Händler der Vier Jahreszeiten (1971)

Laatste 5 minuten stonden niet op m'n videoband, maar ik neem aan dat er niet zo gek veel meer gebeurde nadat Hans zich doodzuipt aan tafel en terugdenkt aan een gebeurtenis in Marokko (geloof ik) waar 'ie eigenlijk al had 'willen' sterven..

Anyway, de eerste 85 minuten hebben me absoluut niet kunnen overtuigen van Fassbinders status en kwaliteiten. Slecht geacteerd, constant veel te snel inzoomen en een verhaal dat zo oninteressant mogelijk wordt verteld. Jammer...

De film boeide mij ook niet zo...

Ik ga mij niet opwinden over de ongevoeligheid van de mensen van tegenwoordig of zo, dat heb ik al eens gedaan herinner ik mij, en er ook nog veel commentaar op gekregen ook

Maar IK vond deze film prachtig: intens, rauw, sober en gigantisch realistisch. En daarbij zelfs niet eens overdreven melodramatisch (al mochten ze soms wel wat stiller huilen, dat geef ik toe)
Oke, niet iedereen acteert even goed, dat geef ik toe, en het camerawerk is niet echt flitsend (maar wel typisch en passend bij de sfeer van de film). Maar de personages uit deze film raken mij even hard als die uit bijvoorbeeld Badlands of Taxi Driver, en ik vind het verhaal prachtig.

Maar ik begrijp dat niet iedereen dit boeiend vindt, dus doe maar op met je hartverscheurende kritiek op dit pareltje, ik kan er wel tegen

Grote naam of niet, maar ik vond het niet goed. Er werd veel te toneelmatig geacteerd. Daardoor was het moeilijk voor mij om me in de film te verplaatsen. Dat het hele verhaal met horten en stoten verteld werd (en ik soms moeite de daden van de hoofdpersonen te geloven) hielp al evenmin. Het deed me dan ook niks. Ondanks een paar aanzetten tot boeiende thema's (vooral in het verschil tussen maatschappelijk aanzien en persoonlijk geluk had een mooie film gezeten). Ik zal Fassbinder nog wel een herkansing geven, maar hier kon ik niets uithalen dat voor mij verklaard wat er zo briljant aan zijn werk is.

En, Freud, dat is niet omdat ik ongevoelig ben, ik zag vorige week nog een film waarvan ik erg van de kaart was (en jij destijds ook trouwens). En films raken me vaak heel erg diep, maar dit doet me echt niks.

En voor wie een veel beter intens, rauw, sober en realistisch drama wil zien, probeer A Woman under the influence eens.

Een krappe 2.0*

Het is nu even geleden dat ik hem heb gezien, maar ik blijf er echt bij: ik heb zelden zo'n sobere, eerlijke en aangrijpende film gezien als deze. En meer is daar niet aan, maar dat is voor mij genoeg.

Daarna is er nog de begrafenis van Hans te zien, waarbij ook de 'grote liefde' van Hans aanwezig is, met een bos rode rozen (Kurt en zijn vrouw maken kort een opmerking over haar aanwezigheid); dit is dezelfde vrouw die eerder in de film door Hans ten huwelijk was gevraagd (in flashback). Daarna is er nog een scene met Irmgard, haar dochter en Harry in de auto (stilstaand). Irmgard zegt dat Harry en haar dochter het zo goed konden vinden, en dat zij wel wat voor hem voelde, en dat het het misschien wel het beste voor alledrie zou zijn als hij bij hen bleef en min of meer de vaderrol zou overnemen. Na enige tijd antwoordt Harry, zonder om te kijken, 'oke'. Dan wordt het scherm zwart (zonder verdere tekst in beeld).

Maar als de film je tot dat punt niet raakte, dan kan ik me niet voorstellen dat die laatste paar minuten je mening zouden veranderen.

Ah, thanks anyway.

Mee eens !

Dat doet me plezier

Fassbinder-programma in het Filmmuseum van 3 november t/m 28 december! vele klassiekers opnieuw in de bioscoop

Eveneens in Lux Nijmegen negen films te zien.

Ben het hier ook wel mee eens, alleen jammer van dat acteren... het stoort echt.

Fassbinder doet hier waar hij goed in is en dat is een zo realistisch en grauw mogelijk beeld schetsen van menselijk drama.
Esthetisch vaak niet om aan te zien maar dat versterkt de sombere thematiek alleen maar. Deprimerend filmpje die krachtig is wegens bovengenoemde en de goede casting. Acteerwerk is niet super maar de gezichten maken veel goed. Goed drama die Fassbinder's beste werk evenaart.
3,5*

Erg goede Fassbinder.
Mensen die klagen over eenvoud, inzoomen , verkeerde kleuren, nep tranen hebben Fassbinder slecht begrepen.
Dat is eenvoudigweg niet waar het allemaal in zijn films om draait.
Dit ontstijgt film, dit gaat over gevoel.

Zeker voor 1972 heeft de regisseur ook dit melodrama over het menselijke bestaan, het verlangen naar liefde en vrijheid en over teleurstelling op teleurstelling binnen een hypocriete samenleving, frank en vrij gefilmd. En toch pakte het verhaal over deze antiheld mij minder dan andere producties van Fassbinder; waarschijnlijk omdat ik de wijze van acteren vreemder en meer karikaturaal vond en daardoor afstandelijker.

Het is van Gummo geleden dat een film van dergelijke lelijkheid mij zo pakte. Verdikke wat een tristesse. En inderdaad zo theatraal en haast een klucht/F.C. De Kampioenen-achtig acteerspel, maar ik werd op een of andere manier zo getoucheerd. Wondermooie film weer van onze Fassbinder.

Wat een prachtige film. Op geen enkel moment had ik het idee de hoofdpersoon van deze film verwijten te kunnen maken. Het begin met de ontvangst door de moeder zet hiervoor al de toon. Het meest bijgebleven is de opmerking van de zus (nu eens geen hoofdrol voor Hanna Schygulla) tegen de moeder. Als moeder zegt "had hij maar beter naar mij geluisterd" , antwoord zij "had jij maar eens beter naar hem geluisterd". Maar als je de invloed van zijn familie negeert zou je kunnen denken wat een klootzak.

Fruitverkoper is een beroep dat veel voorkomt, maar zelden kom je er een als hoofdpersonage tegen. Hans Epp is een rusteloze antiheld die moeite heeft met standvastigheid en aan dipsomanie lijdt. Hij is klein in alle betekenissen van het woord.

Er zitten rare sprongen in de montage, maar er zijn ook mooie vondsten. Hun interieur is kleinburgerlijk en katholiek. Wanneer z'n vrouw overspel pleegt en door het kind betrapt wordt, hangt er een schilderij van de Heilige Familie aan de muur, ook een man, een vrouw en een kind.

Verschillende acteurs hebben (bijna) dezelfde voornaam als hun personage. Het vraagstuk dat het meisje voorleest, is onoplosbaar wegens te weinig gegevens. Het favoriete liedje van de fruitventer, waaraan romantische herinneringen verbonden zijn, wordt gezongen door Rocco Granata.

Een film van Fassbinder verdient altijd aandacht.
Zijn "Der Händler der Vier Jahreszeiten" doet soms wat onsamenhangend aan, voorziet in verrassende wendingen in het verhaal, maar is erg stillistisch, sfeer en ook emotie scheppend en met acteurs die indruk maken ook al lijken ze vaak (gepland) aan overacting te doen.
Het is een wat lyrisch drama, flirtend met melodramatiek, maar toch behoorlijk to the point en al bij al ten zeerste genietbaar.