Look Back in Anger (1959)

Een goede rol van Richard Burton die een personage speelt met erg nare trekjes en emotionele problemen. Toch weet hij wel weer sympatie op te wekken en maakt zijn personage begrijpelijk.

Alleen dat al die vrouwen erin tuinen begreep ik niet zal wel door z,n charmes en toen (1958) goodlooks komen.

Een goed psychologisch drama

Al vaak verfilmd semi-autobiografisch toneelstuk, dat John Osborne naar verluidt in goed twee weken schreef. Dit heftige, psychologische drama betekende het regiedebuut van Tony Richardson en laat schitterende rollen zien van Richard Burton, Mary Ure en Claire Bloom. Een beetje wrang, maar allicht niet verwonderlijk dat juist deze drie acteurs zulk prima acteerwerk afleveren, want het turbulente privéleven van elk van deze drie roept wel wat associaties op met het onstuimige verhaal.

Pakkend drama, dat qua spanning enige gelijkenis vertoont met Cat on a Hot Tin Roof. Een aanrader voor de liefhebbers van huwelijksdrama’s.

Komt nog eens op BBC 2 (nacht van 31/3 op 1/4) om 01.00 u

Ik probeer op te blijven. Bloom en Burton zouden het met elkaar nog eens dunnetjes overdoen in The Spy Who Came in From The Cold. En Ure kennen we als tegenspeelster van Clint Eastwood in Where Eagles Dare. Ze was getrouwd met Robert Shaw, stierf jong aan een mix van alcohol en slaapmiddelen.

Richard Burton is "the angry young man", uit het brein van schrijver John Osbourne, geplaatst in een arbeidersmilieu, en met niets conventioneels te verzoenen.

Duidelijk verfilmd toneel, waarbij de welbespraakte, taalvaardige Burton op zijn plaats is en een merkwaardige act neerzet in een gegeven waar een regisseur als Tony Richardson, ("The Entertainer", "Taste of Honey"...) gretig op in ging.

Los van het dramatische van dergelijke gezinssituatie ligt de kracht van de film duidelijk in de dialogen, maar dan moet ge dan ook de moed hebben om ze nauwgezet te volgen. Niet voor een breed publiek natuurlijk.

Claire Bloom zag er sexy uit. Wat een verschil met het jonge meisje uit "Limelight".