The Sisters (1938)

Unhappiness ain't so bad... kind of makes happiness all the keener

Nu ik weer over een aantal dagen examens heb, is het een perfect gelegenheid om eens wat komaf te maken met een deel van mijn kijkachterstand en films die nog op de decoder staan want zeg nu eerlijk, er is niets zo heerlijk om na een dag studeren in je bed te leggen en je laten meevoeren naar de wondere wereld der Tinseltown. Ik had nog nooit van de film The Sisters gehoord maar de aanwezigheid van Bette Davis en Errol FLynn zorgden ervoor dat ik de film sowieso een kans wou geven.

Flynn staat bij mij, en ik vermoed dat hetzelfde geldt voor de rest van het publiek, te boek als een acteur die vooral veel furore maakte als swashbuckler en de meer romantische actierollen zoals Robin Hood en Don Juan. Het leek me dan ook een vreemde keus om hem hier in te laten opdraven en gedurende heel de film bleef ik ook het gevoel hebben dat hij hier niet op zijn plaats was. Vreemd want op zich doet Flynn het bijlange na nog niet zo slecht maar je mist de echte feeling met zijn personage. Sowieso is Frank Medlin een personage waar je nogal moeilijk sympathie voor kunt opwekken maar dat terzijde. Ook Bette Davis heb ik al een stuk beter zien acteren om eerlijk te zijn. Vooral in het begin van de film gaat het vrolijke haar maar enorm moeilijk af. Ik blijf het een enorm onaantrekkelijke vrouw vinden maar meestal weet ze dit erg goed te compenseren met haar dramatische rollen zoals in Dark Victory of All This, and Heaven Too maar hier weet ze pas echt op het einde te overtuigen. Ik had de film dus opgenomen voor deze twee acteurs maar ben eigenlijk min of meer weggeblazen door de bijrollen in de vorm van de twee andere zusters, Anita Louise en Jane Bryan. Op zich niet zo'n enorm uitdagende rollen, de rol van Davis heeft dan ook overduidelijk meer om het lijf, maar de twee zijn uitstekende steunpilaren voor de twee hoofdrolspelers waar trouwens wel vrij weinig chemie tussen was.

De hoofdpersonages zijn eigenlijk mensen waar je moeilijk sympathie voor kunt opwekken. Vooral Flynn als Frank is op het randje wanneer hij zijn vrouw verlaat om op een boot te gaan zitten. Dan is Louise net dat tikkeltje sympathieker maar wat ik niet begrijp is waarom ze in godsnaam terug voor Frank kiest. Hij laat haar zo'n twee jaar alleen en zij bouwt haar eigen leven terug op na de aardbeving met de hulp van haar baas Benson die schijnbaar enorm veel voor haar overheeft maar de moment dat Frank terug op de proppen komt, draait ze hem binnen en is alles weer koek en ei. Wat een verschrikkelijke anti-climax want hiermee verdwijnt de voor de rest sterke opgebouwde climax. Voor de rest is dit een soort film die je vandaag de dag nog zou kunnen maken maar die qua sfeer nooit zo goed zou zijn. De presidentsjaren van Roosevelt zaten toen nog redelijk vers in het geheugen (Roosevelt was nog maar zo'n 30 jaar geleden afgetreden, een serieus verschil met vandaag de dag natuurlijk) en op de een of andere manier voel je dat in de film. De aardbeving is trouwens ook nog wel aardig gelukt. Er werd een hoop materiaal gebruikt uit San Francisco uit 1936, iets dat vroeger wel meer werd gedaan, maar het werkt nog altijd perfect. Het blijft natuurlijk vandaag de dag iets gedateerd aanvoelen, we spreken dan ook over een film van meer als 70 jaar oud, maar over het algemeen ziet het er nog goed uit.

Niet de beste film die ik van Flynn of Davis heb gezien maar hun klasse komt genoeg bovendrijven om hier een vermakelijke film van te maken. Het verhaal heeft soms rare sprongen maar de rest van de cast maken veel goed, blijft alleen jammer van de vreemde wending naar het einde toe.

3.5*