Prince of Darkness (1987)

Misschien is er een bepaalde stemming voor nodig om de films van Carpenter te waarderen, maar dit moet toch zowat het dieptepunt zijn van wat hij geregisseerd heeft. De film komt heel erg traag op gang en komt eigenlijk nooit op snelheid. Zoals alle Carpenters is het idee vaak beter dan de uitvoering. Alleen snap ik eigenlijk niet goed wat het idee hier eigenlijk was en het leek me ook volledig willekeurig. Volgens mij wordt er hier vooral gewaardeerd op reputatie en naam, want dit was toch echt wel ruk.

Meesterlijke horror. Geweldige muziek, heerlijke opbouw, origineel verhaal, toffe kills, geweldige finale. Een van de spannendste films die ik ken.

Dat heeft verder niks met z’n reputatie te maken, maar alles met zijn ingetogen stijl. Het is met de handrem ingetrapt en af en toe gaat die even er af. Tot aan het eind, dan gaat die helemaal los.

Verwacht volgende week de 4K disc, mooi moment om m weer te herzien.

Basto het heeft geen nut hoor tegen mij het tegenovergestelde te zeggen. Jij vindt het leuk en ik niet en daarmee zijn we klaar. We zijn momenteel aan een horrordraft bezig (moest je dat nog niet zijn opgevallen) dus dat is ook de enige reden dat ik deze film en een hoop andere kijk. Sommige zullen me liggen, andere heel goed maar ook een hoop niet.

Als jij stelt dat het ruk is, geef ik aan waarom dat totaal niet het geval is. Zal jou er niet mee op andere gedachte brengen, maar dergelijke onzin moet natuurlijk wel ontkracht worden.

Dat jij goede horror niet herkent, is vooral jouw ‘probleem’. Ik vraag me overigens wel hoe je deze films bekijkt. Carpenter en de meeste horrorfilms moeten het meestal van hun sfeer hebben. De juiste kijkomstandigheden (groot scherm, donkere ruimte, stevig geluid) spelen daarbij een grotere rol dan bijvoorbeeld bij drama of komedie.

Vroeger werden de films van Carpenter zelfs in 4:3 op tv vertoond. Dan nleef er helemaal niks van over, aangezien zijn kadrering juist een van de grote kwaliteiten is en hij daar vaardig mee speelde.

Ja, we kunnen hier natuurlijk over blijven doorgaan. Maar wat valt er eigenlijk te ontkrachten als ik het ruk vind? Wat ik goede horror vind (en ik zeg speciaal wat ik vind en niet wat goede horror 'is'), is een kwestie van smaak en persoonlijke voorkeur.

Als je dat bij een ander in vraag gaat stellen, dan wordt het een beetje van ik ben slimmer en heb een betere smaak dan de ander. Dat mag jij denken, maar dan mag je verwachten dat ze jou opschepperig gaan vinden. Goede horror of goede film is geen feit, als het dat wel was dan zouden we het allemaal een hoge waardering geven en is een discussieplatform ook totaal overbodig.

En voor mij is een film niet enkel sfeer en visuals. Als het hele gebeuren mij niet aanspreekt, dan zal schermgrootte ook niet veel uitmaken. Als ik een film goed vind, maakt mij niet uit of ik dat nu op een groot scherm of mini tablet kijk. Ik was daarstraks op mijn tablet aan het kijken naar Julia's Eyes en dat heeft me ondanks de beperkingen ook niet verveeld.

En om op deze vraag te antwoorden

Meestal op mijn PC, ik heb niet vaak een TV tot mijn beschikking. En ik ik heb die bekeken omdat Collins deze heeft genomineerd voor de horrordraft. Misschien moet je hier een kijkje nemen, dan begrijp je misschien waarom ik de film heb bekeken en het geen vorm van masochisme is

Horrorfilm draft en KO

Ik ken de horrordraft, maar ik weet zelf wel de pareltjes te intdekken.

Verder bevestig je mijn vermoeden. Carpenter (en de meeste horror) zal zelden goed tot z’n recht komen op een pc. Wat film kan voor jou meer zijn dan sfeer en visuals, dat neemt niet weg dat die elementen wel extra zwaar wegen binnen het horrorsegment. De spanning wordt doorgaans opgewekt door de subwoofer. Neem je die weg, dan krijg je gewoon niet de filmbeleving die de regisseur gemaakt heeft. Oorlog en aktie doen het ook doorgaans minder zonder.

