Pocketful of Miracles (1961)

Dit moet ongetwijfeld Capra's minste film zijn (het was in elk geval zijn laatste). Van de dertien die ik tot nu toe zag (what's in a number?) is dit de slechtste.

Een zeer trage (vooral het begin), onleuke remake van zijn eigen Lady for a Day. Bette Davis zou de boel moeten redden maar is teleurstellend weinig in beeld en de film wordt bevolkt door ontzettend veel figuren, van wie vooral Peter Falk opvalt, maar op den duur een beetje op de zenuwen gaat werken.

Na de zeer succesvolle jaren ’30 en ’40 werd het langzaam wat minder met de films van Frank Capra, die in zijn gouden periode met een tiental verrukkelijke films het publiek op uitzonderlijke wijze wist te vermaken. Maar met deze film, een remake van zijn eigen Lady for a Day (1933), heeft Capra op waardige wijze afscheid genomen, mede dankzij de uitgekiende rolbezetting. Het is een kostelijke komedie, zoals die tegenwoordig schijnbaar niet meer gemaakt kunnen worden. Lachen, gieren, brullen. Tijdloos. Heerlijk.

Niet mijn humor maar wel onderhoudend deze film.

Aardige film over een arm vrouwtje die appels op de straat verkoopt en geluk brengt aan een gangster. Niet echt een origineel verhaal, maar de personages zijn leuk (de cast draagt hier zeker aan bij). Wel nogal uitgerekt waardoor de film echt te lang duurt. Deze laatste film van Frank Capra is verre van zijn beste, maar nog redelijk vermakelijk.

Sentimentele kitsch. Maar dan heel goed gedaan. Ik heb een zwak voor zulke technicolor onzin. CinemaScope tot in de puntjes verzorgd. En dan ook letterlijk, als er een straatscene te zien is, is er continue contrast, de een loopt met een groen hoedje voorbij, de ander met een rood pakketje. Alles ademt kleur en plezier om daar het maximum uit te halen. Elke compositie is duidelijk met plezier gemaakt. Ja ok het schmiert erop los, maar doet een one, two, three van Wilder dat ook niet?

Je zal in dit type film nooit en te nimmer lensflare zien. Dat was toen nog uit den boze.