Cactus Flower (1969)

Ouwerwets flutverhaaltje van het toneel (een frans stuk), maar Matthau en Bergman zijn altijd de moeite waard.

Goldie was toen het standaard-hippe jonge ding, met grote ogen, dat zo snoezig op haar onderlipje bijt. 'Kookie' noemen de Amerikanen dat. Dat heeft ze jarenlang volgehouden [behalve in Sugarland Express waar Lucas haar blijkbaar heeft gezegd dat ze gewoon moet doen - en dat werkt].

Lucas?

Goldie was jarenlang de enige die hem Lucas mocht noemen omdat ze Francis Ford niet kon onthouden. Stom stom stom.

Francis Ford?

En laat ik nou al jaren gedacht hebben dat Spielberg Steven van voren heette.

Strafwerk ! Duizend keer : ik zal geen namen meer door elkaar halen.

Mooie uitspraak van Steven Spielberg :

'When I grow up I still want to be a director'

Beetje flauw wat hierboven staat, het is gewoon een leuke film en ik heb wat de liefde betreft genoeg bizarre dingen meegemaakt zodat ik kan zeggen dat wat hier gebeurt niet eens zo heel raar is.

Leuke film. Hawn won een oscar, maar eigenlijk had ie naar Bergman gemoeten.

Gewoon een leuke ongecompliceerde luchtige komedie met een heerlijke rolbezetting. Na bijna 25 jaar moest Ingrid Bergman nog steeds een Zweedse ijskonijn spelen, (zie Hitchcock's prachtige "Spellbound") leekt me vervelend voor haar, maar ook op leeftijd is Ingrid eh....nog steeds Ingrid....geweldig!.... en Matthau blijft een leugenaar zoals hij die Wilder's "Fortune Coockie" speelde. En Hawn is een pruilende Bambi...en daar heb ik, eens in de zoveel tijd, niets op tegen!

3,5*

Walter matthau is perfect in zijn rol... echt een rol voor hem

Cactus Flower neemt ruim drie kwartier de tijd op echt op gang te komen waarvan vooral de eerste 15 minuten, tot Matthau in beeld komt, niet om door te komen zijn.

Gelukkig staagt de film erin steeds genietbaarder te worden, wat vooral te danken is aan Bergman, die als enige een personage met diepgang neerzet, en in mindere mate Matthau. Goldie Hawn is echter niets meer wat luchtig opvulsel (en dan nog een Oscar winnen ) terwijl Rick Lenz zwaar vervelend is. Zo'n oncharismatisch persoon kom je niet vaak tegen.

Doch na een tijdje wordt de film vermakelijker met betere humor, leuke dialogen en catchy muziek. Het slaagt erin lekker feelgood te worden ondanks de voorspelbaarheid en het roestige begin.

Leuke, ouderwetse komedie zoals ze die tegenwoordig (helaas) niet meer maken.

Lekker gespeeld van Walter Matthau, Goldie Hawn en de enige, echte koningin van het witte doek Ingrid Bergman.

Grappig en gezellig.

Goldie Hawn, wat een heerlijk personage heeft ze hier

Cactus Flower is niet zo fantastisch als Barefoot in the Park, maar ook dit is weer een leuke luchtige komedie, die lijkt te balanceren tussen klassiek Hollywood en de jaren 70. Dat levert een interessante mix van stijlen op!

leuke komedie met een nog hele jonge goldie hawn , walter is ook weer goed op dreef maar ingrid bergman steelt toch een beetje de show in haar rol van stijve hark assisstente die stilletjes gek is op haar baas .

I. A. L. Diamond, vooral bekend van z'n werk met Billy Wilder, bewerkte deze populaire Broadwayklucht. Dankzij de afwisselende locaties, de gele taxi's van New York en een tentoonstelling met hedendaagse kunst voelt het niet te toneelmatig aan. Het is een romantische komedie uit de tijd dat dat genre nog niet uitgemolken was, met pingpongdialogen vol gevatte replieken.

Het basisgegeven is klassiek. Een man begint met een klein leugentje, maar voordat hij het weet raakt hij verstrikt in z'n zelfgeweven web. De waarheid opbiechten is ondenkbaar; dat zou te simpel zijn. Al vrij gauw wordt duidelijk wie met wie zal eindigen, maar je wil weten via welke ingewikkelde kronkelwegen ze dat lot bereiken.