Wie gegronde kritiek wil leveren op film (of kunst, of welke creatieve uiting dan ook) kan niet zonder de richtlijnen van, jawel, HULK:

Film Crit Hulk Smash: HULK VS. SPOILERS AND THE 4 LEVELS OF HOW WE CONSUME ART

Deze film is de reden waarom ik in mijn woning geen spiegels op hang.. Brrr.

Verder een nostalgische prent dat mij altijd is bij gebleven, hoe lang het ook geleden is dat ik de film voor het laatst zag

De nieuwe John Carpenter destijds vers uit de plaatselijke videotheek, eerlijk gezegd vond ik hem destijds wat tegenvallen. Dit was geen Halloween, The Fog of The Thing. Een wat rustiger film qua tempo waarin een professor en zijn studenten de priester Donald Pleasence moeten helpen met één of ander groen spul dat in een oude verlaten kerk staat. En er zat ook nog een hele vervelende Aziatische student bij.

In de herkijk kunnen we het toch wel opwaarderen. Film zit toch wel lekker in elkaar. Bepaald geen snelle film, maar toch wel een fijn afwijkende horror-story. Carpenter voor de bèta's.

Dit is zeker geen 1 maar ook geen 5 sterrenfilm. Ik zet hem zo tussen de 2.5 en 4. Maar als je hier een 1 voor geeft, wat ga je dan geven voor troll 2 of the room 2? Als je vindt dat dit slecht acteren is heb je wel eens een troma film gezien? Dit is gewoon een knap gemaakte film. Uiteindelijk klopt het wel in elkaar ook al moet er een beetje moeilijk gedaan worden. Ik stoorde me aan het feit dat het op het einde wat inzakte. Maar daar blijkt alle reden toe te zijn achteraf. Meest onbegrepen werk van Carpenter en ik vind Donald Pleasance toch wel een fijn charisma hebben dat in deze film past.

