Wit (2001)

Genomineerd voor zeven Emmy Awards in 2001 waarvan drie gewonnen. Spijtig genoeg kreeg Emma Thompson er geen voor haar grootse rol als Vivian Bearing. En zeggen (zonder namen te noemen) dat er actrices zijn die een Oscar krijgen om slechts één tiende part te acteren van wat Thompson in deze prent deed. Fantastische en zeer beklijvende tv-film.

Voor wie de titel niet begrijpt: Wit staat voor geestigheid, gevatheid, ad rem.

En de poster? Prachtig. Het laat Vivian zien in overgang tussen haar ziekte en gezondheid.

Mooie, ontroerende film. Films die heel duidelijk op toneelstukken gebaseerd zijn, liggen mij persoonlijk wel. Het was in deze film af en toe ook wel een zwakte - dat het allemaal op woorden neerkomt. Maar aan de andere kant... met zo'n titel word je daar ook voor gewaarschuwd.

Niet alleen Thompson speelde heel goed, ook Audra McDonald en dat schitterend pijnlijke levensvoorbeeld dat afscheid komt nemen in het ziekenhuis en voor komt lezen... wow.

Het enige wat me echt ergerde, was de muziek. Nee, dacht ik.. niet wéér Gorecki nr 3, en ook die andere stukken daar kreeg ik het gevoel bij dat deze film het met een muzikaal adviseur (Ray Espinola?) moest doen die zijn muzikale voorkeur vooral uit ándere films heeft gehaald. Voelt een beetje als foute recycling.

Educatief gesproken werd ik natuurlijk heel nieuwsgierig naar de poëzie van John Donne. Toch altijd knap, als een kunstwerk interesse in weer een ander kunstwerk (of kunstenaar) weet op te wekken.

Fantastische film. De keuze om Bearing in de camera te laten kijken terwijl ze haar fantastische monologen geeft is dapper maar effectief: het maakt de film confronterend en pijnlijk. Een voice-over, wat de meest logische keus was geweest, had de film waarschijnlijk sentimenteel gemaakt. De kale regie, naast de onvoorstelbare acteerprestatie van Thompson, maakt het grauwe plaatje af.

Goeie film over een Engelse professor die een zware behandeling krijgt tegen kanker. De film schetst een compromisloos beeld van een langdurige ziekenhuisopname met wel wat relativerende humor (vaak door de goed geschreven monologen die gebracht worden door het breken van de vierde muur). De onpersoonlijke en bijna inhumane behandeling van de dokters ligt er wellicht wat dik bovenop, maar ik kon me niet aan de mening onttrekken dat het er zo best wel eens aan toe kan gaan. Net wat te eentonig voor 4.0 sterren.

Ik vond de film veel indruk maken. Om talloze redenen. Zoals de gevatheid van de vrouw (wit), het verlies, de eenzaamheid, het fantastische acteren, het naderende einde, het terugkijken op een al dan niet geslaagd leven.