Coming Home (1978)

Deze film kwam in hetzelfde jaar uit als The Deer Hunter en ging ongeveer over hetzelfde. Het waren allebei grote kandidaten voor de oscars en ze hebben beide veel gewonnen. Dit vind ik toch wel de mindere, toch een wat lievere en zachterige film. Al wordt er zeer goed geacteerd door de cast en vooral Jon Voight.

Inderdaad. John Voight steelt de show hier.

een heel degelijke film over Vietnam en zij die er gebroken van terugkeren.
Normaal 3,5 maar de soundtrack, Jon Voight en het sterke einde zorgen voor een krappe (3,75 had hier moeten bestaan )
**** 4 op 5 ****

Las in een oud blad een interview met John Schlesinger die ervoor gevochten heeft om deze film te mogen doen. Jane Fonda stond hem bij, en na het vele research verliet hij het project om aan Ashby te geven die zelf wel een Amerikaan was en dus geschikter. Enorm mooie rollen van Voight en Fonda, maar ook Robert Carradine is erg goed. 4 sterren

Er werden over oorlogen ontelbare films gemaakt en het is volgens mij altijd beter de vreselijke gevolgen er van aan de kaak te stellen dan één of andere heldhaftige patrouille te volgen in de strijd.
Deze film klaagt het onmenselijk en zinloze van de Vietnam oorlog aan en beschikt daar voor over een paar uitstekende acteurs.
Toch kan ik mij niet van het gevoel ontdoen dat een heel stuk van de film vervalt in romantiek, oppervlakkigheid en een beetje zucht naar sensatie.
De opzet is duidelijk en nobel maar de film mist ware klasse om in de prijzen te vallen.

Sterke anti-oorlogsfilm over de gevolgen van de oorlog waarbij een legervrouw in een veteranenziekenhuis gaat werken ten tijde van de Vietnam-oorlog. Maar ook een ontroerend en intiem liefdesdrama tussen de legervrouw en een patient. Een mooie soundtrack en een aangrijpende eindspeech. Realistisch in beeld gebracht en twee prachtige rollen van Jane Fonda en vooral Jon Voight als de ex-soldaat in een rolstoel.

Prima film met vooral prachtige muziek, jeugdsentiment!

Vandaag de dag komt deze typische jaren zeventig film waarschijnlijk wat naïef over. Maar destijds waren de gevolgen van de Vietnamoorlog een terugkerend thema in de Amerikaanse bioscopen. In het krachtige en emotionele verhaal over een verbitterde oorlogsveteraan gaf de regisseur ruim de tijd om de personages te leren kennen en kregen ze diepgang. Er werd meer dan uitstekend geacteerd.

Echt een prachtige film over de Vietnam veteranen. Ik ken geen betere. En een terechte oscar (en de andere 2) voor John Voigt. Verdiende ook een oscar voor beste film en een hogere score.

Het boek van Ron Kovic, 'Born on the 4th of July' ligt mogelijk ten grondslag aan de indrukwekkende rol van John Voight in deze oscarwinnende film. "You know, I spend 95% of the time at the hospital thinking of making love with you. " zegt de invalide Luke Martin. Eén van de eerste US-films waarin het thema sex-gehandicapt openlijk ter sprake komt. 4*

Hal Ashby stopt dingen in deze 'Coming Home' die erg goed zijn, maar nét een bepaalde impact missen lijkt het wel. De cast is redelijk. Voight is fantastisch, Fonda en vooral Dern absoluut minder. Laatstgenoemde vond ik zelfs ietwat misplaatst bij vlagen. Verder blijven echte hoogtepunten eigenlijk uit, terwijl het verhaal constant boeiend is en soms ook best rake scenes kent. Ashby heeft een prachtige soundtrack tot z'n beschikking, flikt-ie het om de beste platen wat half op de achtergrond te laten spelen. 'White Rabbit', 'Expecting to Fly' horen tot m'n all-time favoriete nummers. Ashby haalt er helaas niet het maximale uit, maar dat is natuurlijk meer persoonlijk. Al met al prima film. Sfeervol en best boeiend. Niet de beste anti-Vietnam-veteranen film o.i.d. die ik zag. Maar er zijn ook veel gemaakt natuurlijk. Voldoende.

Ik heb dit altijd een van de beste films gevonden over de impact van de Vietnam-oorlog op het Amerikaanse thuisfront. Hoewel de conservatieve Jon Voight en de progressieve Jane Fonda in werkelijkheid een hekel aan elkaar hadden, tonen zij in deze film een geweldige interactie. Beiden werden daarvoor terecht beloond met een Oscar; voor Fonda was dat trouwens de tweede keer (na Klute (1971). Ook de heerlijke, inmiddels nostalgische soundtrack tilt deze film ver boven de middelmaat. Ik heb 'm nu een aantal malen gezien, maar het zal nog niet de laatste keer geweest zijn.