wanneer je fictie en non-fictie door elkaar haalt

Als je houdt van zinnen zoals ‘sleeper is awaken’ of ‘it began a month ago ... what ? ... a change in the earth' dan moet je absoluut eens Prince of darkness (een titel die alles zegt in feite) zien. Verwacht echter geen klassieke slasher prent. Er zijn een paar traditionele shockmomenten maar verder niks. Carpenter kiest bewust voor een traag tempo waarin weinig gebeurd. We worden als het ware gehypnotiseerd vanaf die superieure inleiding. In die 9 minuten lange (!) generiek vertelt de regisseur puur visueel het nakend onheil (beelden van bewolkte zon en insecten en de ontdekking van het kwaad). Het verhaal is – voor sommigen – simpel maar de rechtlijnigheid waarmee Carpenter vertelt, is indrukwekkend. Personages zijn geen helden maar ondergaan hun lot. Hun opstand is rommelig, actie is er nauwelijks, er zijn geen grote gevechten, geen grote ontsnappingsplannen, etc – nee, men zit verscholen, men blijft daar, de bezetenen staan minuten lang voor een spiegel, de zwervers blijven voor de ingang post vatten. Enkel met de zijlijn van een love story (dat zeer rudimentair is uitgewerkt) is er variatie maar ook daar weinig beweging, weinig evolutie. Na zijn ietwat grotere films als Starman en Big trouble in little China (die helaas aan de box office flopten) gaat Carpenter met POD zowel inhoudelijk als visueel terug naar zijn begin vanaf Assault on precinct 13. Daarom vinden wij POD geweldig. Het is zijn statement dat zijn soort films werkt. Minimum aan plot, 1 locatie nl een verlaten kerk (er is bijna altijd een verlaten kerk in zijn films) en vooral veel sfeer. Dat doet hij met zijn eigen score (in samenwerking met zijn kompaan Alan Howarth) waarin een dreigend gevoel verscholen zit. Carpenter werd in Frankrijk (vooral door cahiers du cinema) als een auteur gezien. Als een cavalier seul maakt hij zijn eigen cinema, creëert een eigen uniek universum waar het kwaad steeds loert doch zich zelden toont. Sommigen spreken van Carpenteresque : lange shots in donkere claustrofobische ruimtes, inhoudelijk zijn het sombere verhalen in sombere werelden en sarcastische anti helden. Hij heeft de volgende generatie beïnvloed. Zo is Tarantino’s the haitful eight schatplichtig aan The thing (Kurt Russel, sneeuwlandschappen). Carpenter werd op zijn beurt beïnvloed door Howard Hawks; Zo is Assault on precinct 13 geïnspireerd door Rio Bravo en The thing is in feite een remake van The thing. De carousel der cinema... we krijgen er nooit genoeg van. De jaren ’80 waren voor Carpenter het hoogtepunt. In onze overlevingsbox (want we houden nauwlettend het waterpeil in het oog) zitten steevast samen met POD ook The fog, the thing, Escape from New York. We zijn nu eenmaal in de overtuiging dat we eerder honger gaan krijgen naar een Carpenter dan naar een droge beschuit. Zelfs het obligate rode blik corned beef moet eraan geloven. Geen plaats meer want we willen ook nog They live meenemen, misschien wel de beste van Carpenter. Het was dan ook met spijt in het hart dat we moesten vaststellen dat er vanaf de jaren ’90 een gestadig verval in kwaliteit was. Er was wel nog het knappe In the mouth of madness (maar ook wel een atypische Carpenter wegens een complexe vertelling die niet altijd tot zijn recht kwam) maar voor het overige is de creativiteit een beetje minder, middelmatige vertellingen en probeerde hij bezig te blijven met commerciële films als memoirs of a invisable men en sequels als escape from LA. Het zou wel eens THE END voor Carpenter kunnen zijn in dit nieuwe millennium. Over eindes gesproken : het einde (of beter die epiloog) van POD is geniaal. Carpenter is dan ook een kei in eindes. Trouwens, de actrice de bevallige Lisa Blount is op 53 jarige leeftijd in onduidelijke omstandigheden thuis dood aangetroffen. Haar einde zou ook door Carpenter neergepend kunnen zijn. Ik hoop vurig dat hij ook een passend einde voor zijn carrière kan vinden.

Alsof de duivel (no pun intented) ermee gemoeid is : ik lees nu dat Hij met een band zijn eigen (uitmuntende) soundtracks live staat te spelen. Om een Carpenter te zien moet je nu naar de concertzaal gaan ! Ik wist het. Mr Carpenter is een kei in eindes.

een uittreksel uit mijn boek 'mijn 100 favoriete films' met op nr 63 : Prince of darkness

Ik zit de laatste tijd in een echte Carpenter-bui, en als middelste deel van de zogenaamde 'Apocalyps-trilogie' leek Prince of Darkness me essentieel kijkvoer. En jawel, ook hier heb ik me weer kostelijk mee geamuseerd, al haalt het niet het niveau van The Thing of In the Mouth of Madness. De opzet van de film is heel erg fascinerend; Satan die wordt verbeeld als een primordiale vloeibare vorm is een hele interessante keuze. Er wordt ook op een fijne manier veel aan de verbeelding overgelaten, en dat hele motief met 'The Father' en spiegels is fantastisch creepy. Het einde mag vrij briljant genoemd worden vind ik. De uitwerking van het concept is er niet altijd naar, maar toch worden er hele coole dingen gedaan en getoond door Carpenter. De kills zijn soms lekker smerig en inventief en de duivel in het getransformeerde lichaam zag er geweldig uit. Wat een goede effecten en make-up zeg. Bovendien wordt vooral in de tweede helft van de film de spanning meesterlijk opgebouwd. ''Master of horror and suspense'', ja, dat is Carpenter zeker. Wat aan de spanning bijdraagt is de prachtige muziek, die een erg ongemakkelijk gevoel creëert.
Enkele minpuntjes zitten er ook in. De groep personages is een beetje te groot, waardoor je vooral veel canon fodder hebt en weinig memorabele figuren. Donald Pleasence vond ik bovendien slecht acteren, terwijl ik hem normaal gezien wel kan appreciëren eigenlijk. Die video/droomboodschappen zijn aanvankelijk fascinerend, maar gaan uiteindelijk helaas nergens naartoe. Ook had ik het fijn gevonden als er iets meer focus had gelegen op het mythische aspect; vooral in de eerste helft van de film wordt alles wel heel erg pseudo-wetenschappelijk aangepakt. Deze puntjes beletten me op dit moment de film een hogere score te geven, maar bon, ik vond het evengoed een heel leuke en positieve filmervaring. Dikke 3.5* voor mijn 7de Carpenter.

