Hold That Ghost (1941)

Hold That Ghost is weer één van de leukere films van het duo Abbott en Costello. Van dit soort spookverhaaltjes zijn natuurlijk in de loop der jaren duizend-en-één films gemaakt, maar ach, deze is best aardig. Ik heb zelfs een paar keer hardop moeten lachen, zoals tijdens de dansscène met Lou Costello en Joan Davis.

I was ready to leave when he put the key in the front door to come in!

Dinsdag is nu al een tijdje Abbott & Costello dag en vandaag is het niet anders. Ik maakte voor de eerste keer kennis met het olijke duo toen ik ziek was maar sindsdien ben ik verslaafd aan het geraken aan deze vergeten komische tandem. Ik heb ondertussen al 5 films gezien en alleen Buck Privates voelt als minder aan maar met Hold That Ghost zitten ze weer op hetzelfde goede niveau.

De Abbott & Costello hebben nooit echt een hoogstaand verhaal. Negen van de tien keer komen ze met twee ergens terecht en zetten ze daar de boel op stelten. Hier is dat ook weer het geval maar dat doet niets af aan de humoristische prestatie van het duo. Want humoristisch is het zeker doordat Costello nu compleet kan loskomen. In de andere films had ik altijd de indruk dat hij zich een beetje inhield met overdrijven omdat het niet in de film paste maar wanneer je hem alleen in een spookhuis zet dan vraag je natuurlijk om moeilijkheden. Die zijn er dan ook bij overvloeden en hoewel de film niet de kenmerkende sleutelscènes van een Abbott & Costello film hebben (Costello wordt niet in het zak gezet door Abbott) blijft het allemaal toch wel ontzettend leuk gebracht. Wat moet je anders zeggen van de fantastische dansscène tussen Costello en Davis op de geweldige tonen van de Blauwe Donau. Waar ik deze keer ook wel blij om ben is dat er niet zo heel veel gezongen nummers in de film zitten. De setting speelt natuurlijk ook een rol maar buiten het openingsnummer, het eindnummer en de Blauwe Donau wordt er bijna geen muziek gebruikt, met uitzondering van bombastische muziekjes om de spanning te verhogen. Van mij mag dit een trend worden in de volgende Abbott & Costello films.

Iets wat me opviel is dat de Abbott & Costello films vaak wel dezelfde acteurs hebben. Natuurlijk hebben we het titelduo, al een geluk, maar ook Shemp Howard van The Three Stooges en de Andrews Sisters komen bijna altijd tevoorschijn. Shemp mag altijd blijven, geweldige kop heeft die man, maar die Andrews Sisters mogen ze voor mijn part uit de films knippen. Ze brengen meestal niets bij aan de film, tenzij je muzikale intermezzo's de moeite waard vind, en wanneer ze effectief acteren (één van de zussen had een kleine bijrol in 'In the Navy') trekt het nog op niet veel. Ach, gelukkig hebben we nog altijd Abbott & Costello die er weer in slagen om me te doen lachen. Ik heb zelden zo'n effectief komisch duo gezien dat zo heerlijk op elkaar is afgespeeld. Net zoals in de eerste film, One Night in the Tropics, wordt er bij Hold That Ghost gekozen om niet heel de film aan Abbott & Costello te geven maar ook de andere acteurs wat screentime te geven. Soms lukt het, soms niet maar gelukkig is het hier de eerste optie. Evelyn Ankers is een mooie verschijning en vormt een mooie combinatie met de ietwat sullige Richard Carlson maar het is vooral Joan Davis die de show steelt van de bijrolletjes. Haar dans met Costello was al fantastisch maar de vele idiote anekdotes die ze had over haar tijd in de filmbussiness was gewoon ontzettend leuk.

Het is eigenlijk jammer dat ik het met gepindakaasde versies van de films moet doen maar in België vind je simpelweg geen Abbott & Costello in de winkels. Maar zelfs met brakke kwaliteit, ik denk dat ik een VHS rip had, blijft dit allemaal ontzettend vermakelijk en mocht ik ooit films vinden dan koop ik ze sowieso.

3.5*

Wel wat weinig stemmen voor één van de leukere Abbot & Costello films.Joan Davis is ook erg leuk in deze film.

Zo gemaakte voorspelbare grappen. Ik denk niet dat veel mensen dit nu nog leuk vinden. Hoewel dit vaak in de kinderprogramma's van vroeger zat, lijkt het toch nog niet eens zo gemakkelijk om dit als kind te volgen. Dan zou ik toch Laurel and Hardy aanraden. In hoeverre daar nog interesse is.

De film begint met Ted Lewis en zijn band. Ook The Andrews Sisters zingen een liedje. En de film eindigt als zodanig ook weer daarmee. Met een grote hit uit die tijd, "Aurora". Maar wat die in deze film(s) doen is me raadsel. Hoogstens om een groter publiek aan te trekken. Het speelt zich af in een restaurant en in een spookhuis. Heel studio-achtig. Vermoeiend en niks leuks. 2.0

Leuker dan verwacht! Ik was tot voorheen niet bekend met het werk van Abbot & Costello maar ik moet zeggen dat dit duidelijk naar meer smaakt.

Misschien wat flauwe humor maar daarentegen erg goed gebracht omdat de 2 heren perfect op elkaar zijn ingespeeld, de humor deed mij vaak denken aan Laurel & Hardy en dat is zeker aan mij besteed.

Voor een film van 1941 is het ook vandaag de dag nog goed te kijken en door de niet te lange speelduur een erg makkelijke en vermakelijke zit!

Bovengemiddelde comedy classic!

3,5*

De humor van Abbott en Castello was in de jaren'30 en '40 zeer populair, maar subtiel was en is het niet. Dit vehikel sluit wel perfect aan bij de persona's die de heren zich hadden aangemeten wat deze griezelkomedie een goed startpunt maakt voor degenen die niet bekend zijn met het werk van het tweetal. De constante bekkentrekkerij van Lou Costllo, alsmede zijn hysterische gekrijs (en tel maar eens het aantal keren dat hij tussen zijn tanden fluit) begonnen mij wel gauw te vervelen, maar Joan Davis zorgt voor een aantal grappige momenten als een 'actrice' met een bijzonder specialisme.

Mijn eerste Abbott&Costello. Ik kende ze wel van hun fameuze Who’s on first sketch, en ik verwachtte dan ook meer van dat soort onnavolgbare dialogen, maar helaas is dat nauwelijks het geval. Het is een wat flauwe bedoening met ook nog een overbodige intro en outro van de Andrew Sisters.

Op zich wel leuk hoe de rolverdeling werkt, maar de humor van met name Lou was me in deze film te kluchtig. Wellicht dat hun andere werk beter bevalt.