep niet over van realisme, maar soit. Fijne verrassing.

4,0*

Ik herinnerde me dit als een matige remake van het uitstekende origineel uit 1949, maar bij herziening valt hij toch alleszins mee. Aardig gespeeld (ik heb altijd wel een zwak voor Dennis Quaid gehad), mooie onduidelijkheid over de identiteit en de motivatie van de dader, een behoorlijk tempo, aardige visuals, een sterke scène bij de teerput, en een einde dat gelukkig geen "cop-out" (miraculeus antivirus o.i.d.) is, want hoewel we Quaid niet zien sterven (zoals Edmond O'Brien 40 jaar eerder wèl) mogen we er aan de hand van de manier waarop hij in zwart-wit de focus uitwandelt wel van uitgaan dat zijn uren geteld zijn en blijven). Mooi gebruik van Don't bang the drum van de Waterboys. De regisseurs zijn een echtpaar, en de vrouwelijke helft daarvan liet de muziek verzorgen door haar broer die vooral bekend werd als één van Ian Dury's Blockheads.