Degelijke Carpenter.

Als regisseur nooit mijn favoriet geweest, maar enkele films vanuit zijn hand zijn natuurlijk toppers. Deze Prince of Darkness zit een beetje waar zijn andere films zitten. Rondom een 6/10. Je kan me veel wijsmaken, maar dat deze film perfectie is is daar niet een van. Wel is het een vermakelijk tussendoortje.

Deze film bouwt langzaam op zoals we wel van Carpenter gewend zijn. Fijn is dat het lawaai dat hij altijd maakt met zijn films hier volledig weg lijkt te zijn, waardoor er ruimte is voor daadwerkelijk wat sfeer. Die sfeer is overigens nog steeds niet briljant gezien de film nooit optimaal spannend weet te worden.

Het acteerwerk is niet geweldig en Pleasence krijgt een veel te theatrale rol waar hij weinig mee kan. Niet dat hij hem perse slecht uitvoert, het is gewoon een waardeloos personage dat veel te veel brabbelt en te weinig tot z'n punt komt. Irritant in een film die duidelijk serieus genomen wilt worden, want dat gaat op deze manier moeilijk.

Het tempo mag er zijn en de effecten ook. Enkele horrorscenes zijn geweldig geslaagd en richting de finale gaan dan ook alle remmen los. Jammer dat Carpenter zijn film iets te overzichtelijk toont waardoor het een erg gespeelde indruk achterlaat, zeker tijdens de finale is dit voelbaar en dat is nadelig voor het eindresultaat.

Het blijft gelukkig wel vermakelijk en kent scenes die zeker memorabel zijn. Geweldig is het verre van, het zal ook nooit bovenaan de carrière staan van Carpenter, maar voor het ombrengen van tijd is het allemaal best aardig en leunt ook op een goed concept. Het smaakt door de film heen wel naar iets meer, maar goed, ik had het eigenlijk slechter ingeschat.

Herzien. Middelste deel van Carpenter's apocalypse-trilogie. Traag en praterig, met een te omvangrijke cast bestaande uit amper boeiende personages, maar de sfeersetting en de langzame opbouw van het naderende onheil zijn dik in orde. Daarnaast vond ik het onderwerp bijzonder boeiend en zijn er op visueel vlak veel memorabele scenes, vooral naar het einde toe. En de stemmige synth-muziek van Carpenter zelf is in al zijn eenvoud natuurlijk geweldig.

Viel me wel tegen. De film kon me niet boeien en is behoorlijk oubillig geworden.

Vanavond dit meesterwerk weer eens herzien. Blijft een enorm beklemmende en sfeervolle horrorfilm. Origineel concept met een paar fijne horrormomenten en een prima eind.

Heerlijke soundtrack ook!

Haha vond deze als tiener echt wel geweldig en weet nog dat ik het echt sneu vond dat Satan z'n doorgang via de spiegel naar hier, werd afgebroken, ik had toen echt zo'n jammerlijk en 'shit' gevoel Ik was en nog wel steeds eigenlijk, steeds voorstander vh het gegeven, dat niet het voor de hand liggende 'goede' overwint, en ja de duivel had steeds mij aan zijn/haar zijde Binnenkort deze nog eens herbekijken in UHD

Zoals ik laatst zei: Ik was in de Carpenter-mood.

Prince of Darkness is ook zo'n oude horrorfilm van hem. Het is niet zijn allerbeste, maar het staat vermaak ook totaal niet in de weg. Wat gaat er nu gebeuren? In Los Angeles is er een kerk dat een soort van vloek lijkt te openbaren nadat de priester is overleden. Een groenig vloeistof dat een beetje klotst in een koker is de eerste kenmerk. Maar dat er ineens allemaal zombies rondom het vertrek staan is er ook een van.

