Het is een mix van zwarte humor, het A-B-C'tje van de horrorconventies in de mal van het spelconcept van The Running Man.
Echter, de film is in de vorm van één aflevering, dus is er geen inleiding of gevolg/epiloog buiten de 'show' om.
Een goede zet van de regisseur, die op deze manier alle ruimte heeft om alle mogelijke plotmechanismen uit te werken omdat hij zijn karakters al in een ideale situatie [omgeving, mindset] heeft.
De film heeft een overduidelijke low-budget aura over zich heen,wat gelukkig niet nadelig is aangezien het een televisieshow is. [met de daarbij behorende beeldkwaliteit]
Plus... Hij kan een aantal stereotype horrorvillians helemaal uit hun dak laten gaan. En dat zonder in te boeten aan kostbare opbouwtijd. Want iedereen zit al diep in de shit, om het zo maar te zeggen. Ze worden al opgejaagd.
Het is spelen met de conventies en alles erom heen. Zo kunnen ze tijd winnen door zichzelf 'op te waarderen' door hun verhaal te vertellen of andere interessante dingen te doen.
Een hilarisch moment betreft een ruimte met een hartvormig bed en de opmerking dat er nooit iemand in een horrorfilm vermoord is tijdens het seksen. Prachtig.
Iedereen is aanwezig:
De doorgewinterde eenling, de onschuldige screamqueen, de domme macho en de mooie bimbo, die grappig genoeg haar top uittrekt om haar kansen te vergroten [waarop de eenling dan opmerkt dat ze weet wat ze doet].
Natuurlijk is er een twist aan het eind, maar dat is dan uiteindelijk de voltooiing. Zeg maar, de Z...