De acteurs zijn goed op elkaar afgestemd en doen veel met prosodie. Je kunt dezelfde zin op tientallen manieren uitspreken, variërend in intonatie en ritme. Goldie Hawn bruist van levenslust en past bij de swinging sixties met haar kleurrijke outfits en minijurkjes. Geen enkele andere actrice kan haar ogen zo wijd opensperren. Walter Matthau doet met z'n deadpanface aan het hondje Droopy denken. Bij de liefdesverklaring op het einde zie je z'n linkermondhoek een halve millimeter naar boven gaan, maar voluit glimlachen doet hij nooit. Ingrid Bergman heeft de ondankbare opdracht de meest ernstige rol in een komedie te spelen. In de ogen van deze tandartsassistente is het niet altijd lente. Geleidelijk aan bloeit ze echter open, zoals het bloempje van haar cactus.

Tussen de snelle opeenvolging van grappen zitten twee onderwerpen verwerkt die tot nadenken stemmen: de zelfmoordpoging en de ongelijke leeftijdsnormen tussen man en vrouw. Er valt veel te lachen, maar het is net iets meer dan dat.

Lege komedie, net voldoende om de tijd te doden. De makers moeten een hekel hebben gehad aan de toenmalige hippie trend, deze wordt af en toe belachelijk gemaakt en de muziek is er ook niet naar.

Goeie film waarin een tandarts zijn vriendin in de waan laat dat hij getrouwd is. Deze kluchterige film wordt wellicht nergens echt hilarisch, maar is zeker wel vermakelijk. Leuke dialogen en goed uitgespeelde en uitgewerkte situaties. Een fijne cast waarbij het vooral leuk is om Ingrid Bergman in een voor haar a-typische rol te zien.

Weer een geslaagde comedy film van Gene Saks, eigenlijk verdiend deze regisseur een hoop meer waardering! Zijn films ademen een hele fijne sfeer uit en de personages zijn ook leuk uitgewerkt.

Het helpt trouwens ook wel mee dat Goldie Hawn in deze film super cute is, want ook dat verhoogt natuurlijk wel het kijk plezier. Walter Matthau is vanzelfsprekend altijd een goede toevoeging in een film, 1 van de grootste acteurs ooit wat mij betreft.

3,5*

Inderdaad, zo maken ze inderdaad geen komedies meer. Maar gelukkig heb ik in de afgelopen jaren echt heel veel van die ouderwetse komedies kunnen verzamelen, dus ik kan regelmatig genieten van zo'n ouderwetse dijenkletser.

Na The Odd Couple (1968), een van mijn favoriete komedies aller tijden, maakte Gene Saks opnieuw een erg leuke komedie met deze Cactus Flower en opnieuw castte hij de man die perfect is voor dit soort rollen: Walter Matthau. Ook Goldie Hawn en Ingrid Bergman spelen hun rol uitstekend en maken van deze film een erg aangename belevenis. Er zitten ook een aantal tot nadenken stemmende gedachten in deze film, zoals Dievegge al opmerkte:

Een herziening doet schijnbaar een hoop goed, wat een heerlijke/sfeervolle feel-good film is dit toch. Lekkere soundtrack ook trouwens! Duidelijk uit de hippieperiode. De acteurs doen het stuk voor stuk ook erg leuk en het kijkt als geheel erg prettig weg. Goldie Hawn is hier trouwens ook wel erg schattig.

Verhoogd naar 4.

Leuk kolderiek filmpje, met af en toe een hoog John Lanting gehalte. Het is naar een gelijknamige toneelstuk, en dat kun je wel zien aan de film. Maar dat hindert helemaal niet.

Goldie Hawn speelt hier een leuk typetje, waar ze dus een Oscar voor kreeg. Ingrid Bergman's rol springt er wat mij betreft bovenuit. Je ziet wel dat ze hier van genoten heeft.

De film kwam in 1969 uit, het jaar waarin Woodstock plaatsvond. De hele platenzaak ademt ook die sixties sfeer uit en de kleding ook.

Walter Matthau is gewoon weer Walter Matthau, nou ja gewoon, hij is eigenlijk altijd goed.

Het verhaal is eigenlijk een langgerekte running gag met het ophouden van de schijn en de zoveelste leugen.