Dan hebben we nog een handjevol personages die in de val zitten, nadat ze met een nieuwe priester een onderzoek doen naar dat mysterieuze vloeistof. Verder kan je het wel dromen. Een paar zullen door beten of zelfs door... eeehm.... dat de zombies letterlijk het vloeistof in andermans monden kunnen pissen... zelf ook in zombies veranderen. De nacht duurt lang, er zijn geen wapens... en dat gaat nog wel eens spannend worden.

Een Carpenter, maar dan toch wel erg standaard. Al is de soundtrack wel behoorlijk fijn en weten de acteurs hun charme achter te laten en zijn de typische lompe handelingen die je wel vaker in jaren 80-films ziet ook alleen maar vermakelijk.

Geen hoogvlieger, wel prima kijkvoer voor de avond met bier en chips.

3,5*

Herzien. Nog steeds schitterend. Maar het valt op in de commentaren dat de rechtlijnigheid van de film (het simpel verhaaltje als je wil) nogal een struikelblok vormt. Het gaat er natuurlijk om wat de visie van de cineast is. Carpenter zat op dat moment een beetje aan de grond na 2 financiële flops (zijn poging om blockbusters te maken met grote studio's was steeds een droom voor Carpenter) en wou waarschijnlijk als een daad van weerbarstigheid, de genre film grenzen wat verleggen. We krijgen een cinema van beelden én een les in ritme. De trage opbouw naar het einde (eenheid van locatie en tijd zorgt voor zowel een beklemmend gevoel als traag ritme) waarin hij zijn vertelling van een nakend kwaad puur cinematografisch demonstreert (uiteraard door de score maar ook door de vele shots in gangen, kamers, een montage dat de tijd rekt door naar elk personage te cutten). Ik heb onlangs de film Mandy van Cosmatos gezien en ik zag toch wat paralellen met deze Prince of darkness. Beiden hebben minimum aan plot, beiden hebben een geïsoleerde locatie dat van buitenaf wordt bedreigd, beiden linken een muziekstroming aan hun verhaal (hier Alice Cooper en zijn theatrale satan aanbidding), de claustrofobische shots, inspiratie via mythen (God en Satan vs sekten en spirituele verrijzenis). Misschien, maar dat is mijn theorie, heeft Cosmatos inspiratie opgedaan bij Prince of darkness. Het zou betekenen dat Cosmatos meer verstand heeft van film dan dat ik hem heb toegeschreven.

Voor mij een iets minder Carpenter film, maar zeker niet slecht alleen pakt hij me toch minder dan bijvoorbeeld The Fog, The Thing of Halloween. Het verhaal is wel bedacht maar niet mijn ding, de cast doet hun best met name Donald Pleasence die zeker zijn best doet. De sfeer wat in John zijn films zit is altijd het grootse en sterkste punt en bij deze is dat ook zeker het geval. Zeker het herzien waard ook omdat ik hem dik 15 jaar niet had gezien, misschien volgend jaar nog een keer en dan word ie vast weer een stuk beter

Een klassieker van Carpenter die ik ooit wel al eens zag. Niet van het niveau van The thing of Halloween, maar zeker ook niet barslecht. Zombies in combinatie met het religieuze, ik blijf het een vreemde combinatie vinden, net zoals ik dat ook vond in bvb Rec².

Desalniettemin probeert Carpenter er het beste van te maken. Het einde met die spiegel met de poort naar de onderwereld bijvoorbeeld is erg sterk. Maar het gehele einde is wel sterk, zeker in tegenstelling tot het begin dat nogal langdradig oogt.

Voor sfeer moet je sowieso bij Carpenter zijn, want die is zeker aanwezig. Qua verhaal nogal simpel en mager, maar is ook niet het punt voor dergelijke film. In zijn geheel matig, maar toch vermakelijk.

Tegenvaller dit. De afgelopen maanden een aantal Carpenters gezien, voor het eerst, maar dit was de minste tot nu toe. Ontzettend traag, nul spanning, veel "wetenschap". Paar leuke scènes, maar niet genoeg om het geheel te redden.